Νέος δίσκος για το MAZOHA, δυνατός, σκοτεινός με 17 κομμάτια σε ελληνικό στίχο -όπως μας έχει μάθει από το 2019- κατά βάση κλασική indie, όπως την ακούσαμε και την μάθαμε στα ‘90s, punk διάθεση, διάσπαρτες hip hop επιρροές, διάρκεια και ορμή ιδανική, beats, και ηλεκτρονικά synths πολλά.
Ο γεννημένος και μεγαλωμένος στα Γιαννιτσά Τζίμης Πολιούδης ζει στη Θεσσαλονίκη και το MAZOHA, αυτό το παράλληλο project με τους Vagina Lips, εκφράζεται με λόγια ελληνικά και φαίνεται έτσι να μπορεί να τα «λέει» καλύτερα. Έρωτες, ελπίδες, απελπισία, πατριαρχία, βία, απανθρωπιά, κοινωνικά αδιέξοδα, βαρεμάρα, αλήθεια, θάνατος και άλλα μαύρα και σκοτεινά της ελληνικής -και όχι μόνο- κοινωνίας και ανθρώπινης φύσης. Λογοπαίγνια στους τίτλους "Αρρενωτίποτα", "Νεολέρα" και "Γατάθλιψη", o Mike Tyson και η Αρλέτα επίσης εκεί και μια διάθεση εκρηκτική που να την κρατήσεις πίσω δεν γίνεται.
Μαζί του σε αυτό το άλμπουμ φιλικά η Nalyssa Green στο ντουέτο "Αποσμητικό", ο Θωμάς Στρατάκης (Green Was Greener) στα κομμάτια "Μελλοντικέ Μου Εαυτέ" και "Τι Θα Γίνει", ο Κώστας Θεοδωρίδης στους στίχους στο "Ανώδυνο" κι ο Τζίμης πάντα εκεί σε θέση πολυοργανίστα να πιάνει εκτός από φωνητικά, ντραμς, μπάσο, synths, κιθάρες κι ό,τι δεν προλαβαίνει, να το αναπαράγει ηλεκτρονικά. Ξεκάθαρα πάντοτε μέσα του τα Μωρά στη Φωτιά, οι Στέρεο Νόβα, οι Underworld, οι Nirvana και βέβαια οι Bazooka. Κάτι από "Μικρό Αγόρι" μέσα στο "Γατάθλιψη", αλλά και Trainspotting σαν άλλο "Born Slippy" το "Neolera", "Αρρενωτίποτα" μπιτάτο και διαλογικό, "Ρόδες" από Ξύλινα Σπαθιά που είχες ξεχάσει στο "Τέλος μιας Σχέσης", το "Παυσίπονο" μέσα στο θορυβώδες, εκρηκτικό και οργισμένο "Κάψτε την πόλη" και λίγο πιο κει το αγανακτισμένο κι ασθματικό «Τι θα γίνει», γρυλίσματα, επαναλήψεις και κραυγές στο καταιγιστικό "Τι Θα Γίνει" και το υπεραγαπημένο μου μελωδικό κι αγριεμένο "Θάνατος" με τα χιπ χοπ «διαλείμματα» και τη βαθιά υπαρξιακή αναζήτηση, το ερωτικό "Αποσμητικό", η αργόσυρτη μπαλάντα "Αρλέτα", το "Εγώ Δεν είμαι ποιητής" του Παπάζογλου στο "Mike Tyson" αλλιώς.
Τον Τζίμη Πολιούδη δεν τον προλαβαίνεις. Όλα αυτά συμβαίνουν πριν καλά καλά χωνέψουμε το Τώρα Χορός και σίγουρα αυτή τη στιγμή που γράφω είναι ήδη αλλού μουσικά χωρίς να τον φοβίζει καθόλου αυτή η υπερπαραγωγή και βέβαια χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Ηλεκτρονικές μπασογραμμές, επιθετικότητα, αυτοαναφορικότητα, στίχοι σε πρώτο πρόσωπο και β’, και μια ακόμη επιβεβαίωση ότι ο Τζίμης Πολιούδης μπορεί να βρίσκει τις λέξεις και τις μελωδίες για να περιγράψει το άτομο και την κοινωνία, το προσωπικό και το συλλογικό, τον έρωτα και την καταστροφή και να σε σύρει κάθε φορά στον χορό.
Εξώφυλλο ξεχωριστό με μια κοπέλα που θυμίζει στην παιδικότητα την Κατερίνα Γώγου και κατά διαβολεμένη σύμπτωση διαβάζω ότι είναι ποιήτρια και φίλη του Τζίμη, τετραχρωμία ταιριαστή-πετρόλ, κίτρινο, κόκκινο και βεβαια μαύρο-, χαμόγελο και ζωή.
Θα κλείσω σημειώνοντας, επειδή ο Τζίμης Πολιούδης έχει δηλώσει: «Γενικά τα reviews στην Ελλάδα είναι ένα μάτσο μαλακίες. Γράφουν όλοι για τους φίλους τους και δεν υπάρχει καμία αντικειμενικότητα», πως δεν τον γνωρίζω προσωπικά και προσπάθησα να μην γράψω μ*******, αλλά ένα μάτσο αλήθειες για ένα άλμπουμ δυνατό, αστείο και πολύ πολύ άμεσο και προσωπικό. Αλήθειες μόνο.
Να το ακούσετε, να μπείτε να δείτε το υπέροχο βίντεο του "Θάνατος" και 22 Ιουνίου να είστε στο Γκάζι να τον απολαύσετε ζωντανά μαζί με τον Pan Pan στο απόλυτο double bill του φετινού καλοκαιριού.
