Το σπουδαίο παρελθόν της ποπ κουλτούρας είτε το αγγίζεις για να το αποδομήσεις είτε για να καταθέσεις τα σεβαστικά σου διαπιστευτήρια, πρέπει να το ξέρεις καλά, να το έχεις ακούσει σε εύρος, να έχεις εμβαθύνει στα συστατικά και την ουσία του. Ο Αλέξης Καλοφωλιάς και η ανανεωμένη παρέα των Thee Holy Strangers την κατέχει όλη τη φάση, την έχει ζήσει, την έχει ακούσει, την έχει αναποδογυρίσει και δικαιούται να μιλάει επί του θέματος και φυσικά να δημιουργεί.
Αν βάλεις στο ζύγι την μουσική ιστορία της Φλώρας Ιωαννίδη, του Αλέξη Καλοφωλιά και των newcomers Κλέωνα Αντωνίου στην κιθάρα και Ανδρέα Λάγιου στο μπάσο, τότε θα δεις ότι το ειδικό βάρος αυτής της παρέας είναι μεγάλο και με πολλά γαλόνια και παράσημα. Κι αν προσθέσεις και τις συμμετοχές του Κωστή Ζουλιάτη στα πλήκτρα και του Νίκου Γιούσεφ στο μουσικό πριόνι αλλά και την συμμετοχή του Νίκου Φυσάκη και του Γιάννη Χουστουλάκη από την πρώτη φάση του γκρουπ, τότε η παρέα αποκτάει διάσταση all star band. Ποια είναι η κοινή βάση όλων αυτών; Τι τους συνδέει και τι τους ενώνει; Η γνώση της ποπ κουλτούρας και το ότι είναι αθεράπευτα θύματα της μυθολογίας της, το μεράκι και ο σεβασμός στη μουσική πράξη, η συνειδητή τους απόσταση από τα σαλιαρίσματα με την hype πλευρά της indie φάσης και το ότι μεγαλώνουν ωραία χωρίς rooock παλιμπαιδισμούς. Δεν είναι λίγοι οι μουσικοί που όταν φτάνουν σε μια ηλικία αφήνουν την "οργισμένη ενέργεια" του rock and roll και στρέφονται σε αρχέτυπες και παραδοσιακές φόρμες όπως μπορεί να είναι τα blues, η world music ή -όσο μας αφορά- ακόμη και το ρεμπέτικο ή το δημοτικό τραγούδι.
Οι Thee Holy Strangers στρέφονται προς τον σπουδαίο θησαυρό που λέγεται folk/rock και για την δημιουργία του οποίου έχουν συνεισφέρει φοβερά γκρουπ και μουσικοί όπως οι Mamas & the Papas, o Neil Young, οι Byrds, οι Allman Brothers, οι Fairport Convention αλλά και όλο αυτό το κύμα που ονομάστηκε "Ήχος της Καλιφόρνια". Με αγάπη, σεβασμό, γνώση, μεράκι και ικανοποιώντας πρωτίστως την ανάγκη τους για να βρίσκονται και να παίζουν αλλά και χωρίς να έχουν σκοπό να "επανεφεύρουν" το είδος, αυτοί οι μουσικοί βάζουν το δικό τους λιθαράκι στο τεράστιο βουνό της folk/rock τραγουδοποιίας που μένει ζωντανό εδώ και χρόνια και πάντα επανέρχεται γιατί κανένα πρόσκαιρο hype, καμία μόδα, κανένα "ρεύμα" δεν μπορεί να το σκοτώσει. Χρησιμοποιώντας μικρές δόσεις από ψυχεδέλεια, progressive, garage, χτίζουν ένα folk/rock άλμπουμ που ακούγεται ευχάριστα, ρέει χωρίς κομπιάσματα, ξεχειλίζει αγάπη, γνώση και σεβασμό από μία παρέα που και γνωρίζει και έχει αποδείξει πως έχει την "rock τιμιότητα" που είναι απαραίτητη όταν αναμετράσαι με βουνά.
