Δεν είναι δα και λίγο, η τριάς των Ανδρέα Πολυζωγόπουλου (τρομπέτα), Πέτρου Κλαμπάνη (μπάσο) και Wajdi Riahi (πιάνο), να αποσπά τη γενναιόδωρη αφιέρωση του Erik Truffaz που απευθύνεται προς τον μπροστάρη : «Η μουσική σου τιμά τη σιωπή και δημιουργεί όνειρα. Ο ντελικάτος τρόπος του παιξίματος της τρομπέτας επαινεί αυτό το ενίοτε «άχαρο» όργανο. Έχεις ένα «στρογγυλό», βελούδινο ήχο, ακόμη κι όταν χρησιμοποιείς τη σουρντίνα… Η παρέα είναι επίσης τέλεια. Ο ρυθμός τους… Έχουν τέλειο συγχρονισμό και συμμετέχουν εξίσου στα όνειρα που ζωγραφίζετε μαζί.» Ας μη γελιόμαστε, δεν πρόκειται για μιαν εκτίμηση, ανταποδοτικής ανταλλαγής φιλοφρονήσεων, όταν τον τοποθετεί στο εκλεκτικό συγγενολόι των Enrico Rava και Palle Mikkelborg. Και είναι πολλάκις ομολογημένη η έλξη του Πολυζωγόπουλου, γενικότερα για τους τρόπους των ECM παικτών, μα και για εκείνον του ύστερου Chet Baker (αξίζει να παρακολουθήσετε, σε περίπτωση που την επαναλάβει, την προσέγγιση του με το Chet’s Mood τρίο που παρουσίασε πέρυσι στο Half Note).
Petrichor ως η μυρωδιά που αναδύεται από το ξηρό έδαφος όταν πέφτουν οι σταγόνες της βροχής, το τέλος του καλοκαιριού, η γλυκόπικρη φθινοπωρινή έναρξη, και μπορεί κανείς να αντιληφθεί αβίαστα αυτήν την ημερολογιακή διατύπωση στην οποία βασίζεται ο Πολυζωγόπουλος για την περιγραφή της μνήμης, των εμπειριών και των τόπων που σχημάτισαν την ατμοσφαιρική φόρμα του νέου του δίσκου. Από το Σαμικό Ηλείας μέχρι το διεθνές «ψήσιμο» στο παριζιάνικο Cité International des Arts, και τις λοιπές συμπράξεις του, 15 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία με το Perfumed Dreams του Poly Quartet, μέσα σε μια ιδιαίτερα παραγωγική χρονιά (εκτεινόμενο από το Tora Collective του Κλαμπάνη μέχρι το Urbanum του Παπακωνσταντίνου), παρουσίασε λίγο πριν το φινάλε του ’23, το νέο, πέμπτο προσωπικό του LP, 9 δικών του συνθέσεων, με μπουστάρισμα των αναγκών υλοποίησης αυτού και μέσω Kickstarter.
Με σαφήνεια μεγάλη και σχήμα μικρό, το Petrichor έχει εφησυχαστική ενέργεια και λυρισμό, πάντα στραμμένο προς τα μέσα, ρέποντας προς τους σιωπηρούς βηματισμούς. Ο Πολυζωγόπουλος χρησιμοποιεί τα προσωπικά τοπογραφικά σημεία του, καλώντας σε «ματζόρε» διηγήματα όπως το “Kontouri” για τη γιαγιά του, μέχρι το “The Coldest Summer”, με το σφύριγμα του Τυνήσιου Riahi ως κατευόδιο στους πρόσφυγες που «χάνονται» στο Αιγαίο κάθε καλοκαίρι. Όσοι τον παρακολουθούν επιμελώς, συνηγορούν στην προοδευτική του εξέλιξη, στη ντελικάτη ευαισθησία του παιξίματός του, που εδώ κουμπώνει με τους αισθητικούς χειρισμούς των Κλαμπάνη και Riahi, με το μεσογειακό/ευρωπαϊκό ευδιάκριτο αποτέλεσμα να κατατάσσει το LP σε εκείνα που ξεχώρισαν στην περσινή φουρνιά, χωρίς να μπλέκεται με τα παιχνίδια προσμίξεων των Αμερικανών ή Βρετανών ομότεχνών του.
Το ότι ο αχνά γλυκός μονόδρομος του, είτε σε 5/8, είτε με loop υποβοήθεια, είτε με τον Bud Powell στο νου, έχει προσανατολιστεί προς την «κλασσική» εικονογραφία της σκανδιναβικής σκηνής (όχι βέβαια στο “First Time in Times Square”) και των λιτών αναζητήσεων ανάμεσα σε χάσματα, ενδεχομένως να περιορίζει ως μέθοδος την απεύθυνση, ιδίως μεταξύ του jazz ακροατηρίου. Μια συνήθης παγίδα για το πόσο μεροληπτικά θα σταθεί κανείς στο μουσκεμένο χώμα και τον Πετριχώρα του Πολυζωγόπουλου. Διαβάζουμε στη σχετική μελέτη για την ανάλυση αυτής της μυρωδιάς πως «η βροχή στην οποία οι σταγόνες πέφτουν με αργό ρυθμό απελευθερώνει μεγαλύτερη ποσότητα αερολυμάτων, κάτι που συμβαδίζει με την εμπειρική παρατήρηση πως ο πετριχώρας εμφανίζεται πιο συχνά μετά από βροχές μικρής έντασης.» Το κοινώς λεγόμενο αν σου «κάνει» αναφορικά με την ένταση, δεν κοντράρει στο γεγονός πως το εν λόγω τρίο με λεπτομέρεια απελευθερώνει μικρής εντάσεως μα σημαντικής πυκνότητας νοσταλγικούς κυματισμούς. Σε κάθε περίπτωση, όσοι επιζητούν τη μυρωδιά ρηξικέλευθων καταιγισμών, και επισημαίνουν την εξελικτική ορμή της jazz μέσω σφοδρότητας και συγκρούσεων, δε θα τη συναντήσουν στο Petrichor. Άλλωστε, και σε επιστημονικό πλαίσιο παρατήρησης της οσμής πριν την καταιγίδα, έχουμε να κάνουμε με ένα τελείως άλλο φαινόμενο όπου «η μυρωδιά αυτή δεν οφείλεται σε ουσίες του εδάφους αλλά στο αέριο όζον, το οποίο παράγεται από την επίδραση των κεραυνών στο οξυγόνο της ατμόσφαιρας.» Εδώ, ό,τι γλαφυρά τιτλοφορήθηκε, αντιστοίχως κι ευγενώς, παραδόθηκε.
