“Athens-based electro duo Lip Forensics channel their inner ‘Daft Punk meets Justice’ in new single Halt and Catch Fire”. Δεν είναι αληθινός τίτλος, μα άνετα θα μπορούσα να φανταστώ μια τέτοια επικεφαλίδα σε διεθνές μουσικό site για το κομμάτι που ανοίγει το Apophenia, και που όντως θυμίζει έντονα τη γαλλική electro σκηνή από τους Daft Punk μέχρι τον Kavinsky. «Apophenia», θα συνέχιζε το υποτιθέμενο αυτό άρθρο, «ονόμασε το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του το αθηναϊκό electro σχήμα, το οποίο επινοήθηκε πριν 5 χρόνια σε ένα ταξίδι στο Τέξας για το SXSW, πήρε υπόσταση στα Εξάρχεια και έχτισε τη φήμη του μέσα από το ασυνήθιστο θέαμα που πρόσφεραν οι live εμφανίσεις του, τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στην επαρχία και τα ελληνικά νησιά.»
«Ο νευρολόγος Klaus Konrad», θα ανέφερε στη συνέχεια, «επινόησε τον όρο αποφένια το 1948 (από την ελληνική λέξη «αποφαίνω») για να χαρακτηρίσει την έναρξη της παραληρηματικής σκέψης στην ψύχωση. Ως όρος αναφέρεται στην εμπειρία του να εντοπίζει κανείς νόημα, οικεία μοτίβα ή συνδέσεις σε τυχαία δεδομένα, με αποτέλεσμα να βλέπει συνομωσίες σε απλά καθημερινά γεγονότα. Ο πιο συχνός τύπος αποφένιας ονομάζεται παρειδωλία και είναι η συσχέτιση τυχαίων εικόνων ή ήχων με εικόνες ή ήχους που έχουν κάποιο νόημα. (Μορφές ζώων στα σύννεφα, ένα ανθρώπινο πρόσωπο στο φεγγάρι, μία πατάτα να κάνει μούτρα).»
Έπειτα, ο μουσικοσυντάκτης θα αναφερόταν εκτενώς στις ζωντανές εμφανίσεις του διδύμου, θα προσπαθούσε να περιγράψει (ανεπιτυχώς ίσως) τις φωτεινές στολές τους, η παράγραφος θα είχε μέσα τη λέξη drum pad και electric guitar και κάποια αναφορά στο στόρι πίσω από το όνομα του σχήματος, σύμφωνα με το οποίο οι δύο αυτοί μυστηριώδεις τύποι εξιχνιάζουν εγκλήματα αναλύοντας όχι δακτυλικά αποτυπώματα, αλλά χειλικά. Στη συνέχεια, θα σύστηνε τον Zade και τον Ekelon, έναν δικηγόρο και έναν ηχολήπτη, αντίστοιχα -με καλλιτεχνικές ανησυχίες από τότε που μπορούν να θυμηθούν τους εαυτούς τους-, δύο δημιουργικά μυαλά που έχουν φάει την νυχτερινή Αθήνα με το κουτάλι, γνωρίζουν απέξω το who-is-who του ελληνικού indie (έχοντας συνεργαστεί, αμφότεροι, με ουκ άλλα σχήματα) και εφηύραν αυτά τα «επαναφορτιζόμενα» alter egos / ανδρείκελα, για να μπορούν να ζουν -μέσα από τη μουσική- μια άλλη, δεύτερη ζωή.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν είναι κρίμα τόσο story-telling να μένει ανεκμετάλλευτο, όταν μια μπάντα δραστηριοποιείται σχεδόν αποκλειστικά εντός συνόρων, ενώ διαθέτει αρκετό ζουμί (έστω, μαρκετινίστικα μιλώντας) για να προσελκύσει το ενδιαφέρον ενός global καταναλωτή/ακροατή;
Πάμε στο διά ταύτα, όμως, που είναι, βέβαια, η ίδια η μουσική. Aν διαλύσει κανείς το debut album των Lip Forensics στα επιμέρους συστατικά του, μέσα θα βρει όλες τις επιρροές και αναφορές του Zade και του Ekelon: indie, new wave, ambient, idm, dance. Παράλληλα θα βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό το λίγο σχιζοφρενές της σύγχρονης καθημερινότητας, που μας επιτρέπει να βιώνουμε τα συναισθήματά μας μόνο στα άκρα: αυτό που όταν πέφτουμε ψυχολογικά βλέπουμε μόνο μαύρο, κι όταν ανεβαίνουμε, βρισκόμαστε απότομα στην στρατόσφαιρα και δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε. Οι πρώτες συστάσεις γίνονται μέσα από το ανέμελο “Halt and Catch Fire”, και ακολουθούν οι δύο πιο «ραδιοφωνικές» στιγμές του δίσκου, “Cynical” και “Unrest”, για τις οποίες ζητούν αντίστοιχα τη βοήθεια του Δημήτρη Μπινιάρη (Sad Disco) και της Sugahspank! Ειδικά το δεύτερο, ένα ξεσηκωτικό κάλεσμα προς εξέγερση (“shit, goddamn, get off your ass and start a riot!”) είναι ένα instant hit, πιασάρικο από την πρώτη ακρόαση και απολαυστικότατο όταν παρουσιάζεται live. Ο Grey Skies των Tendts έρχεται να σιγοντάρει στα new wave αισθητικής κομμάτια, “No Symmetry” και “Descending Into Madness”, ενώ η Irene Skylakaki δανείζει τα φωνητικά της στο ονειρικά κινηματογραφικό “Different”, το οποίο όντως διαφέρει από το υπόλοιπο tracklist (και το οποίο φαντασιώνομαι εμμονικά σε club remix). Κι αν στο “Rorshach”, κάνουν homage στην ευδαιμονική electro της νυχτερινής ζωής, στο “Pareidolia” πειραματίζονται και τριπάρουν με την πιο βρώμικη glitchy εκδοχή της, αυτή που βγάζει νόημα μόνο όταν ακούγεται τις πρώτες πρωινές ώρες. Σβήσιμο με το “Strange Me”, συναισθηματική happy-sad electro για υπαρξιακές αναζητήσεις, ενώ σουρουπώνει ή ξημερώνει. …Εκτός αν βέβαια όλα αυτά τα εντόπισα, επειδή έπεσα «θύμα» του ψυχολογικού τεστ στο οποίο με υπέβαλαν οι Lip Forensics.
Κτισμένο προσεκτικά και χωρισμένο άτυπα σε δύο μέρη έτσι ώστε να περιλαμβάνει τόσο φωτεινές όσο και σκοτεινές στιγμές, το Apophenia τιμά την διπολικότητα του τίτλου του, μαρτυρά τις καταβολές του, ηχεί σε ένα αυτοκίνητο με κατεβασμένα παράθυρα, συντονίζεται με το laser show ενός φεστιβάλ, επενδύει μουσικά ένα εκκεντρικό fashion show, χορεύεται σε ένα υπόγειο αφτεράδικο με τα μάτια κλειστά.
