Στα early 90s η hip hop κοινότητα εκτίμησε ιδιαιτέρως τις ρύμες του Snoop και τις ικανότητες του Dr. Dre στην παραγωγή. Το δυναμικό δίδυμο κατάφερε κάτι όχι και τόσο εύκολο. Να θέλξει τόσο το πολυσυλλεκτικό και - όσα παίρνει ο άνεμος - κοινό του MTV αλλά και τους παροικούντες εν τη - hip hop - Ιερουσαλήμ, παρουσιάζοντας το νεοτεριστικό G-funk ήχο με δύο σημαντικά albums: Το Chronic και Doggystyle (και τα δύο από την Death Row Records).
Η γνωστή αποχώρηση του Dre, άφησε τον Dogg ξεκρέμαστο, χωρίς το βασικό συνεργάτη και ως εκ τούτου ολίγον τι αμήχανο. Αν και τα Doggfather (Death Row Records) και Da Game Is To Be Sold & Not To Be Told (No Limit Records), που ακολούθησαν, έγιναν διπλά πλατινένια, ο κόσμος από την Ιερουσαλήμ που λέγαμε κάθε άλλο παρά περήφανος μπορούσε να νιώθει για τις νέες επιδόσεις του Snoop.
Το νέο του album αποτελεί τη δεύτερη κυκλοφορία για τη No Limit, αλλά ακολουθείται από την σημαντική, με βάση όσα είπαμε, είδηση της προσθήκης του Dr. Dre στους συντελεστές του. Και μόνο ότι ο Snoop επιστράτευσε τον Dre για τρία κομμάτια, κάνει το album ένα ενδιαφέρον άκουσμα. Ως γνωστόν όμως, ότι λάμπει δεν είναι απαραίτητα και χρυσός. Κομμάτια σαν τα "6 Bedtime stories" και "20 Minutes" δεν στέκονται στο ύψος των παραγωγικών standards του Dre.
Κυρίως όμως δεν είναι αυτό που ενοχλεί, όσο η προσκόληση στα ίδια και τα ίδια θέματα χρόνια τώρα. Με τα λόγια, και το Λευκό Οικο μαυρίζεις, και ότι βρεις στο δρόμο σου το ισοπεδώνεις, και όπου υπάρχει γάμος και χαρά (βλ. έγκλημα) κάπου ανάμεσα βρίσκεσαι. Με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια ο Snoop, αλλά ακόμα και αν όλος ο συρφετός, πουτάνων, όπλων, βρώμικων χρημάτων κτλ. είναι μέσα στη ζωή πολλών, η deja vu αίσθηση είναι αναπόφευκτη. Το έργο το έχεις δει πολλές φορές, και από τον ίδιο τον Snoop, σε πολύ πιο ενδιαφέρουσες εκδόσεις.
Μουσικά πάντως εξακολουθεί να υπάρχει η αγάπη για τα απλοϊκά funk grooves και το R&B προηγούμενων δεκαετιών, αλλά και οι πιασάρικες μελωδίες που έχουμε συνηθίσει, αλλά δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ακόμα και μετά από πολλά ακούσματα υπάρχουν πολλά πράγματα που μένουν. Κρίμα, γιατί οι προσδοκίες μας, μετά και την επιστροφή του Dre ήταν διαφορετικές.
