Το χειμώνα του 2023, η τότε νέα μου συνάδελφος και έκτοτε φίλη, Κατερίνα, μου ανέφερε αυτό τον φανταστικό δίσκο ενός νέου καλλιτέχνη που «έπρεπε οπωσδήποτε να ακούσω». Ήταν καθημερινή, στο διάλλειμα της δουλειάς, κι όπως ήταν λογικό η πρόταση αυτή ξεχάστηκε τη στιγμή που μπήκαμε στην επόμενη συνάντηση – όχι όμως και το όνομα Pink Maggit, το οποίο εντυπώθηκε στο μυαλό μου.
Fast forward στον Μάρτιο του 2024, η Veego Records ανακοίνωσε την φυσική κυκλοφορία του άλμπουμ Midnight Sun, και αναγνώρισα αμέσως αυτό το λογοπαίγνιο πίσω από τον δημιουργό του. Ο Pink Maggit (περισσότερα εδώ), ένα χρόνο μετά την ψηφιακή κυκλοφορία του debut album του, επανασυστήνεται στο κοινό – και σε εμένα που δεν άκουσα, τότε, την Κατερίνα,
Ο Pink Maggit, λοιπόν, έχοντας πειραματιστεί με τη μουσική από διάφορα πόστα, στην εν λόγω δουλειά παρουσιάζει δέκα synth / minimal wave κομμάτια με techno και darkwave αναφορές, που βασίζονται σε ρετροφουτουριστικές συνθέσεις και αυτοσχεδιαστικές επαναλήψεις «στίχων-φράσεων», εμπνευσμένες από το σινεμά, τον ανοιχτό δρόμο και τις νύχτες των μεγάλων πόλεων, αλλά και το βίωμα του νεαρού παραγωγού.
Ξεκινώντας από το εισαγωγικό "Intro", ως άλλα credits αρχής, μας συστήνει στον sci-fi κόσμο του Pink Maggit, με το «Δάκρυα στη Βροχή» που έπεται να αναφέρεται ευθέως στη εμβληματική φράση από την ταινία Blade Runner του Ridley Scott. Οι επαναλαμβανόμενοι στίχοι «Μέρες προσπαθώ να ξεφύγω σε μέρες που δεν γυρνάνε πίσω» δημιουργούν μια ασφυκτική αίσθηση, η οποία εντείνεται στο σκοτεινό "Fever Dream", το οποίο βέβαια θυμίζει περισσότερο τις τυπικές εγχώριες darkwave φόρμες, εξ’ αιτίας και των φωνητικών της Dvchess. Το κομμάτι "What we do in the shadows" που ακολουθεί έχει την ίδια βαριά ατμόσφαιρα, με μελωδικά στοιχεία που φέρνουν στο μυαλό τους In Trance 95.
Τα «Κόκκινα Φώτα», με συμμετοχή του Ckye είναι η πιο δυναμική στιγμή του άλμπουμ, με club διάθεση και ένα πολύ όμορφο ιντερλούδιο, στο οποίο θα άξιζαν μάλλον περισσότερα από 90 δευτερόλεπτα. Να σημειωθεί πως ο εναλλακτικός τίτλος του εν λόγω κομματιού ήταν «Τρέχοντας στη Βουλιαγμένης με 124» που αποτυπώνει απόλυτα την αίσθησή του. Στη συνέχεια, τα «Μη σε νοιάζει καν» και το ομώνυμο του δίσκου "Midnight Sun" φέρνoυν μία πιο σκληρή πλευρά του Pink Maggit στο προσκήνιο, έντονα ρυθμική, κρατώντας πάντα το νοσταλγικό χαρακτήρα. Το «Τέλος του πάθους» που ακολουθεί είναι ίσως το πιο προσιτό κομμάτι του δίσκου, με τα φωνητικά να είναι ευκρινή και άρα πιο άμεσα. Ο δίσκος κλείνει με το σύντομο «Κατειλημμένο», ως outro.
Έντονο σε ρυθμικά μοτίβα και εικόνες από ένα δυστοπικό –άμεσο- μέλλον, το Midnight Sun αποτελεί μία ενδιαφέρουσα συλλογή οικείων ήχων (βλέπε τους Perturbator και Filmmaker, αλλά και τους δικούς μας Ηχοτοπία και Blakaut), που όμως φέρνουν παράλληλα τη δροσιά μιας πρώτης, ολοκληρωμένης καλλιτεχνικής προσπάθειας, με όλη την άγνοια κινδύνου που εμπεριέχει κάτι τέτοιο, αλλά και όλη την πηγαία δημιουργικότητα ενός νέου καλλιτέχνη που λαχταρά να εκφραστεί.
