H ωμή αλήθεια είναι αυτή. Λίγο μετά τα 23 μου, δηλαδή το 2003, έχοντας παρακαλέσει ή βάλει δόντι για να παίζω σε στέκια όπως το Άσπρο στου Ψυρρή μόλις μία φορά την εβδομάδα, δεν πίστευα ότι α) στα 43 μου θα ασκώ ακόμα το επάγγελμα του DJ και β) ότι αν το επιθυμούσα (και η ζωή με ένα 3χρονο μου επέτρεπε) θα μπορούσα να παίζω κάθε βράδυ της εβδομάδας σε στέκια της Αθήνας ενώ θα πέρναγα τα Π/Σ/Κ του καλοκαιριού (πάλι αν το επιθυμούσα) σε προορισμούς όπως η Πάρος, η Μύκονος, η Τήνος, η Λευκάδα, η Κέρκυρα, οι Σπέτσες, η Σίφνος, η Σέριφος... you name it.
Ωμή έγραψα, κάντε το κτηνώδης. Γιατί τέτοια είναι η αλήθεια για τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται το DJing και η χορευτική μουσική τελευταία. Ναι, ασφαλώς υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα τα house, techno, trance μαγαζάκια αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς η νέα τάση προστάζει την επιστροφή στο κλασικό. Και το κλασικό στην dance μπορεί να προέρθει μόνο από την disco. Ας δούμε τα charts. Mήπως κάποια Dua Lipa με τις disco βοήθειες του Μάρκ Ρόνσον (που ετοιμάζεται να κλείσει πανηγυρικά το φετινό Montreaux Jazz Festival) έδωσε μαζικά τον dance the night ρυθμό του καλοκαιριού μέσα από το soundtrack της Barbie;
Sure thing, αλλά εδώ θα γράψουμε για σοβαρό DJing και εσύ ακούς εγκεφαλική ηλεκτρονική οπότε και υπολογίζεις μόνο φεστιβαλάρες όπως το Sonar, το ADD και το Reworks, σωστά;
Σε βλέπω και έχω να σου δείξω IG posts του Paradise Ibiza party στο Λος Άντζελες όπου οι Seth Throxler και Jamie Jones ζήτησαν από τον κύριο Harvey να τους κάνει την τιμή να παίξει δίσκους λίγο πριν το headline set τους. Και ασφαλώς, ο DJ Harvey είναι αυτός ο θρύλος που κερδίζει τον σεβασμό ακόμη και από την σταρούμπα Peggy Gou αλλά αν για μια ακόμη φορά «δούλεψε» υπόγεια είναι για την αναβίωση του disco ήχου.
Θέλεις το καλύτερο residency που έχει δει η Ibiza ever στο υπέροχο Pikes Hotel του club Tropicana (φωτό), o πανταχού παρών θρύλος του Βρετανού ex superstar DJ που έμεινε για χρόνια εξόριστος στην Αμερική και στην Χαβάη μέχρι να σαρώσει τα πάντα με την φήμη του από το 2012 και μετά ή τις πρόσφατες Mercury Rising συλλογές του, η αίσθηση του κλασικού που αποπνέει σχεδόν κάθε προσεκτική κίνηση και κάθε σετ του, υπενθυμίζουν σε αρκετούς ότι η αφετηρία για να ζει κάποιος με ποιότητα δεν μετράει χρόνια. Αντίθετα, κανόνες όπως η περίφημη λίστα του Pikes με το κλασικό πλέον “NO UNDER 25s” είναι εκεί για να τιμούν την ανεμελιά της νιότης και να υπενθυμίζουν ότι το πραγματικό party ξεκινάει όταν ωριμάζει κανείς.
