Creatures - Anima Animus

Αν και η μπάντα απόλαυσε κάποιου είδους cult επιτυχία ανάμεσα στην 1977's γοτθικά επικλινή, μινιμαλιστική punk rock ελίτ, οι Siouxsie and the Banshees, έμοιαζαν περισσότερο με ταλαντούχο, αλλά τραυματισμένο άλογο, πριν από την άφιξη του βιρτουόζου drummer, Budgie.

Ο αυθεντικός περκασσιονίστας της μπάντας Kenny Morris δεν εξώκειλε και πολύ από το μετρονομικό και στανταρισμένο "tom-tom" παίξιμο, κι έτσι η άφιξη του Budgie, που είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του στον punk κόσμο στο σημαντικό ντεμπούτο των Slits "Cut", αποτέλεσε το βασικό πηρύνα καλλιτεχνικής εξέλιξης και διεύρυνσης των πειραματισμών της μπάντας.

Οι Creatures, αποτέλεσαν το εναλλακτικό project των δύο βασικών πόλων της μπάντας, της Sioux και του (άντρα της τώρα) Budgie.

Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του dark ονείρου (και τέταρτου album της των Banshees) "Juju", είχε ηχογραφηθεί μία drum'n'voice, όπως την αποκαλούσαν τότε, έκδοση του κομματιού "But Not Them". Η έκδοση αυτή, προφανώς και δεν ταίριαζε στο στυλ των Banshees, αλλά ταίριαζε σ'αυτά που είχαν στο μυαλό τους Siouxsie και ο Budgie, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να χτίσουν ένα ολόκληρο concept γύρω του, ένα concept το οποίο μας έδωσε ξεχωριστά και μπροστά από την εποχή τους κομμάτια.

Οι δυο τους, εξερεύνησαν τα όρια της παγκόσμιας μουσικής πολύ πριν τις ανακαλύψεις του τροχού από τους Paul Simon και David Byrne. Ακούγοντας ξανά τις σκόρπιες κυκλοφορίες εκείνης της εποχής, διαπιστώνει κανείς ότι, αν μη τι άλλο, βρίσκονταν μπροστά από την εποχή τους.

Το νέο τους album, είναι καταρχήν σκοτεινό (όπως θα το περίμενε κανείς), αλλά κυρίως ευφάνταστο. Από την αρχή παίρνει κανείς μια ιδέα του τι θα ακολουθήσει, και μιλάω για το drum'n'bass διάλειμμα στη μέση του opening track.

Oxι ότι οι ρυθμικοί πειραματισμοί είναι ζήτημα που δεν έχει απασχολήσει τον Budgie, ο οποίος έχει αφήσει εποχή με τα δυναμικά tribal drums του. Απλά δεν περιμένει κανείς ότι τα πράγματα θα "χοντρύνουν" ακόμα περισσότερο.

Τουλάχιστον στο synthie-disco-dance "2nd Floor" η έκπληξη είναι μεγάλη, καθώς παρατηρούμε όχι μόνο την άνεση με την οποία καταπιάνεται με το είδος, αλλά και την ξεχωριστή πνοή και διάσταση που του χαρίζει στο ίδιο το είδος η φωνή της Sioux - αναπάντεχα θα συμπλήρωνε κάποιος. Το "2nd Floor", για να το θέσω αλλιώς, είναι σαν να ακούει κανείς τον John Lydon να τραγουδάει το "Open Up" για πρώτη φορά. Οσο για τη λέξη "αναγεννημένη", είναι μια light περιγραφή αυτού που ακούμε και παρατηρούμε στη Sioux. Συνθετικό, ηλεκτρονικό, ατμοσφαιρικό, το συγκεκριμένο κομμάτι παίζεται άνετα σε υποψιασμένο dance party ή και γοτθικό dancefloor, ενώ η παραγωγή του κομματιού είναι αδιαμφησβήτητα η καλύτερη που έχουν κάνει ποτέ.

Υπάρχουν όμως πολλά σημαντικά σημεία στα οποία μπορεί να σταθεί κανείς, αναφορικά με τη νέα τους κυκλοφορία. Τα "Turn It On" και "Take Mine" απλά υπενθυμίζουν τους λόγους που έκαναν πολλούς να αναγνωρίσουν τον Budgie ως τον κορυφαίο drummer του κόσμου. Η Sioux από την πλευρά της, βρίσκεται στα καλύτερά της όταν γίνεται σκληρός ρητορευτής, αλλά υπάρχουν φράσεις που ακούει κανείς το ψιθύρισμα ή την αναπνοή της και... βαριανασαίνει.

Τα φορτωμένα με cello waltz "I Was Me!" (μέσα σε γοτθική ατμόσφαιρα) και "Disconnected" ("Oh the pain of joy, oh the joy of pain, zoom in, zoom out, cut, pullback, fade to black") είναι επίσης όμορφες στιγμές, ενώ το το "Turn It On", που ανέφερα προηγουμένως, είναι συμπαθέστατο boogie με επαναλαμβανόμενους λυγμούς, παρόμοιους με αυτούς του "Cannibal Roses".

Συνολικά, πρόκειται για ένα album με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες στιγμές, αλλά και με στιγμές που απλά δεν έχουν να προσφέρουν σχεδόν τίποτα (ευτυχώς εδώ είναι ελάχιστες). Οι επιρροές τους είναι ίσως το πιο συναρπαστικό κομμάτι του δίσκου, καθώς μπορεί να αναγνωρίσει κανείς από Frida Kahlo, ως Ann Rice, και Tricky, πάντα όμως χωρίς να ξεφευγουμε από το ιδιαίτερο και γνώριμο σε όλους μας, ύφος της Sioux...