Ο Weatherall είχε κάνει τίτλο εκπομπής το περίφημο “Music’s not for everyone” και στη χώρα μας αυτή η φράση θα δικαιώνεται πάντα. Το γιατί δεν χρειάζεται να το ακούσεις στον ιδιαίτερο και τελείως διαφορετικό ήχο της jazz που φτιάχνει το νεοσύστατο MOb trio. Αν απλά ανοίξεις την τηλεόραση και δεις πόσο συγκεχυμένα είναι το ξέπλυμα και είδηση αυτές τις μέρες αρκεί για να καταλάβεις ότι ο ήχος που προσέγγιζει αυτή η μπάντα δεν θα είναι εύκολα κατανοητός από τους ακροατές της χώρας τους. Αυτά τα παιδιά είχαν αφενός την ατυχία να κυκλοφορήσουν τη μουσική τους στις αρχές της πιο μαύρης για το έθνος εβδομάδας -εδώ και σχεδόν 4 χρόνια- και αφετέρου έχουν διαλέξει μια φόρμα που ακόμα και οι σύγχρονοι jazz ακροατές της χώρας τους μάλλον θα δυσκολευτούν να καταλάβουν.
It’s ΟΚ όμως, μερικές φορές 1-2 ή και μερικά ακόμα ζευγάρια αυτιά αρκούν για να δώσουν στη πραγματικά καλή και ενδιαφέρουσα μουσική την ευκαιρία να λάμψει. Το πιθανότερο βέβαια είναι, ότι αυτά τα ζευγάρια αυτιών δεν θα μοιράζονται πολλά κοινά με τον μέσο όρο Ελλήνων -εναλλακτικών έστω- ακροατών. Αυτό το κοινό, σε τέτοιες μαύρες μέρες, που ακόμα και η λέξη τραγωδία διαβάζεται ρηχή, περιμένει τους Ράδιο Αρβύλα και 2-3 ακόμα wannabe εναλλακτικές τηλεπερσόνες να σηκώσουν κεφάλι και να πουν τα προφανή. Ακόμα χειρότερα, θα δοξαστούν σε πλατφόρμες ακραίου λαϊκισμού όπως το Twitter, γιατί -επαναλαμβάνω- ξεστόμισαν δημόσια αυτό που σκέφτονται όλοι όσοι έχουν μείνει να σκέφτονται σε αυτή την χώρα. Μάλιστα με ελάχιστες παραλλαγές στο τρόπο ζωής του καθενός, πρόκειται πιθανόν για το ίδιο κοινό που υποτίθεται ότι προτιμάει τους Ghost από τους Guns N Roses ή την Rosalía από την Madonna αν και άνετα θα πηγαίνε και στις δύο συναυλίες και γι’αυτό άλλωστε φροντίζει να μάθει για όλα τα σπουδαία λαιβ του καλοκαιριού (και ψάχνεται επιπλέον για καμμία εκδρομούλα σε Sonar - Primavera ή και Reading) αλλά δεν έχει ιδέα ότι στα WOW Sounds του Νιάρχος τον Απρίλιο έρχεται η Nubya Garcia.
Σε αυτό το κοινό δεν θα έχει μεγάλη πέραση η νέας κοπής και φουτουριστική jazz των MOb ακόμα και αν τους φτάσει κάποιος τα νέα ότι τους έπαιξε στο BBC Radio 6 ο γιος του John Peel, Tom Ravenscroft ή ότι αναμένεται σε κάποιο από τα επόμενα Σαββατοκύριακα να τους παίξει ο Gilles Peterson. Αυτό το «χαρακτηριστικά ελληνικό» κοινό είναι φτιαγμένο για να καταναλώνει οτιδήποτε περιέχει μασημένη τροφή. Ήχους που οι καλλιτέχνες που τους δημιουργούν (εγχώριοι και μη) έχουν αντιγράφψει -μερικές φορές ξεδιάντροπα- δοκιμασμένες φόρμες της δυτικής μουσικής και τους σερβίρουν με κάτι που να φαίνεται ωραίο. Όχι απαραίτητα να είναι στ’αλήθεια κάτι ουσιαστικό ή κάτι αυθεντικό, απλά να φαίνεται κουλ και ξενόφερτο και αυτό στο δικό μας κοινό αρκεί. Μια άτυπη δε δικαιολογία για τυχόν παραλείψεις στη μουσική αντίληψη αυτού του κοινού αλλά και γενικότερα της εγχώριας εναλλακτικής μάζας συνήθως αποτελεί το γεγονός ότι μεγάλωσε με τους James σαν must-play μπάντα σε Ροκ σταθμούς, τον 50 Cent σαν hip hop θρύλο και τη Nina Simone σαν σπάνια jazz φωνή (που όντως ήταν, αλλά διάολε δεν ήταν η μόνη) ή σαν σημείο αναφοράς σε μουσικά πηγαδάκια και ραδιοφωνικές εκπομπές από παραγωγούς (που πιο πολύ έχουν «άκρες» παρά δισκοθήκες) και παίζουν το χαρτί Simone για να δείξουν ότι ακούνε και κάτι πιο ψαγμένο.
