Υπάρχουν πολύ χαρακτηρισμοί που ταιριάζουν στον Οδυσσέα Ιωάννου-Κωνσταντίνου, τον ιθύνοντα νου πίσω από το project ody icons. Δημιουργικός, έντονος και τολμηρός, ταυτόχρονα τρυφερός και απόλυτα συνειδητοποιημένος, μα πρωτίστως πηγαία ταλαντούχος.
Με αισθητική που μετεωρίζεται μεταξύ υψηλής τέχνης και camp, και τα χαρακτηριστικά λαμπερά δάκρυα, ο ody icon (he/she/they) παρουσιάστηκε στο κοινό το 2017 με τη διασκευή του τραγουδιού “Supermelancholic”, ενώ τον Δεκέμβριο του 2020 κυκλοφόρησε το δικό του ντεμπούτο κομμάτι - μανιφέστο, “Working out my little muscles“, το βίντεοκλιπ του οποίου παρέχεται μεταφρασμένο στην νοηματική γλώσσα και με υποτιτλισμό. Τον Απρίλιο του 2022 κυκλοφόρησε το EP drama σε παραγωγή του Φώτη ingie Παπαθεοδώρου και το ομώνυμο δεκάλεπτο φιλμ drama, σε σκηνοθεσία του χορογράφου Χάρη Κούσιου, που συνόδευσε τα τρία τραγούδια του δίσκου. Στη συνέχεια κυκλοφόρησε προσβάσιμο και σε τυφλά άτομα καθιστώντας το το πρώτο καθολικά προσβάσιμο μουσικό βίντεο στην Ελλαδα.
Από την αρχή ήταν προφανές πως ο ody icon έχει προσωπικότητα και λόγο. Σε συνδυασμό με το εκτενές βιογραφικό του που περιλαμβάνει από τη συμμετοχή του σε χορωδίες στην πατρίδα του, Κύπρο, μέχρι σπουδές υποκριτικής στην Αθήνα, περαιτέρω σπουδές στο μουσικό θέατρο στο Παρίσι, διεθνείς και εγχώριες συμμετοχές σε κάθε είδους παραγωγές ως σκηνοθέτης, performer, ηθοποιός, στιχουργός, δικαιολογούν πλήρως τον προσδιορισμό του ως ένα πολυεπιστημονικό μουσικό καλλιτέχνη.
Τον Οκτώβρη του 2023 κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο του άλμπουμ με τίτλο Polydrama, ενώ είχε προηγηθεί η καθολικά προσβάσιμη πρώτη παρουσίαση του δίσκου την Άνοιξη στο χώρο του Πλύφα. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης περιγράφει την δουλειά του αυτή ως «ένα μουσικό αποτύπωμα από το ταξίδι μου στα διάφορα δωμάτια της μέχρι τώρα ανθρώπινης εμπειρίας μου. Είναι έντονο, είναι συντριπτικό, είναι θλιμμένο και παιχνιδιάρικο, πολιτικό και συναισθηματικό. Είναι μια ποικιλία στοιχείων που αποτελούν την ευθραυστότητα μου, την ουσία μου, τη δύναμή μου. Είμαι αυτό το ταξίδι. αυτό το ταξίδι είναι εγώ. Είναι πολύ, είναι πολλαπλό, είναι πληθυντικό, είναι μέγιστο. Πέρασα μέσα από σκοτεινά δωμάτια και φωτεινές στέγες για να επιστρέψω και να βάλω τις νότες στο πιάνο μου με ειλικρίνεια.»
Η περιήγηση αυτή ξεκινά με το εισαγωγικό κομμάτι “Where are the rivers”, που σηκώνεται ως αυλαία, απαλά μα δραματικά. Ο ody icon μιλά σε πρώτο πρόσωπο, στην νοητή σκηνή βρίσκεται εκείνος και το πιάνο μόνο. Το “Sose” που ακολουθεί κορυφώνει σε ένα διονυσιακό ξέσπασμα, με κλαρίνο και στοιχεία της Ανατολής, διατηρώντας όμως το απόλυτα προσωπικό περιεχόμενο, παντρεύοντας τις μοντέρνες υπαρξιακές ανησυχίες με παραδοσιακούς ήχους που μοιάζουν να έρχονται από το ασυνείδητο. Το “Kind of there” είναι μία μικρή ανάπαυλα, ένα μικρό ποίημα-ποπ ενδοσκόπηση. Το “Don’t shoot me” ισορροπεί ανάμεσα στην κατακραυγή και το συλλογικό (αν όχι και προσωπικό) τραύμα, αναφερόμενο στη δολοφονία της Zackie Oh. Η αιθέρια συνεισφορά του Ioko Ioannis Kotidis στα φωνητικά εντείνει τη συγκίνηση όσων, με ένα ή άλλο τρόπο, στις 21 Σεπτεμβρίου του 2018 χάσαμε κάτι δικό μας.
