Μη σε ξεγελάει ένα αποστασιοποιημένο spoken word με το οποίο ξεκινάει. Η «τρέλα» στη χροιά της φωνής κάτι δείχνει, κάτι κρύβει και σύντομα αποκαλύπτεται.
Και μετά η μηχανή παίρνει μπροστά και μπορεί να πάει παντού, σαν καθαρόαιμο εντούρο. Ανεβοκατεβαίνει τις πλαγιές του μουσικού σύμπαντος και καθώς ντριφτάρει εκσφενδονίζει λιθάρια από punk, industrial, jazz, electro, όλα με πειθαρχία και τρέλα. Αν προσέξεις θα δεις στις στροφές, εκεί που αλλάζουν κατεύθυνση, να τους χαζεύουν ο Frank Zappa, o Sun Ra, o John Coltrane, o Steve Coleman, o Steve Reich, οι Chemical Brothers, οι 808 State, οι NIN. Αυτοσχεδιασμοί, free jazz, μινιμαλισμός και διάσπαρτες μουσικές εικόνες ηρεμίας και γαλήνης -κάτι σαν chill out- πριν από τα ξεσπάσματα punk αισθητικής.
Το πολύ ενδιαφέρον είναι πως οι Mob trio (σαξόφωνο, μπάσο, τύμπανα και παντός είδους ηλεκτρονικά) παρ' ότι κυκλοφορούν μόλις το 1ο τους άλμπουμ δείχνουν να ελέγχουν απόλυτα το υλικό τους, να ξέρουν τι θέλουν, τι είναι και προς τα που ταξιδεύουν.
Αν το punk και οι μουσικοί του μπόρεσαν (ή θέλησαν) να εξελιχθούν ελάχιστα σε μουσικό/δημιουργικό επίπεδο, η free jazz και οι σύγχρονοι συνθέτες του ατονάλ κινήματος έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Οι Mob trio δείχνουν ικανοί να γεφυρώσουν αυτό το χάσμα και να μας δώσουν ένα πειστικό αποτέλεσμα όπου η οργή και το πάθος μπορούν να συνυπάρχουν με την εγκεφαλικότητα και την συγκρότηση. Πριν από πολλά χρόνια οι Talking Heads μας είχαν αποδείξει πως αυτό είναι εφικτό.
Μιλώντας πρόσφατα με τον Άλεξ Καραμέτη (Villagers of Ioannina City) για την μουσική στην εποχή μας, μου είχε πει: «Το ότι μπορείς να βρεις μια αξιόλογη, μια πολύ καλή μπάντα ακριβώς κάτω από το σπίτι σου αυτή τη στιγμή είτε είσαι στη Λαμία είτε είσαι στο Λονδίνο, που θα τραγουδήσουν με καλούς στίχους, θα βγάλουν την ψυχή τους, θα τα σπάσουν στη συναυλία, μπορεί να κάνουν και κάποια τρέλα, νομίζω αυτό παλιότερα δεν υπήρχε και τόσο πολύ».
Οι Mob trio είναι η πιό τρανή απόδειξη πως ανά πάσα στιγμή δίπλα μας, στο από κάτω διαμέρισμα, στο διπλανό κτίριο, ένα γκρουπ, μία παρέα, ένας μοναχικός μουσικός δημιουργούν και σύντομα θα μας εκπλήξουν ευχάριστα. Προετοιμάζεται κάτι καλό από νέα παιδιά που αντιστέκονται στη σάχλα της εποχής μας και στο χαμηλό επίπεδο που μας περιβάλλει κι επειδή «η αισθητική είναι πολιτική», το ότι αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά, μπορεί να μας κάνει αισιόδοξους και να απαντήσει εμφατικά σε όσους γκρινιάζουν πως στις μέρες μας δεν βγαίνει τίποτα καλό.
Έμαθα από το άρθρο/podcast του Δημήτρη Λιλή για τους Mob trio πως ήδη τους έχουν ανακαλύψει ραδιοφωνικοί παραγωγοί στην Αγγλία όπως o Gilles Peterson, η Mary Anne Hobbs ή ο γιός του John Peel. Το θέμα όμως είναι τι γίνεται εδώ με τα ελληνικά γκρουπ... Οι Έλληνες ραδιοφωνικοί παραγωγοί που κοιμούνται ακριβώς; Τι σκατά ακούνε; Πόσα χρόνια μπορούν να τη βγάλουν με AC/DC και Led Zeppelin, Oasis και Blur; Ο ύπνος του δικαίου... αλλά μουσικά αμόρφωτου.
Όπως και να'χει οι Mob trio καταθέτουν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μουσική άποψη και παίρνουν πάσο και για τα «άλμπουμ της χρονιάς» και για το «καλύτερο ντεμπούτο».
Διαβάστε επίσης:
Κάν'το όπως οι MOb
Συνέντευξη - Podcast: MOb
