Το κιθαριστικό μείγμα των Youth Valley ρέει κελαριστά σε όλη τη διάρκεια του ντεμπούτου album τους, με συνάφεια, καλόγουστη αισθητική και ένα χαμό από αναφορές που όλες μπερδεύονται γλυκά και αποσυμπιέζονται με ηπιότητα, διοχετευμένες στη φωνή του Joseph Powell. Η οποία φωνή έχει, όπως ακούγεται, κορυφαία προτεραιότητά της να βγαίνει γλυκιά και φροντιστική. Στη φωνή του Joseph Powell αρέσει να συνυφαίνεται με το μέτωπο της κιθάρας, παραμένει πεισματικά στο υπόβαθρο, έχει μια διστακτική ντροπή στην υφή της που δεν την αφήνει να πρωταγωνιστήσει ρωμαλέα. Νομίζεις πως όταν τραγουδάει «χαζεύει τα παπούτσια του» στις σκιές, τον νοιάζει να μην βγει μπροστά από τη γραμμή της ενορχήστρωσης. Ακούστε το παράπονό του στο “End Credits”: νοσταλγεί τις μέρες που ήταν αγαπητός πριν εγκαταλειφθεί στην μοναχικότητά του και αναρωτιέται «πού βρίσκεται η αγάπη που υπόσχονται τα διαφημιστικά της Coca Cola», αναρωτιέται «πού να στηριχτεί όταν ακόμα και το πατρικό σπίτι του είναι άδειο κι έχει πουληθεί πια». Τα λόγια του ξορκίζουν κάθε είδους εγκατάλειψη με τον γλυκόπικρο εκείνο διάκοσμο που δίδαξαν οι κιθάρες του Johnny Marr στους Smiths όταν παρέδιδαν στο κοινό το “Boy With The Thorn In His Side”. Το ίδιο παράπονο επιστρατεύει και στο “Promising Young Man” για να θυμίσει στον πατέρα του ότι «θα έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα και ότι δεν είναι πιστό αντίγραφό του». Με εκείνη την ποιότητα που είχαν οι ροδομάγουλοι Σκωτσέζοι από τα 80s και μετά, αυτοί που αφηγούνταν δραματικά ραγίσματα καρδιών και θλιμμένους στοχασμούς πάνω σε παραπετάσματα από ανυποχώρητες κιθάρες: από τους Geneva στο Aberdeen ως τους DIIV στη Νέα Υόρκη, οι αφηγήσεις του Joseph Powell, ένα riff δρόμος.
Υπάρχει ένα πλέγμα αναφορών συνειδητό ή ασύνειδο, στο Lullabies For Adults που είναι συμβατό με όλα τα προβλεπτά tags του χαρακτηρισμού της μουσικής τους: alt.rock, dream pop, shoegaze. Αυτό ακριβώς κάνουν οι Youth Valley, ας πούμε, στο “Godheads”: εξαπολύουν καταιγιστικές κιθάρες προς πάσα κατεύθυνση, σαρώνουν κάθε σύνδεσμο μεταξύ anorak pop και νευρωτικού post punk, αποψιλώνουν το έδαφος από κάθε αλλότριο εξόγκωμα και παραδίδουν οργωμένη γη για να καρποφορήσουν τα τέκνα της γενιάς του C86. Η εγκατάλειψη της αθωότητας και το τραύμα του χαμένου αυθορμητισμού από τα νέα, καταπιεστικά καθήκοντα της ενηλικίωσης είναι η θεματική γραμμή που επαναλαμβάνεται σε όλο το album. Τα κιθαριστικά ξεσπάσματα είναι το αντίδοτο στην απογοήτευση της απώλειας των αγνών, ανεμπόδιστων συναισθημάτων. Η αίσθηση της ακαθόριστης θλίψης στο album των Youth Valley δεν εντοπίζεται στην νοσταλγία για όσα έζησαν. Εντοπίζεται στην νοσταλγία για όσα δεν έζησαν ενώ θα μπορούσαν αλλά δεν πρόλαβαν ή δεν τους επιτράπηκε. Δεν είναι το αληθινό βίωμα που τους πονάει. Είναι η αχλή του δυνητικού.
