Η αλήθεια είναι ότι το “Δώμα” δεν έχει καμία φιλοδοξία να ανατρέψει το σκηνικό της ντόπιας μουσικής σκηνής. Όμως διαβάστε και αυτό, από το δεύτερο κομμάτι του άλμπουμ τους, “Nomotromos” [“Νομοτρόμος”]:
Πώς είναι να τους βλέπεις
Τους νόμους που θα στήνουν
Τον κόσμο για να στύβουν καθημερινά
Το μόνο που σου δίνουν
Είναι νέους φόβους
Μοιράζουν τα κανάλια τους
Έτσι απλόχερα
Νόμος: το άδικο να βλέπεις και αλλού να κοιτάς
Καθόλου άσχημα όσον αφορά στη γείωση των Ηλέκτρα στο σήμερα, στον κοινωνικό περίγυρό τους, στα ζέοντα μιας ζωής που νοιώθουν να συνθλίβεται θεσμικά από ένα κράτος που νομοθετεί με προσανατολισμό του την υποταγή του πλήθους. Βέβαια, και πάλι τίποτα καινοφανές δε συμβαίνει εδώ αλλά και μόνο η έκφραση του αυτονόητου στους καιρούς που ζούμε αποτελεί σημάδι ζώσας ψυχής που ακόμα πάλλεται και προσδοκά.
Οι Ηλέκτρα είναι δηλαδή κανονικοί άνθρωποι με μια ευαισθησία, μία έφεση στην post punk παράδοση που τους ανάθρεψε. Ντυμένο το “Δώμα” τους με την εμπειρία που φέρουν από τα προηγούμενα σχήματα που θήτευσαν (ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Βασίλης Ζερβακάκης από τους Dead City Jets, ο ντράμερ Χρήστος Βαγιόπουλος από τους Ονειροπαγίδα, ο κιθαρίστας Κώστας Βλάχας και ο μπασίστας Νίκος Παπαδημητρίου αμφότεροι από τους Μέντα) και οδηγούνται σε ένα μεστωμένο, γερά αφομοιωμένο, τίμιο αποτέλεσμα. Σε μένα έφερε στο νου από Psychedelic Furs μέχρι Church και Cure των τελευταίων 80s, αλλά τέτοιοι υποκειμενικοί συνειρμοί είναι το λιγότερο που έχει σημασία. Μόνο ως επικοινωνιακές αναφορές μπορούν να λειτουργήσουν με τον συνομιλητή και τον αναγνώστη. Και ρεφρέν από το ομότιτλο κομμάτι, όπως
Φτιάξε τον κόσμο που θες να ζήσεις
Ποτέ σου μη γυρίσεις την πλάτη σ’ ό,τι αγαπάς
Νιώσε για τι χτυπάει η καρδιά σου
Και από τα όνειρά σου
Κρατήσου όσο μπορείς σφιχτά
…σημαίνουν μόνο ότι οι Ηλέκτρα βρίσκονται στη θετική πλευρά των πραγμάτων με ένα αδιαπραγμάτευτο προοδευτικό πρόσημο. Η φωνή του Βασίλη Ζερβακάκη έχει μια λαρυγγική αστάθεια που χρησιμοποιείται ως cool, είναι ευλύγιστη και παιχνιδίζει με τα ακόρντα με εκείνο τον τρόπο που τα συνήθη πρωτόκολλα περί pop ερμηνείας παθαίνουν αλλεργία. Έξω από το πλαίσιο, η ερμηνεία ακούγεται πιο ελεύθερη και ζωτική. Αποτέλεσμα της καραντίνας, το “Δώμα” ακούγεται ως μια φιλότιμη προσπάθεια να εκφραστούν τέσσερις τύποι που έχουν αφήσει πίσω τους τα είκοσι-κάτι χρόνια τους αλλά δεν έχουν εγκαταλείψει τις μνήμες των επιθυμιών τους από αυτά. Όλη η αύρα τους έχει μια λαχτάρα για φευγιό, για απόδραση από πλαίσια που τείνουν να σε καρφώνουν στη θέση σου. Παραμένουν ταυτόχρονα ευοίωνοι και εξωστρεφείς, απέχουν από κάθε είδος μιζέριας που μπορεί να ταλανίζει κάποιες φορές την ντόπια σκηνή.
Και πώς παίζουν;
Παίζουν με τη συγκρατημένη ωριμότητα στα πλαίσια που ορίζουν οι αναφορές και οι εμπειρίες τους, έχουν κατακτημένη σχέση με τα riffs που παράγουν, παραμένουν συναισθητικοί και ανήσυχοι, ψυχαγωγικοί και στοχαστικοί. Υπάρχουν προσωπικά highlights για τον καθένα (τα δικά μου είναι τα “Fysas Kapno” [“Φυσάς Καπνό”], “Peismono” [“Πεισμώνω”] τα οποία όπως συμβαίνει συχνά, στα live μπορεί να αλλάζουν. Σε παραγωγή Χρήστου Λαϊνά, το “Δώμα” ως μία ανεξάρτητη δική τους κυκλοφορία, είναι μια υγιής μερίδα γνήσιου ντόπιου ανανεωτικού rock pop ορίζοντα που παραμένει δεσμευμένος στις παντοτινές αγάπες του αλλά αφήνει και την έμπνευσή του να ζει και να παράγει αδέσμευτα.