Οι MOb που ετοιμάζουν το ντεμπούτο album τους για την ανεξάρτητη Veego Records στα τέλη του Μαρτίου απέχουν από αυτό που κατά αναλογία καταλαβαίνει σαν jazz ο μέσος Έλληνας. Από την άλλη αν δεις πως αντιδρά ο μέσος Έλληνας αυτές τις ζόρικες για το έθνος μέρες δεν είναι να απορείς που ενώ σύντομα θα υπάρχει δίπλα μας μία ακόμη ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση, η πλειοψηφία του κοινού (όταν με το καλό επιστρέψει στα δημόσια θεάματα και σε δραστηριότητες όπως η μουσική) θα συνεχίσει να θυμίζει πολιτιστικά περιοδικά και ραδιόφωνα περασμένων δεκαετιών.
«Μα ακούμε τόση καινούρια μουσική» θα ισχυριστεί κάποιος που παρακολουθεί τη συναυλιακή κάλυψη του Avopolis. Ακούμε όντως καινούρια μουσική ή μήπως επιλέγουμε ονόματα που προσέγγισαν τη πεπατημένη και εμπνεύστηκαν από το songwriting περασμένων δεκαετίων; Πιο συγκεκριμένα στη jazz, κοντεύει μια πενταετία σχεδόν από το τελευταία πραγματικά ριζοσπαστικό album, που ήταν το Well Excuse Me των TFATFY και αν εξαιρέσεις 2-3 αξιόλογες παραγωγές -που σπάνια βλέπεις να δικαιώνονται σε ντόπιες φιέστες τύπου Athens Jazz Festival (άραγε θα παίξουν οι MOb σε αυτό;)- καταλαβαίνεις ότι δισκογραφία με τόσες καινοτομίες στη μοντέρνα jazz βλέπουμε και ακούμε πολύ αραιά σε αυτή την χώρα. Πρακτικά δεν ακούμε καν, γιατί έτσι όπως κανένας δεν πήρε χαμπάρι το single τους και σκόραρε τις πρώτες του ακροάσεις στο BBC αντί για κάποιο εγχώριο ραδιόφωνο, έστω ιντερνετικό, έτσι ακριβώς λειτουργεί και το σύστημα της μουσικής ενημέρωσης στην χώρα. Από τα πολιτιστικά media μέχρι τους ακροατές, κάθε άνοιξη, όλοι χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία τη συναυλιακή επικαιρότητα, χώρις κανένας να εστιάζει στην ετεροχρονισμένη και με τελείως διαφορετικές προτεραιότητες μουσική πραγματικότητα που μας επιβάλλεται (συνήθως με γνώμονα τα εισιτήρια) οπότε μοιραία, το απωθημένο του να δει κανείς στη πόλη του τους Arctic Monkeys ή να ακούσει την εκδοχή της jazz που έχει να προτείνει το Χ ή Ψ ντόπιο φεστιβάλ, χωρίς απαραίτητα να παρακολουθεί τι συμβαίνει στην jazz πλέον, δημιουργεί μία ακόμη catch-22 συνθήκη, ο κυκεώνας της οποίας πνίγει κάθε εκδοχή νεάς δημιουργίας σε αυτή τη χώρα.
Η μουσική που δεν είναι για όλους, έχει το καλό ότι σίγουρα θα αναγνωριστεί από κάποιους, ακόμα και αν αυτοί είναι μειονότητα ή ακόμα και αν αναγνωριστεί μετά την εποχή της ή σε χώρες διαφορετικές από τη δική μας, που ξεκάθαρα δεν έχει το μουσικό υπόβαθρο να υποστηρίξει “out of the box” παραγωγές. Το σημαντικό είναι ότι ευτυχώς, αυτές συμβαίνουν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο και ενίοτε είναι ικανές να ανοίξουν μεγάλες πόρτες της μουσικής βιομηχανίας όταν τους δωθεί η ευκαιρία. Κοινώς, υπάρχουν ακόμα εγχώριοι μουσικοί που αποδεικνύουν ότι αν το κάνεις σωστά το όραμα σου θα αναγνωριστεί και ελπίζω αυτό να τροφοδοτεί και τους όμοιους τους. Αν παρόλα αυτά, σας φαίνεται φυσιολογικό μέσα από εκατοντάδες σχήματα ετησίως, να «κερδίζουν» ορισμένη προβολή στο εξωτερικό λιγότερο από μια χούφτα μπάντες ή καλλιτέχνες made in Greece είναι ΟΚ. To «πολύ καλό για ελληνικό» tag φτιάχτηκε για εσάς και εύλογα έχουμε το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που μας αξίζει.