Τα riffs της κιθάρας -στις πλείστες των περιπτώσεων, ξεκάθαρα, καλοσχηματισμένα και με μελωδική συνοχή- χρησιμοποιούνται σαν ματσέτες για να ανοίξουν δρόμο στη ζούγκλα της πόλης: στο “Jean Moreas” που ξεκινάει το album καταφέρνουν να φτιάξουν την απόλυτη κιθαριστική σφήνα στο αισθητήριο του ακροατή τους. Στο single “Hurricane” νοιώθουν «σαν λιοντάρια πίσω από τα κάγκελα, παρακολουθούν τις ζωές τους να κυλάνε κάτω από τα πόδια τους, όμορφα αγόρια που έχουν εμμονή με τα αυτοκίνητά τους ενώ τα όμορφα κορίτσια περιμένουν το καλοκαίρι». Είναι στο “Hurricane” που εμφανίζεται ο στίχος που έδωσε τον τίτλο στο album. Στο επίσης single “February” θυμίζουν Brilliant Corners (από το Bristol), ένα κομμάτι που μιλάει για «τον κρύο αέρα που παρέχει την αλήθεια, ενώ τα κορίτσια λαχταράνε το καλοκαίρι» (ξανά εδώ, όπως στο “Hurricane” τα κορίτσια είναι καρφιτσωμένα στο καλοκαίρι και στη χίμαιρα της «καλής ζωής» σε αντίθεση με τα αγόρια του χειμώνα που νοιώθουν τις δυσβάσταχτες αλήθειες), μία ύστατη πραγματικότητα για τη φύση του Φεβρουαρίου στον τίτλο. Στο “Pegasus” συντονίζονται τόσο απόλυτα -προφανώς ακούσια- με το πνεύμα των Anna, της μπάντας από το Croydon της Βρετανίας που το 1993 είχαν κυκλοφορήσει ένα album, το 101-ism με προβεβλημένο το single τους “Coming Down” Αισθάνεσαι ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι οι Youth Valley έγραψαν μια πιθανή προέκταση για το “Coming Down” της βρετανικής μπάντας. Στο νικηφόρο highlight “I Don't Want To Go Out With You, Veronica” τα πλήκτρα αναλαμβάνει ο Σεραφείμ Τσοτσώνης συμβάλλοντας στο πιο εξωστρεφές single του album που αναφέρεται σε αυτή την νευρωτική μορφή έρωτα, το είδος της «μοντέρνας» αστικής αγάπης που προσπαθεί να νομιμοποιήσει τα αγνά φάλτσα της και τις αλλόκοτες συμπεριφορές της: «δεν μπορώ να νιώσω ελπίδα περισσότερο από τις ανασφάλειές μου» τραγουδάει ο Joseph Powell μεταξύ άλλων στο υπέροχα καλλίγραμμο αυτό δράμα.
Δεν κομίζουν παρθενογενέσεις, ούτε ανακαλύπτουν εκ νέου τον τροχό οι Youth Valley αλλά είναι τόσο ελκυστικό το χαρμάνι από τις κιθάρες του Joseph Powell, του George V (τι κακό κι αυτό να μην μπορείς να ανακαλύψεις ένα ολοκληρωμένο ονοματεπώνυμο που τόσο κρυπτικά κρατάει για τον εαυτό του ένας μουσικός) και του Aki Rei (o οποίος παίζει και πλήκτρα), το μπάσο του Αναστάση Ζήση και τα κρουστά του Dean Jola με τη συμβολή του πάντα-στις-επάλξεις Άλεξ Μπόλπαση. Πιστεύω ότι ο Μπόλπασης προσδίδει με τεχνικές μεθόδους, επιπλέον συγκινησιακή φόρτιση σε τραγούδια που οριακά τείνουν να ακουστούν ως ασκήσεις ύφους. Αν κατηγορήσει κάποιος τους Youth Valley ως δευτερογενείς shoegazers (στιλίστες που εφαρμόζουν τον αγαπημένο ήχο τους σε τραγούδια παρά καινοτόμοι δημιουργοί), φοβάμαι ότι δεν είναι έντιμο να αναζητήσεις επιχειρήματα να τον αντικρούσεις. Είναι τόσο τίμιο, όμως το καθόλου καινούργιο αλλά τόσο καλοβαλμένο indie μόρφωμα των Youth Valley που δεν μπορείς να μην νιώσεις ασφάλεια μέσα στις βουτιές που σε βάζουν να κάνεις μαζί τους στα νερά της γλυκόπικρης ενατένισης ενός συναισθηματικού κόσμου που απομακρύνεται από την επίθεση του κυνισμού της πραγματικότητας. Αυτό προφανώς του τους συγκίνησε και στον πίνακα του George Stubbs με το λιοντάρι που επιτίθεται στο άλογο (1770) για να το χρησιμοποιήσουν για εξώφυλλό τους περασμένο με μια ματζέντα επίστρωση.
ΥΓ. Το bonus track “Father Forgets” προέρχεται από το πρώτο ομότιτλο EP τους του 2020.
