Όλοι μας έχουμε κάποτε συνδεθεί με τη δουλειά ενός καλλιτέχνη, με εκείνο τον οργανικό τρόπο που προσομοιάζει με το άχρονο των πυρηνικών σχέσεων. Ενδεχομένως να θυμόμαστε με όλα της τα χρώματα την πρώτη φορά που ακούσαμε το πρώτο τραγούδι, ή το αποτύπωμα του να φαίνεται να υπάρχει μέσα μας από απροσδιόριστη στιγμή.
Η σχέση μου με την μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα ανήκει σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία. Είναι σαν οι λέξεις και οι ήχοι του να βρίσκονταν πάντα εκεί, άλλοτε ως απογευματινοί ψίθυροι, μεταμεσονύχτιοι ρυθμοί, ηχητικές υποκρούσες σε ταξίδια, στους έρωτες, τη μοναξιά, το όνειρο της μεγάλης πόλης – αυτής που τόσο περίτεχνα καταφέρνει πάντα να αποτυπώνει ο καλλιτέχνης.
Οκτώ χρόνια μετά το άλμπουμ Ομόνοια, που απλόχερα μας έδωσε λίγο ακόμη για να κουβαλάμε εντός μας, ο Κ. Βήτα μοιράστηκε την τελευταία του δισκογραφική δουλειά Το Χέρι, που κυκλοφορεί από την Sky Vector Music. Αποτελούμενο από έντεκα κομμάτια, μένει πιστό στο χαρακτηριστικό στυλ του μουσικού, ενσωματώνοντας ταυτόχρονα νέα στοιχεία, που αντανακλούν την παρούσα εποχή και την ανάγκη του μουσικού να αναστοχάζεται και να εξελίσσεται.
Σε αυτό το άλμπουμ, για ακόμη μία φορά, ο Κωνσταντίνος Βήτα αποτυπώνει τα σε κοινή θέα αθέατα, επιτρέποντας μας μία κλεφτή ματιά στην ομορφιά του κόσμου του. Ξεκινά με το κομμάτι «Λουίζα», ένα ορχηστρικό house track με αφήγηση που εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του, συνεχίζοντας στην ίδια ατμόσφαιρα με το άκρως χορευτικό «Κάτοψη», στο οποίο ξεχωρίζουν τα έντονα παραμορφωμένα φωνητικά. Οι λέξεις εν μέρει «καθαρίζουν» στο «Ο άνθρωπος και ο ορίζοντας», για να περιγράψουν μια σεκάνς στιγμών, από ένα ασφυκτικό γραφείο ή δωμάτιο ως εκεί που «η θάλασσα τελειώνει όταν βρίσκει γη». Οι εικόνες από τη θάλασσα ενώνουν το εν λόγω κομμάτι με το «Ανέφικτος Κύκνος» που έπεται, που περιγράφει την απώλεια με συνταρακτική ειλικρίνεια. «Η μέρα που έγινες», η Κυριακή των Βαΐων, έχει περιγραφεί από τον ίδιο τον καλλιτέχνη ως ένα μάλλον αντιπολεμικό κομμάτι, το οποίο ακολουθεί μία πιο απλή ή ίσως τρυφερή φόρμα, με κιθαριστικά αρπίσματα και μια πιο διακριτική παρουσία των ηλεκτρονικών στοιχείων.
Το κομμάτι «Καλλιόπη» ή «Calliope» που ακολουθεί λειτουργεί ως ορχηστρική ανάσα, με upbeat και ρετρό στοιχεία. Αν ακούσεις προσεκτικά, στο κλείσιμο του αναγνωρίζεις το τρίξιμο μιας πόρτας, που ακόμη, προσωπικά, προσπαθώ εντός μου να αποφασίσω εάν είναι μια πόρτα που ανοίγει ή κλείνει. Οπωσδήποτε, το συγκεκριμένο track οδηγεί αρμονικά στο πολύ όμορφο «Πλειάδες», με τα χαρακτηριστικά μελίσματα του Κωνσταντίνου Βήτα να μας βγάζουν στον ανοιχτό δρόμο, δημιουργώντας για άλλη μία φορά επίσης χαρακτηριστικές, έντονες εικόνες.
Εικόνες από το δρόμο επαναλαμβάνονται στο κομμάτι «Το Δέντρο», μια σύντομη ιστορία στην οποία ο Κ.Βήτα συνομιλεί με ένα δέντρο, σε μία ακόμη ενδοσκοπική στιγμή. Η «Σενεγάλη», η ιδιότυπη μπαλάντα του δίσκου, έχει τη διακριτή τρυφερότητα του καλλιτέχνη, με ιδιαίτερα ποιητικούς στίχους. Λίγο πριν το τέλος, το ύφος του άλμπουμ επιστρέφει στο house ξεκίνημά του, με το τραγούδι «Αχτίδες», που αποτέλεσε μάλιστα το leading single του – πολύ σοφά, κατά τη γνώμη μου, μιας και συμπεριλαμβάνει τα περισσότερα χαρακτηριστικά αυτής της δουλειάς του Κωνσταντίνου Βήτα εν γένει – πλούσια παραγωγή, συναισθηματική πολυπλοκότητα, την ποιητικότητα των στίχων που προαναφέρθηκε, αισιόδοξη διάθεση, παραμόρφωση των φωνητικών (ελαφρότερη, εδώ). Το άλμπουμ κλείνει με το κομμάτι «Σ’ αγαπώ», με ένα sample από την ταινία «Η κάλπικη λίρα» κι ένα απαλό σβήσιμο, εν είδει επιλόγου.
Συνολικά, Το Χέρι είναι ένα άλμπουμ με συνεκτική αφηγηματική ροή και ενδιαφέροντα διάλογο μεταξύ των κομματιών. Δεδομένου πως έχουν περάσει οκτώ χρόνια από την προηγούμενη solo κυκλοφορία του Κωνσταντίνου Βήτα, ενδεχομένως να υπάρχουν στιγμές στο δίσκο αυτό που είναι περισσότερο προσωπικές ανάπαυλες για τον ίδιο τον μουσικό, όπως «Το δέντρο» ή το «Σ’ αγαπώ» του κλεισίματος, χωρίς όμως να διακόπτουν την σειρά αυτή από ιστορίες. Τα πολυεπίπεδα μουσικά στοιχεία, τόσο στο σύνολο του άλμπουμ όσο και σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά, ενδείκνυνται για ουσιαστικές ακροάσεις, και μια βαθιά βουτιά, ανακουφιστική και εξαγνιστική - έτσι όπως συνηθίζει ούτως ή άλλως να λειτουργεί, για ορισμένους από εμάς, η μουσική του Κ.Βήτα.