Άρα λίγο το τραβηγμένο από τα μαλλιά revival των 90s στην indie κουλτούρα και την μόδα και λίγο η φινέτσα που προσδίδει η κλασικότητα της disco στην διασκέδαση και boom!, χωρίς να το περιμένει κανείς, με μία discoμπάλα και μόνο, μέρη που πάντα είχαν κάτι timeless βρέθηκαν και πάλι στην επικαιρότητα της Αθηναϊκής νύχτας. Κάποια από τα βράδια στον Κύριο της Μαβίλης ή παλιότερα το Poco είχαν μεγαλύτερο word of mouth απότι ήταν αναμενόμενο και όπως συνήθως συμβαίνει στην ζωή όταν έχεις διαλέξει τον δρόμο σου, λίγο μετά το σημείο ωρίμανσης όλα δένουν γλυκά και η μουσική, η διασκέδαση με τον cool τρόπο και η επαγγελματική εξέλιξη πιο εύκολα συναντούν εσένα παρά πηγαίνεις εσύ πάνω τους.
Και μέχρι την τελευταία εβδομάδα του Ιουνίου μετράω ήδη δύο εξόδους σε Σπέτσες και Πάρο, εκεί όπου εξίσου ώριμα αποφάσισα να αφουγκραστώ τι συμβαίνει έξω από το μουσικό και όχι μόνο μικρόκοσμο μου.
Το timeline μου είναι γεμάτο DJs και δεκάδες από τους εκατοντάδες ή χιλιάδες που δηλώνουν πανελλαδικά DJs είναι αρκετά ικανοί ώστε να παίζουν εβδομαδιαία σε μαζικά parties (μετρημένοι στα δάχτυλα ένος χεριού είναι αυτοί που παίζουν αποκλειστικά στο εξωτερικό). Από τους wannabe μέχρι τους well-made οι εικόνες που ενίοτε σκρολάρω (και που συναντώ και εγώ σε κάποια μαζικά events) είναι γεμάτές χέρια ψηλά, επιφωνήματα τύπου «πωωω τι έβαλε» ακόμα και αν οι DJs παίζουν τα προφανή. Σε μέρη δε, όπως η Πάρος, η ανάγκη για διασκέδαση οδηγεί τους πιο μυαλωμένους σε σχολαστική παρατήρηση του τρόπου με τον οποίο διασκεδάζει ο κόσμος πλέον και όταν όλη αυτή η μαζικότητα σου στερεί την φινέτσα με την οποία έχεις απόφασισεί να συνταχθείς τότε τα λόγια «σοφών» της διασκέδασης όπως ο Ricardo Urgell δηλαδή ο ιδρυτής και ιδιοκτήτης κάθε Pacha Club ανά τον πλανήτη αποκτούν διαφορετική βαρύτητα.
«Η διασκέδαση που είχαν οι άνθρωποι πριν δεν έχει καμμία σχέση με την σημερινή. Οι άνθρωποι ψυχαγούνταν πιο εύκολα πριν, ενώ σήμερα η κουλτούρα του καταναλωτή απαιτεί πολύ περισσότερα για να ικανοποιηθεί, επειδή η δική τους στάση και η δική τους ενέργεια δεν είναι αρκετή. Χρειάζονται πολύ δυνατή μουσική, χρειάζονται πολύ επιθετική μουσική. Έτσι, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα, γιατί σήμερα δεν χορεύουν, απλά χοροπηδάνε. Πηδούν και απλά σηκώνουν τα χέρια τους στον αέρα, αυτό είναι όλο. Όταν έχει πολύ κόσμο και το μπάσο σταματάει να κάνουν μπουμ-μπουμ, ξεκινάει το τραγουδιστικό κομμάτι και πρέπει να κατεβάσουν τα χέρια τους και πολλοί κολλάνε ο ένας πάνω στον άλλο αφού δεν υπάρχει χωρός για να κατεβάσουν τα χέρια τους. Το βρίσκω αρκετά αστείο αλλά αυτή είναι η διαφορά, μεταξύ του τότε που πραγματικά χόρευαν με χορευτικές κινήσεις και του τώρα. Οι άνθρωποι έχουν ένα σοβαρό πρόβλημα, θέλουν πλήθος κόσμου. Αυτό συμβαίνει τη νύχτα, τους αρέσει να τους στριμώχνουν σαν σαρδέλες. Αλλιώς δεν είναι καλή στιγμή. Οι καλές στιγμές είναι άβολες…»
Ειδικά αν είστε μετά τα 30 και διαβάζετε τα παραπάνω ή αν τα έχετε δει αυτό το ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την Ibiza δεν σηκώνει περαιτέρω ανάλυση το θέμα.
