«Κι όμως πάντα μαζί, ολόκληρη ζωή, έτσι είναι η ζωή, καλά είναι κι έτσι»'. Αυτά είναι τα λεγόμενα της Δήμητρας Γαλάνη η οποία πάντα θα μου θυμίζει τον Παντελή από τους Κόρε Ύδρο όταν θα γράφω το όνομα της ή όταν το προφέρω ψιθυριστά. Προφανώς και αυτό θα χρειαστεί μια φορά στα πέντε χρόνια αφού δεν κατάφερε να με απασχολήσει αρκετά στην ατελείωτη αναζήτηση μου στον τεράστιο ωκεανό της ελληνικής δισκογραφίας όλα αυτά χρόνια. Ξεκινάω να ανέβω ένα μεγάλο βουνό ενώ στο πικάπ παίζει το "Καλά είναι κι έτσι" του 1981 στην MINOS. Αφορμή μια από τις πιο ιδιαίτερες μποσανόβες, το "Δύσκολοι καιροί" που βρίσκεται στο τέλος της δεύτερης πλευράς και έχει γράψει ο Νίκος Λαβράνος. Και η αλήθεια είναι πως όλοι οι ελληνικοί δίσκοι κρύβουν καλές στιγμές, άσε που στην περίπτωση μου, που θα αφήσω να παίξει όλο το άλμπουμ όπως και να'χει κάθε φορά, όλο και κάτι άλλο θα ανακαλύψω στο τέλος, που στην προκειμένη περίπτωση κάποιον θα αναγκάσει να Shazam-άρει εκεί έξω στην σύγχρονη ζούγκλα των Αθηναϊκών μπαρ.
Χρόνο τον χρόνο η ακουστική εμπειρία θα μεγαλώσει, με απότέλεσμα το μυαλό να εκτιμήσει παραπάνω στιγμές από μία τελικά. Ο ικανός δισκοθέτης είναι αυτός που θα ξεχωρίσει και θα φωτίσει με τον τρόπο του σκοτεινές πλευρές, αναδεικνύοντάς τις στο κοινό. Αν έχεις δουλέψει καλά με τον εαυτό σου και έχεις στρώσει κώλο και καριέρα, θα βρεις και τα κατάλληλα μέρη να κάνεις και πιο ιδιαίτερα περάσματα με τέτοια μουσική σε χώρους που είτε αυτό θέλουν (ούτε και αυτοί ξέρουν τι θέλουν), είτε εσύ το προτιμάς για να βγείς αλώβητος για άλλη μια νύχτα και να γυρίσεις σπίτι σου χωρίς να θες κλειδώσεις τον εαυτό σου εκεί και να μην ξαναβγείς ποτέ. Και στις δύο περιπτώσεις μια χαρά θα τους ψαρώσεις τους ανυποψίαστους θαμώνες οπότε μιλάμε για win-win κατάσταση.
Ξεκινήσαμε από bars και clubs που ήταν η "default" επιλογή να παίζεις δίσκους και φτάσαμε σε άλλα επίπεδα: πλέον το ίδιο το format θα σε αναδείξει ως δισκοθέτη, αλλά και θα σου απόφέρει χρήματα. Δεν θα είμαι άδικος με αυτούς που δεν το κάνουν, το υπόσχομαι. Κάποιοι δεν ξεκίνησαν έτσι, εμείς αρχικά δεν είχαμε άλλη επιλογή, αλλά και όταν απόκτήσαμε τους τρόπους, πάντα φλερτάραμε με το μέσο και το ζεστό μας παρελθόν. Πολλές φορές δεν είχαμε τον εξοπλισμό αφού όλη η εστίαση από το 2004 και μετά έδινε παραπάνω ευκαιρίες και τετραγωνικά στις μπάρες και τους πελάτες και όχι στα DJ booth. Μέχρι που σχεδόν δεν χωράγαμε σε αυτά, για να μην μιλήσω για το ότι πολλά από αυτά δεν είχαν ούτε CD players (δεν μιλάω καν για πικάπ, δεν τολμώ). Αλλά και έτσι καλά ήταν, αφού οι μισθοί δεν κατάφερναν να απαλύνουν την κούραση του κουβαλήματος και τις άπειρες ώρες που χρειάζεται ένας Disk Jockey για να διαλέξει δίσκους, πέρα από τα αμέτρητα ευρώ για την αγορά τους και το diggin για να τα συλλέξει από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και να τα βάλει στα ράφια του. Μην παρεξηγηθώ, και τα mp3s έχουν δουλειά γραφείου και μάλιστα βαριά, το έχω βιώσει πολλάκις, αφιερώνοντας αμέτρητες ώρες για να γράψω CDs ή να φτιάξω λίστες και φακέλους στους οποίους θα πρέπει να ανατρέχω κάθε φορά που θα κάνω set.
