Οι Deaf Radio ανήκουν στην κατηγορία μπάντας που ξεκινώντας με μικρά σταθερά βήματα, κατέληξε να διαγράφει σημαντικά χιλιόμετρα στον εγχώριο μουσικό χάρτη της alternative rock. Το ντεμπούτο τους Alarm, που κυκλοφόρησε το 2017 τους κατέταξε ακόπιαστα ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα μουσικά σχήματα της underground σκηνής. Οι ψυχεδελικές μελωδίες, οι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες και τα ατέλειωτα riffs έγιναν αφορμές για να πατηθεί ουκ ολίγες φορές το replay σε κομμάτια όπως τα “Anytime” και “Backseats”. Η μετέπειτα δισκογραφική τους δουλειά επισφράγισε το αρχικό ηχόχρωμα που οι ίδιοι είχαν εγκαθιδρύσει, χωρίς ωστόσο να προωθεί κάποια εσωτερική ανάγκη για ανατροπή κι αλλαγή. Περισσότερο έμοιαζε σαν μια ήδη γνωστή συνταγή θορυβώδους desert rock με doom ατμόσφαιρα και κιθαριστικά ξεσπάσματα.
Στο Arsenal Of Hope ωστόσο η μπάντα παρουσιάζει έναν αναγεννημένο εαυτό, πολύ πιο συγκροτημένο κι αυθεντικό. Ξεφεύγοντας από την κλασική περπατημένη της κιθάρας και τη φανερή επιρροή των Queens Of The Stone Age, το νέο τους αυτό πόνημα φανερώνει τη διάθεση πειραματισμού κι αναζήτησης μιας καινοφανούς ηχητικής ταυτότητας. Τα synths έρχονται στο επίκεντρο, ντύνοντας ευρηματικά πολλά κομμάτια του δίσκου με μια new wave αύρα, και οι κιθάρες που παραμένουν διακριτά στο προσκήνιο θυμίζοντας μας το σήμα κατατεθέν τους, διασταυρώνονται ηχητικά με post rock φωνητικές διακυμάνσεις.
Το ομώνυμο κομμάτι, εμπνευσμένο στιχουργικά από το έργο του Τάσου Λειβαδίτη δίνει τη δική του ερμηνεία για έναν κόσμο που «υποφέρει» από πολώσεις κι έλλειψη ενσυναίσθησης. Το “Crystal Fears” ξεχωρίζει με ένα γκαζωμένο ρεφρέν στρώνοντας ένα dark pop ηχητικό υπόστρωμα μιας εσωτερικής, συναισθηματικής έκρηξης, ενώ η νοσταλγική μπαλάντα “Bermondsey” αφυπνίζει καλά κρυμμένα μέρη του συναισθηματικού νου με το γλυκόπικρο chorus και συγκροτεί μια συνθήκη εγγύτητας και παρηγοριάς. Από την άλλη, οι γρήγορες εναλλαγές και o φρενήρης ρυθμός του “Model Society” καρφώνονται στην ακουστική σου, συγκεντρώνοντας την αμέριστη προσοχή σου στο εδώ και το τώρα του κομματιού.
Ένα άλμπουμ που στο σύνολό του προβάλλεται με διαφορετικές ηχητικές αποχρώσεις, δομημένο με προσεγμένες φωνές κι άρτια παραγωγή, με έκδηλη την διάθεση αυτοσχεδιασμού κι ανακάλυψης μιας νέας καλλιτεχνικής προσωπικότητας. Το αρμονικό πάντρεμα του κλασικού κιθαριστικού ήχου των Deaf Radio με μια νέα post-disco/new wave προσέγγιση, εγείρει την περιέργεια για το αν πράγματι τα μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να κλείσουν το κεφάλαιο με το οποίο ξεκίνησαν, και να πάρουν το ρίσκο να ακολουθήσουν μια διαφορετική ροή που, αν και φαίνεται να μη γνωρίζουν ακόμα πού ακριβώς θα τους βγάλει, η πρώτη της επίγευση μοιάζει άκρως ικανοποιητική.