Ακολουθεί το “Cosmos Island”, με σαρκασμό που αποτυπώνεται τόσο στους στίχους όσο και στη σύνθεση, αλλά και στο video clip του, στο οποίο συμπρωταγωνιστεί η δημοσιογράφος Νατάσα Γιάμαλη. Το “Serotonine”, προσωπικό αγαπημένο μου, αποτελεί μια ακόμη μπαλάντα-εξομολόγηση, με το “Pearls” που έπεται να μας μεταφέρει για άλλη μία φορά σε ένα διαφορετικό αισθητικό δωμάτιο. Το κομμάτι αυτό, αναφερόμενο στη Δήμητρα της Λέσβου, συνδυάζει την ευαίσθητη ερμηνεία του ody icon και το πιο «τραχύ» ελληνόφωνο ραπ της miSSt, συνθέτοντας «ένα καταγγελτικό ύμνο για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση».
Το “Kind reminder”, με indie στοιχεία, μιλά για την σημασία της οικογένειας που διαλέγουμε, με μια εφηβική αφέλεια που όμως λειτουργεί ανακουφιστικά στο δεδομένο σημείο του δίσκου, όπως επίσης και το “I saw someone”, που αποτελεί μια αυθόρμητη αποτύπωση μιας τόσο απλής στιγμής, όσο αυτής όπου ένα άτομο με ένα τριαντάφυλλο στέκεται σε ένα βαγόνι του μετρό.
Η Νατάσα Γιάμαλη επιστρέφει στο “Phenomena”, το πιο σκοτεινό κομμάτι του δίσκου, το οποίο αναφέρεται στις γυναικοκτονίες με ηχητικά στοιχεία που αντλούν από τις σπουδές του ody icon στο μουσικό θέατρο. Στο “Sadness” ξεδιπλώνονται περαιτέρω οι φωνητικές ικανότητες του καλλιτέχνη, και το γλυκύτατο και βαθιά αυτοβιογραφικό “Eons” οδηγεί σαν κύμα στο κλείσιμο του δίσκου, όπου βρίσκεται το κομμάτι “Arki”, που συνδυάζει πολυφωνίες (με τις Έλενα Ποζατζίδου, Ευγενία Λιάκου, Ρούλα Τσέρνου), ποίηση (με τους στίχους του Erdogan Kavaz) και την κυπριακή προφορά του ody icon, που με αυτό τον τρόπο δεν διστάζει να τοποθετήσει όχι μόνο στο τώρα, αλλά και στο προσωπικό παρελθόν του.
Κι έτσι, εξίσου δραματικά μα απαλά, κλείνει ένα άλμπουμ που θέλει και καταφέρνει να πει πολλά και ενίοτε ετερόκλιτα: να μπλέξει την παράδοση με το καμπαρέ, την ανεμελιά της indie με τη συμπαγή μουσική γνώση, το προσωπικό με το συλλογικό, το συναισθηματικό με το πολιτικό, την ευαισθησία με το σαρκασμό.
Το Polydrama είναι γεμάτο αντιθέσεις, που όμως, εντός context, βγάζουν απόλυτο νόημα. Η έντονη εναλλαγή του ύφους μεταξύ των κομματιών δίνει χώρο για ανάσες, για στιγμές κωμικής ανακούφισης, αναστοχασμό και ίσως μερικές φορές δάκρυα, σαν αυτά που κοσμούν τα μάγουλα των icons. Το άλμπουμ αυτό, μέσα στην θεατρικότητα και την υπερβολή του, είναι ατόφια αποσπάσματα της ψυχής του ody icon, που γενναία μα τρυφερά μοιράζεται με τους ακροατές. Είναι ένα ταξίδι προς την ενηλικίωση, μια διαδρομή αυτοπαρατήρησης και αυτοεξερεύνησης, είναι στιγμές που πονάνε, είναι η επιλεγμένη οικογένεια, είναι ένα ξεγύμνωμα. Είναι η αναπολογητική δήλωση του ody icon, πως έχει επιλέξει να μιλά μουσικά για όσα τον αφορούν – και το κάνει, βεβαίως, με ξεχωριστή ενσυναίσθηση.
