Θα εκμυστηρευτώ το εξής : έχω ένα soft spot για τις απανταχού mood making καταστάσεις. Αυτές που είναι κάπως σαν το καλό φλερτ με αίσιο αποτέλεσμα – που δημιουργούν ηλεκτρισμό στα δάχτυλά σου, που σου ανεβάζουν τους παλμούς, κι έπειτα, ακριβώς τη στιγμή που κόβεται για μια στιγμή η ανάσα σου, σου τα δίνουν όλα με χειμαρρώδη ένταση.
Με παρόμοια προσμονή άκουσα για πρώτη φορά το ντεμπούτο των Turboflow3000 ΟΥΦΟ, που κυκλοφόρησε στις 30 Νοεμβρίου 2023 από την Veego Records. Το τρίο των Deezy, André και Primal, έχοντας ήδη συστηθεί ήδη από το 2022 με το κομμάτι "Πυροτεχνήματα", τράβηξε πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον μας, συνδυάζοντας γρήγορες ρίμες, synths, μπάσα και breaks, electro punk, rap και post-punk. Στα εννιά κομμάτια του δίσκου αυτού φέρνουν ο καθένας τις δικές του μουσικές επιρροές και βιώματα, μέσα από μια δημιουργική διαδικασία χωρίς κανόνες που δοκιμάζει τα όρια των μουσικών ειδών.
Το εναρκτήριο κομμάτι “Turbonation 5.0” είναι μια in your face δήλωση του τι μπορούμε να περιμένουμε, ένα μανιφέστο «για τα παιδιά και τα φρικιά». Ακολουθούν οι “Φράουλες” σε συνεργασία με τους Ghetto Rock και Q. B. Mix – η διασκεδαστική πλευρά του δίσκου, την οποία όμως διαδέχεται το “Internet & Καλλιτεχνικά”, με αφοπλιστικούς στίχους που θα ήταν αβάσταχτοι αν έπαιρναν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Πράγμα που δεν κάνουν, και το κομμάτι αιμορραγεί στο “Η Γάτα Κεραυνός” που έπεται, το οποίο ισορροπεί ανάμεσα στην συνειδητή τρυφερότητα του Pan Pan που συμμετέχει σε αυτό και την πιο «σκληρή» γλώσσα των Turboflow 3000.
Το “Jack Kerouac”, περισσότερο μελωδικό, παίζει επίσης στις αντιθέσεις της αργκό και πιο λυρικών στίχων, για να ακολουθήσει το εκρηκτικό “Κάν’ το να μοιάζει με τέχνη” μαζί με την Sci-Fi River και τον Q. B. Mix. Το κομμάτι αυτό, το οποίο τόσο οι Turboflow 3000 όσο και η Sci-Fi River έχουν ήδη παρουσιάσει πολλαπλώς στις ζωντανές τους εμφανίσεις, έχει θυμό και τσαμπουκά, έχει την ανάγκη φυγής από ένα καλοκαίρι που καίει εξίσου εντός κι εκτός, κι είναι τόσο προσωπικό όσο χρειάζεται για να ταυτιστούμε μαζί του(ς). Το “Μία πόλη νεκρή”, στο οποίο συμμετέχει ο Ιάσωνας Παναγιωτόπουλος των Chain Cult είναι το πρώτο που με κέρδισε, ίσως γιατί αγγίζει περισσότερο τις δικές μου post-punk αναφορές. Βέβαια, το άλμπουμ αυτό δεν είναι “one trick pony”, και έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να επιστρέφει σε διάφορα κομμάτια, που έπαιξαν για λίγο σε επανάληψη στα ακουστικά μου, αλλά και το δίσκο στην ολότητά του, που ακούγεται ευχάριστα από την αρχή ως το τέλος χωρίς να κουράζει ή να φλυαρεί.
Πλησιάζοντας στο τέλος, η γλυκιά χροιά της Olina κατευνάζει την ένταση στο “Μια μέρα στα κύματα”, μια υπενθύμιση πως στο τέλος τα πράγματα θα λειτουργήσουν, όσο «στηριζόμαστε η μία στον άλλο». Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την επιλογή του “Ένα τραγούδι ακόμα για τον Ωκεανό” στο κλείσιμο του άλμπουμ, που για άλλη μία φορά αμφισβητεί το αναμενόμενο, δίνοντας μας λίγη ακόμη από αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση που διαπερνά το δίσκο, απογυμνωμένο από το θυμό αυτή τη φορά, διατηρώντας όμως έντονα τα ηλεκτρονικά χαρακτηριστικά.
Στα δυνατά στοιχεία του άλμπουμ, οι φανταστικές κιθάρες και η αμεσότητά του, αλλά και το πόσο διασκεδαστικό είναι, ακόμη κι αν καταπιάνεται με μια καθημερινότητα ενίοτε αφόρητη και οπωσδήποτε ιδρωμένη. Άλλωστε, το ΟΥΦΟ είναι τα ηχητικά που στέλνεις στους φίλους σου, τα μηνύματα που έγραψες και έμειναν στο πρόχειρο, είναι σκόρπιες αλλά καθόλου άσκοπες σκέψεις. Είναι αποτύπωση ενός μουσικού «τώρα» βυθισμένου σε μια ειλικρίνεια και που μόνο να αδικηθεί θα μπορούσε εάν εξεταζόταν υπό όρους «διαχρονικότητας». Είναι οι αντιθέσεις του, ο πανκ δυναμισμός και η τρυφερότητα που δείχνουμε στους δικούς μας ανθρώπους, το εδώ που έχουμε και το εκεί που θα θέλαμε να βρισκόμαστε, είναι τα synths και οι ρίμες του. Είναι ιστορίες σε μικρά μπαλκόνια και μεγάλους δρόμους, είναι μια σειρά από συναισθήματα που αγγίζουν, αφηγήσεις οικείες με ποπ περιτύλιγμα – αυτό που χρειάζεται για να τη βγάλουμε μια ακόμη μέρα.
