Δεκαέξι χρόνια στην πιάτσα και όλα μοιάζουν τα ίδια για τους Red Hot Chili Peppers. Αλλοι έφυγαν από το μάταιο τούτο κόσμο (Hillel Slovak - 1988), άλλοι έφτασαν ασφυκτικά κοντά (Anthony Kiedis), άλλοι έφυγαν και επέστρεψαν (τον φάκελο John Frusciante τον έχουμε ανοίξει πολλές φορές στα νέα), κι όμως η μπάντα ακόμα δουλεύει όπως στις αρχές, παράγει τον ίδιο ήχο, και σαν να μη φτάνει αυτό, επιβιώνει.
Περίεργο, όσο και κολακευτικό για τους ίδιους, και ενδεικτικό της διαχρονικής αξίας του ιδιαίτερου υβριδίου τους (ίσως και της ικανότητάς τους να γράφουν απλά καλά τραγούδια, στο στυλ που έχουν μάθει να παίζουν καλύτερα).
Στα κομμάτια του Californication λοιπόν εύκολα κάποιος θα μπορούσε να αναγνωρίσει παλιότερες ιδέες. Το Around The world που πατάει αρχικά σε ένα funky riff, και με ένα γλυκό διάλειμμα επανέρχεται στα δυνατά τους standards, το catchy Right On Time, το οποίο σε 1:53 προλαβαίνει να ροκάρει και να εντυπωθεί στο μυαλό (προσέξτε το διπλό - disco - bass line), αλλά και το Savior, που με τη βοήθεια της κιθάρας του Frusciante αποτελεί ένα κινηματογραφικό, σχεδόν ψυχεδελικό freak-out, ανήκουν στις καλές funk-rock στιγμές του album.
Στο Californication όμως υπάρχουν και αρκετά ήρεμα tunes στα πρότυπα του Under The Bridge. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις το απαλό "Scar Tissue" και το μελωδικό "Porcelain", με το ιδιότροπο falsetto του κυρίου Anthony Kiedis (για τον οποίο πρέπει να σημειώσω ότι διαπίστωσα ότι έχει δουλέψει πολύ στον φωνητικό τομέα και έχει προσαρμόσει τη φωνή του ώστε να αποδίδει το maximum, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε κομματιού).
Το μείγμα funk, rap και σκληρού κιθαριστικού ήχου είναι λίγο πολύ σε όλους γνωστό, και απ'οτι δείχνουν και στο "Californication" δεν φαίνονται διατεθειμένοι να προχωρήσουν έστω και λίγο πιο πέρα από τα κεκτημένα. Και σίγουρα μπορεί κανείς να νιώθει υπερήφανος όταν έχει προβλέψει πολλές από τις αναβιώσεις μουσικών ρευμάτων (ίσως είναι υπερβολικό, αλλά χωρίς "Blood Sugar Sex Magik" δεν θα είχαμε ούτε Limp Bizkit, ούτε Smash Mouth, ούτε ακόμα ακόμα και Rage Against the Machine) και βρίσκει πολλούς μιμητές του χαρακτηριστικού ήχου του. Τέσσερα όμως χρόνια μακριά από κάποια ολοκληρωμένη studio κυκλοφορία είναι αρκετά για να αναμένει κανείς κάτι που θα ξέφευγε έστω και λίγο από το πρωτόκολλο
