Τι κάνει έναν εγχώριο δίσκο πραγματικά σημαντικό εν έτει 2023; Και πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ένας (ακόμα;) εγχώριος δίσκος βασισμένος στο τρίπτυχο κιθάρα-πιάνο-φωνή και με αγγλικό στίχο, λίγο indie, λίγο indie folk, λίγο indie folk, λίγο τέλος πάντων από όλα εκείνα που έχουμε τόσες και τόσες φορές ξανακούσει; Το Exit Sign της Alkyone έχει την αφοπλιστική απάντηση στο πρώτο κι όλας τραγούδι του εξαιρετικού αυτού δισκογραφικού ντεμπούτου “Oh Mother”: “And all that I am
Is all that I do / But, I don't wanna be great,/ I just wanna be true”.
Είναι γεγονός ότι η αυθεντικότητα της Μαρίας Ζλατάνη και του πτηνού στα φτερά του οποίου εμπιστεύτηκε την καλλιτεχνική ταυτότητά της είναι το σταθερό και πανίσχυρο σημείο από το οποίο απορρέει όλη η δύναμη και η μαγεία του Exit Sign. Μια μουσικός της διπλανής πόρτας, που εργάζεται ως δασκάλα σε μια επαρχιακή πόλη, μαθημένη -ακούσια ή εκούσια- στην ισορροπία. Μια εξαιρετικά χαρισματική δημιουργός σε όλα τα επίπεδα -φωνή, σύνθεση, στιχουργική, αισθητική, όραμα- που δεν χρειάζεται να κάνει κανενός είδους θόρυβο, μιλάει με τη μουσική της και τα τραγούδια της. Ένα κορίτσι με την καλλιτεχνική σιγουριά που μπορεί να σου δώσει ο εαυτός σου όταν τον αφήσεις να σε οδηγήσει, κάνοντας ζιγκ ζαγκ γύρω από «εύκολες» επιλογές πάνω στον μόνο δρόμο που μπορείς να πάρεις, εκείνον που δεν τον προδίδει.
Είναι ένα ακόμα γεγονός ότι η Alkyone που έγινε ό, τι πιο κοντά στο viral έχει γνωρίσει ποτέ η εγχώρια μουσική στις παρυφές του πάλαι ποτέ «εντέχνου» με την υπέροχη DIY διασκευή της στο παραδοσιακό ηπειρώτικο «Ξενιτεμένα μου Πουλιά» θα μπορούσε κάλλιστα να χτίσει το δισκογραφικό της ντεμπούτο πάνω στην επιτυχία των ελληνικών της covers, μοσχοπουλώντας -με κάθε καλή έννοια- το δικό της αερικό και εξαργυρώνοντας με γρήγορες και απλές κινήσεις το κεφάλαιο των φανατικών μυστών του Θανάση Παπακωνσταντίνου, με τον οποίο άλλωστε θα περιοδεύσει το τρέχον καλοκαίρι. Αντ’ αυτού επέλεξε να προχωρήσει βάσει του αρχικού της σχεδίου και με τη δεμένη ομάδα της να παραδώσει μια ανεξάρτητη κυκλοφορία σε indie μοτίβα, με αγγλικό στίχο που μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι αποτελεί μακράν έναν από τους καλύτερους εγχώριους δίσκους της χρονιάς, αν όχι της δεκαετίας.
Όχι ότι στα αυλάκια του Exit Sign δεν λάμπει η παράδοση – λάμπει και αστράφτει στην ιδιοφυή pop folk του δίπτυχου “Hold On” και “Mine” που φέρνουν με έναν μαγικό τραπέζι στο ίδιο τραπέζι τα μακεδονικά βουνά και τα σκωτσέζικα highlands ξορκίζοντας τις -με κάθε κακή έννοια- ευκολίες της ψευτο-balkan αισθητικής που κυριάρχησε ως «εναλλακτική» πρόταση σε πολλά ιδιώματα σε προηγούμενες δεκαετίες. Όμως το Exit Sign δεν εξαντλείται εκεί – τρέχει ελεύθερο πάνω σε πανέμορφα τραγούδια όπως το “Oh Mother”, το “Genesis”, το “Society” κι απλώνεται σαν χρυσοκίτρινη έκταση μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, σε έναν ορίζοντα όπου μέσα από τις ανάσες των βιολιών και τα βαθιά ένστικτα που ξυπνάει η γκάιντα συναντιέται η ντυλανική αφήγηση με την σχολή του Θανάση, ο Eddie Vedder με τους Mumford & Sons, η Florence Welch με την Alkyone. Διαμορφώνοντας, εν τέλει, έναν δίσκο που φυσάει τον φρέσκο, αναζωογονητικό αέρα των συνθέσεων, της πλούσιας ενορχήστρωσής του και της καλοδουλεμένης παραγωγής του πάνω από το συχνά υπαρξιακά διχασμένο ελληνικό μουσικό τοπίο. Αλκυονίδες μέρες.
Το Exit Sign είναι από εκείνα τα albums που δεν προκύπτουν συχνά και όταν έρχονται δίνουν ένα ξεκάθαρο σήμα, γράφουν μια στάση στο μουσικό timeline, ανοίγουν ή ξανανοίγουν έναν κύκλο. Ίσως να μην έχει υπάρξει τόσο «σημαντικός» αγγλόφωνος δίσκος για την ελληνική δισκογραφία από τo Avatar της Monika το 2008. Δεκαπέντε χρόνια μετά η Alkyone προστατεύει με τη δουλειά της και όλη της την καλλιτεχνική ύπαρξη την ελπίδα ότι το indie singing – songwriting στην Ελλάδα είναι ζωντανό, γόνιμο και έχει πολλούς καρπούς να δώσει. Πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας να την προστατεύσουμε, μας είναι πολύτιμη.
Διαβάστε επίσης: Alkyone: Ένα viral success story από την Έδεσσα
