Kula Shaker - Peasants, Pigs and astronauts

Ταξίδι πίσω στο χρόνο. Γυρίζουμε 35 χρόνια πίσω για να θυμηθούμε τους Beatles και τις "ιστορικές" ανακαλύψεις τους. Βρισκόμαστε στο 1964, όταν οι τελευταίοι έχωναν sitar στο "Norwegian Wood"
αφού ο George Harrison είχε ήδη "ανακαλύψει" την παραδοσιακή μουσική της Ινδίας. Τablas και sitar βέβαια υπήρχαν και στο Revolver των Beattles, σπρώχνοντας πολλούς hippies να εξερευνήσουν τους ινδικούς ρυθμούς και τα ιδιαίτερα όργανά τους. Εν έτει 1999, υπάρχει μια άλλη παρέα που διαχωρίζει εξ'αρχής τη θέση και το ρόλο της, μια παρέα που ντύνει τις μυρωδιές από τις ανατολικές θρησκείες με τη συνοδεία sitar, κλασικών hammond πινελιών και wah wah οργίων, θυμίζοντας όχι μόνο τους αναφερόμενους στον πρόλογο, αλλά ένα σωρό ονόματα του παρεθόντος.

Ξεκινώντας από το ψυχεδελικό artwork που ανακαλεί στη μνήμη κακοφτιαγμένα εξώφυλλα των Uriah Heep, και προχωρώντας στο ουσιαστικό αντικείμενο της κριτικής μας, ανακαλύπτει κανείς ότι έχει να κάνει με ένα bombastic album 70s κυρίως αναλογιών. Οι Kula Shaker επέμειναν ακόμα περισσότερο στις μουσικές και φιλοσοφικές τους μανιέρες, αποκληρώνοντας παράλληλα τα baggy, χορευτικά τέκνα του πρώτου album.

Το "Sound of Drums" - ένα άμεσο pop κομμάτι με Ray Manzarekίζοντα οργανικά hooks - ανήκει στις κορυφαίες στιγμές του album, όπως άλλωστε και το υπερβολικό "Mystical Machine Gun" που συνδυάζει την ινδική παράδοση και το R&B, υπό τη συνοδεία sitars, κιθάρων και βιολιού (sarungi). Ενδιαφέρον είναι και το "Timeworn", με το drum loop και το παραδοσιακό bamboo φλάουτο.

Στο "Mystical Machine Gun" που μόλις αναφέραμε, άμεσα μας εξαναγκάζουν να πιστέψουμε ότι τα πάντα εδώ είναι μια καλοστημένη φάρσα. Ή δεν είναι καλοστημένη ή δεν έχουμε να κάνουμε με φάρσα. Στιχουργικά πάντως βασιλεύει το τρίπτυχο "Love, peace, unity" (ή μήπως "χόρτα, λουλούδια, και ωκεανοί"...), όπως τον παλιό καλό καιρό, όταν υπήρχαν και οι λόγοι και οι προυποθέσεις για να πάρει ο κόσμος όλα αυτά στα σοβαρά. Τώρα είναι πια αργά και οι ίδιοι οι Kula Shaker το βλέπουν σαν παιχνίδι.

Συνολικά έχουμε να κάνουμε με ένα (ακόμα περισσότερο) πίσω-στις-ρίζες ψευδο-μυστικιστικό album, που συνδυάζει την αγάπη για το garage των 60s και την pop ψυχεδέλεια. Η συνθετική εξαργύρωση εκατοντάδων ωρών παρέα με τα album των Deep Purple, των Doors και των Led Zeppelin είναι ενδιαφέρουσα, αλλά όχι και συναρπαστική. Harmonica, hindi, φλάουτα, sitars, bongos πάντως εμπλουτίζουν τον ήχο με ευχάριστες ημιαυθεντικές γεύσεις, οι οποίες συμμαζεύτηκαν με τη βοήθεια της λειας και ξεκάθαρης παραγωγής του Bob Ezrin (παραγωγός στο "The Wall" των Pink Floyd, και στους Peter Gabriel, Alice Cooper και Kiss). Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε και κάποιες αδιάφορες ακουστικές απόπειρες που μοιάζουν με κακές μπαλλάντες των Kansas, οπότε μην ποεριμένετε βαθμολογία ανώτερη του...