Και να τελικά που φτάσαμε να έχουμε πολλές επιλογές για να παίξουμε τους δίσκους μας σε κοινή θέα. Πάμε λίγο πιο βαθιά τώρα. Στα εστιατόρια και τα μπαρ τα προβλήματα είναι πολλά, ξεκινώντας από τα χρήματα που θα πάρεις, τις ώρες που θα διανύσεις όρθιος και την κούραση που έρχεται, πρώτα από το κουβάλημα και τις κινήσεις που κάνεις όταν βάνεις πλάκες (όπως λέει και ο μπάρμπας μου) και μετά από το πώς έχει στήσει ο ιδιοκτήτης το booth με τα πικάπ. Ακόμα και 10cm λιγότερα σε ύψος να είναι ο πάγκος, τα κλωτσίδια στη μέση είναι αμέτρητα και άκαρδα. Τέλος, οι επιλογές που έχεις είναι δυστυχώς λίγες, οπότε οι ελιγμοί πρέπει να είναι έξυπνοι και η διαλογή για κάθε βράδυ προσεκτική. Αφενός δεν μπορείς να τα έχεις όλα σε δίσκους, αφετέρου θα πρέπει να είσαι φοβερά μεθοδικός για το τι θα διαλέξεις να έχεις μαζί σου. Κάτι δηλαδή σαν το ποδήλατο που σε βάζει να σκέφτεσαι προσεκτικά από που θα πας για να απόφύγεις τις διαολοανηφόρες.
LINE
Το 1995 ο πατέρας μου με έμαθε να οδηγώ σε ένα GLE Volvo του 1984 που θύμιζε τανκ. Με βαρύ αμάξωμα και 10 τόνους τιμόνι. Όσο boomer και να ακούγομαι σήμερα, έγινα άριστος οδηγός υπολογίζοντας το παραμικρό στον δρόμο χωρίς να έχω καν τη σύγχρονη τεχνολογία. Όχι δεν οδηγώ ακόμα αυτό το θεσπέσιο σουηδικό Βόλβο αλλά καβαλάω μια βέσπα του '77 που για να σταματήσει, έχω μάθει να της πατάω τα φρένα 500 μέτρα πρίν. Τι θέλω να πω, πως με τους δίσκους έμαθα να κάνω σωστότερα την δουλειά.
Και να που οι εποχές άλλαξαν και απόκάλυψαν άλλες χάρες που (ακόμη και για τους λάθους λόγους) έβαλαν τα βινύλια στα μπαρ και τα εστιατόρια και κατ'επέκταση στην καθημερινότητα ενός DJ που πριν δεν είχε ούτε πικάπ σπίτι. Δεν θα πω κάτι άσχημο, η παιδεία παράγεται και μόνο έτσι περνάει στις επόμενες γενιές. Πως μπορείς να κατηγορείς τους χώρους εστίασης, πόσο μάλλον την πλειοψηφία των κατοίκων μιας πόλης για το αν ξέρουν ή ακούν καλή μουσική όταν δεν υπάρχει καν καλό ραδιόφωνο για να τους την μάθει. Μέσα στα χρόνια, πάντα θα υπήρχε ένα πρωτοπόρο μπαρ που με τις ποιοτικές μουσικές του επιλογές θα πότιζε τις ποικιλόμορφες αισθητικές των θαμώνων του. Τώρα άμα αυτό το μπαρ έκανε και hype θα μπορούσε να δημιουργήσει και ρεύμα με απότέλεσμα να ανοίξουν και άλλα σαν κι αυτό και έτσι να είχαμε λίγο παραπάνω από αυτή την όμορφη κουλτούρα στην πόλη. Εδώ θα πατήσω λέγοντας πως δεν μπορούν να θέλουν όλοι οι DJs να παίζουν με δίσκους, αλλά όσοι παραπάνω τόσο το καλύτερο ακόμα και για τους εαυτούς τους. Θα τους μείνουν οι δίσκοι στο τέλος βρε αδερφέ. Κάποτε τα μπαρ είχαν δισκοθήκη, τρελό.