Σηκώνει όμως πιο υπεύθυνες επιλογές γύρω από την διασκέδαση ακόμα και όταν ζούμε στην χώρα που (ξανά) βασιλεύουν τα μπουζούκια με δεύτερο και καταϊδρωμένο συναγωνιστή τους house techno promoters.
Και καλώς ή κακώς, αυτή την πιο υπεύθυνη διασκέδαση δεν μπορούν να την προσφέρουν όλοι οι DJs, ακριβώς όπως συνέβη μέσα στη σεζόν με την μόδα των μπαρ βινυλίου. Η αλήθεια είναι ότι ο πιτσιρικάς που ζει για την (όχι και τόσο) οργανική (πολύ μακριά δε από το ψαγμένη) house που πρεσβεύουν μέρη όπως το Rodriguez, δεν ένιωσε να τον «περιορίζει» η μόδα του πικαπ, αλλά σίγουρα, έχει περάσει ή θα περάσει δύσκολα βράδια αν του ζητήσουν σε ανάλογα μαζικά στέκια να παίξει και λίγο τα classics, από disco 70s μέχρι Italo 80s και 90s anthems.
Αυτά δηλαδή που μερικές φορές προσπαθεί να μελετήσει πριν τα αφήσει στην άκρη γιατί είναι σίγουρος ότι τον κλείνουν στα μαγαζιά για να παίξει το επόμενο After Life ή το επόμενο Defected release. Πρακτικά, κάπου εδώ βρίσκεται και η απάντηση στο ερώτημα γιατί δείχνουν «γερασμένοι» ή κάποιας ηλικίας οι DJs της Αθήνας και όχι μόνο. Μα αν δεν λέει να κοπάσει η μόδα του "Free From Desire" ή αν οι MadorasIndaHouse κάνουν crossover με re edits στο "7 Seconds" της Neneh Cherry και στο “Ι Say A Little Prayer” της Aretha, πως ακριβώς θα αλλάξει η ροή από DJs στην Αθήνα; Πώς ακριβώς περιμένουμε από τον σημερινό 22χρονο που ελπίζει να γίνει ο επόμενος Argy αλλά προς το παρόν πρέπει να βγάλει τα προς το ζην παίζοντας σεζόν σε τουριστικούς προορισμούς, να υπηρετήσει τον κλασικό χορευτικό ήχο που ψάχνουν οι 30-something premium τουρίστες; (Δεν νομίζω ότι η Ελλάδα συμφέρει για φοιτητικό τουρισμό παιδιών από το εξωτερικό)
Οι θρυλικές ιστορίες και τα τραγούδια του Paradise Garage της εποχής Larry Levan ή των Loft Parties του David Mancusso δεν έγιναν τυχαία μέρος του βιβλίου “Last Night A Dj Saved My Life” και μάρτυρας μου κάθε συνοδοιπόρος DJ, ότι παραπάνω από μια δεκατία πριν που παίζαμε Armand Van Helden, Justice και Mylo τα Σάββατα στο Soul Stereo, είχαμε για μαξιλάρι τις eclectic εκπομπές του Gilles Peterson, το Beats In Space του Tim Sweeney και ακριβώς αυτό το βιβλίο για την εξέλιξη της dance βιομηχανίας. Με άλλα λόγια, είχαμε βρει τις αναφορές που μας έκαναν το homeschooling και απο εκεί, ποιος να το έλεγε ότι δεκαπέντε χρόνια μετά θα ήταν επίκαιρη η γνώση και τα βινύλια μας για μέρη που τουλάχιστον σέβονται τα ακροατήρια τους.