Το τελευταίο διάστημα όλο και παραπάνω άνθρωποι του χώρου μαζεύουν δίσκους και ακόμη και για βιοποριστικούς σκοπούς να το κάνουν, καλό είναι. Μην ξεγελιέστε, δεν είναι εύκολο. Πολλές φορές ένα DJ μεροκάματο ισοδυναμεί με 2-3 το πολύ καινούργιους δίσκους -με τις τιμές που έχουν φτάσει τα βινύλια παγκοσμίως- οπότε καταλαβαίνετε το πόσο γελοία δύσκολο είναι όλο αυτό. Και ερχόμαστε στο θέμα των χώρων. Ανέκαθεν ο DJ ήταν ένα ζωντανό και φωτεινό πράγμα που όσο και να μην έπαιζε ρόλο (μιλάω για τα τελευταία χρόνια) πάντα θα έδινε ζωή στην άκρη μιας μπάρας. Θέλετε δεν θέλετε, ήταν και θα είναι ο φάρος μέσα σε ένα μαγαζί, . Και από εκεί φτάσαμε σχεδόν να πρωταγωνιστεί λόγω του φορμάτ. Και όταν λέω πρωταγωνιστεί μην ενθουσιάζεστε, εννοώ να υπολογίζεται ισάξια και να κονταροχτυπιέται στα ίσα με εναν bartender και έναν sommelier. Δεν έχουμε πόλεμο, αλλά ένας επιχειρηματίας θα πρέπει να κερδίσει έναν δισκοθέτη από πολλές απόψεις, να του δίνει την βαρύτητα που του πρέπει σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, δεν έχω παράπονο, πάντα είχα τον τρόπο μου στο κομμάτι αυτό.
ΜΠΕΛ ΡΕΫ
Μερικά από τα μπαρ-εστιατόρια που είτε επικαλούνται μόδες (τις μόδες μην τις φοβάστε, πολλές φορές είναι ο καταλληλότερος τρόπος να επικρατήσουν οι σωστές τάσεις, να μάθει ο κόσμος για την καλή μουσική, να απόκομίσουν όλοι κάτι στο τέλος της βραδιάς. Ψαρώνω - μαθαίνω) είτε επειδή αγαπόύν τους δίσκους και την vinyl DJ κουλτούρα θα ξεμπροστιαστούν εδώ για καλό σκοπό. Προφανώς και αναφέρομαι σε αυτούς τους χώρους που έχουν σε μόνιμη βάση δύο πικαπ και μίκτη στημένα. Πάμε:
ΜΠΕΛ ΡΕΫ στο Κουκάκι, Ραντάρ στην Ηλιούπολη, Line στα Πετράλωνα, LULU στην Νεάπολη, Pharaoh στα εξάρχεια και Baba Au Rum στο εμπορικό τρίγωνο που και τα έξι έχουν σοβαρό DJ booth με το σωστό gear για τον δισκοθέτη σε περίοπτη θέση του χώρου για τα σωστά IG stories που είναι αναγκαία πια στην δουλειά μας και αυτά. Τι να κάνεις. Micro-marketing και ξερό ψωμί.
Ραντάρ
Μια ordinary ημέρα μου που θα κλείσει με σετ με δίσκους ξεκινάει με εμένα να αφιερώνω τουλάχιστον 2 ώρες μπροστά στην δισκοθήκη για την επιλογή των βινυλίων. Η περίπτωση μου καθότι αυτιστική θέλει άλλη μισή ώρα για να τοποθετηθούν προσεκτικά στις τσάντες όπως και στο μεταφορικό μέσο (για να μην έχουμε κλάματα). Προφανώς και σε βροχές δεν βγαίνουν οι δίσκοι από το σπίτι, αυτά εννοούνται. Οπότε πέρα από τον κόπο πρέπει να συνυπολογιστεί και το άγχος αυτό. Για να μην μιλήσω για το υγρό στοιχείο που παραμονεύει παντού μέσα στους χώρους εστίασης. Αφήνω για το τέλος το εκτελεστικό κομμάτι που όχι μόνο λάθη δεν χωράει (σπάνε βελόνες-γρατζουνίζονται δίσκοι κλπ) αλλά και χρόνο για τίποτα δεν αφήνει αφού είσαι όλη την ώρα απασχολημένος με κάτι. Θα μου πεις έτσι δεν πρέπει να είναι; Θα πω όχι, ιδίως σε μια δουλειά που πολλές φορές αναγκαζόμαστε να είμαστε όρθιοι και ακίνητοι (αυτό είναι και το χειρότερο) 5 με 6 ωρες την φορά. Δεν θα γκρινιάξω άλλο όμως μην φοβάστε, όσοι κάνετε ό,τι αγαπάτε σαν επάγγελμα for life θα με καταλάβετε. Να παίζεις δίσκους είναι ωραίο πράγμα και το ότι πλέον στην Αθήνα μπορεί και γίνεται, πιστέψτε με, είναι μόνο για καλό.
Κεντρική φωτογραφία: Pharaoh Athens
Διαβάστε επίσης:
Dust & Grooves: πού θα πάει αυτή η τρέλα με το βινύλιο;