Δεν γράφω ότι τα μέρη σέβονται και την ίδια τους την ύπαρξη γιατί κυριολεκτικά με 1-2 εξαιρέσεις είναι ανύπαρκτα τα μέρη που υποθετικά προσφέρουν «σωστή dance μουσική» και παράλληλα έχουν και το κατάλληλο ηχοσύστημα. Βασικά για να είμαι ειλικρινής, όλα τα μέρη που υποθετικά είναι hot προορισμοί για χορό, ποτό και socialising στην Αθήνα, δεν έχουν επενδύσει παρά τα βασικά (και μερικές φορές ούτε αυτά) για εξοπλισμό και ένα soundsystem της προκοπής. Πάλι δέκα χρόνια πίσω, βρέθηκε το Bios αρχικά και μετά το Romantso να φέρει στην Ελλάδα το Function One ηχοσύστημα, (ήχος που έχει συγκεκριμένες περγαμινές και πρέπει να κουρδίζετε ανάλογα με τον ήχο του DJ) και έκτοτε αυτό δημιούργησε κάτι σαν πανάκεια στονταρ τρόπο που πορεύονταν τα ελάχιστα εναπομείναντα clubs.
Θα μπορούσα να έχω μόλις ξεκινήσει ένα ακόμη thread από αυτά που μόνο οι DJs διαβάζουν, που κυρίως haters δημιουργούν και μου πλέκουν το «μη συμπαθής» εγκώμιο, όμως ένα ακόμη καλοκαίρι είναι προ των πυλών και ενώ ο πλανήτης εκφράζει όλο και πιο ξεκάθαρα την ανάγκη για λιγότερες αλλά ουσιαστικότερες (ιδανικά κλασικές) μουσικές στιγμές, η Ελλάδα, που δυσκολεύεται λίγο να γίνει το κέντρο του Τουρισμού που ελπίζαμε μέσα από το ίδιο της το κοινό που σιγά σιγά ξεκινά τις εξορμήσεις δείχνει να εμένει σε γενικευμένες και ιδιαίτερα συντηρητικές μουσικές τάσεις που συνοψίζονται σε φράσεις όπως «παίζει μουσικάρες» και «βαράει καλά».
In order to fight for my right to party, τουλάχιστον με τον τρόπο που πλέον -ώριμα- καταλαβαίνω εγώ, αποφάσισα να πάω λίγο παρακάτω το concept eclectic mix και dj set και ηχογράφησα 213 λεπτά από αυτό που με άνεση πλέον μπορώ να πρεσβεύω μουσικά σε όλο και περισσότερα στέκια που πιθανόν έχουν αντιληφθεί την διαφορετική μουσική ταυτότητα και μου δίνουν χώρο να παίξω «ό,τι γουστάρω».
Το περίεργο είναι πως ενώ νιώθω επιτέλους μουσικά να «απελευθερώνομαι», τόσο περισσότερους κανόνες (όπως α) δεν παίζουμε ποτέ back 2 back δύο γυναικείες φωνές β) οι στίχοι και οι τίτλοι των κομματιών θα πρέπει να έχουν κάποιο νόημα ή συσχέτιση με την μέρα, την ώρα ή την συνθήκη του σετ γ) διαλέγουμε κάθε κομμάτι με προσοχή και το αφήνουμε να αναπνεύσει ολόκληρο γιατί για αυτό το διαλέξαμε in the firtst place) εφαρμόζω στα σετ μου. Ναι, αυτά που επίσημα έχω αποφασίσει να μειώσω κατά το ήμισυ στη φετινή καλοκαιρινή σεζόν και τελείως, πλην ενός πολύ σημαντικού επερχόμενου residency στο κέντρο της πόλης, από τον χειμώνα.
Ήταν αυτό ένα γράμμα στο νέο και ελπίζω πιο ώριμο DJ εαυτό μου; Να είσαι σίγουρος ότι ήταν, καθώς και η κατεύθυνση για να βρεθούν οι απαντήσεις σε όλα τα DJ talks που θα έχουμε με φίλους, γνωστούς και άγνωστους, φανς και haters όλο το καλοκαίρι.
Peace!
