Σε ασκήσεις πειραματικού βάθους και εσωστρέφειας επιδίδεται στον νέο του δίσκο με τίτλο Registry of Inadequate Self Healing Attempts που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2021 από το label της Same Difference Music o Αντώνης Λιβιεράτος, ο ιδιαίτερα σημαντικός μουσικός δημιουργός που -αν και έχει γίνει ευρύτερο γνωστός στο εκλεκτικό κοινό της σύγχρονης πoλυσυλλεκτικής ροκ μέσα από τη συμμετοχή του σε σχήματα και projects όπως οι Illegal Operation και οι Sigmatropic- δεν έχει σε καμία περίπτωση λάβει το μερίδιο των αναφορών που αναλογούν στο αποτύπωμά του.
Πράγματι ο Αντώνης Λιβιεράτος έχει υπάρξει άνθρωπος της μουσικής πράξης και ουσίας και η μετρημένη πλην σταθερή παρουσία του στην εγχώρια δισκογραφία είτε ως μέρος κάποιας -πάντοτε αξιόλογης και ενδιαφέρουσας- κολλεκτίβας είτε κατά μόνας επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που μιλάει όταν έχει κάτι να πει, γράφει όταν έχει κάτι να γράψει, και κάνει μόνο πράγματα που τον ενδιαφέρουν.
Στη νέα του δισκογραφική το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται σε αυτό που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται «κινηματογραφική μουσική» γράφοντας -ακούσια ή εκούσια- ένα πολύπλοκο soundtrack για μικρές ώρες -άλλωστε και ο ίδιος δηλώνει μέσω της σελίδας του στο bandcamp ότι το Registry of Inadequate Self-healing Attempts ακούγεται ιδανικά τη στιγμή ακριβώς που η συνείδηση γλιστράει στον ονειρικό σουρεαλισμό του ορίου του ύπνου, με τα φώτα της πόλης να τρεμοπαίζουν στο βάθος.
Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα εύκολο άκουσμα -τα πέντε μέρη του δίσκου συνθέτουν μια ανισόπεδη διάβαση μεταξύ του μηνύματος και του μέσου, την οποία ο ακροατής καλείται να διαβεί προκειμένου να γίνει μάρτυρας μιας καλλιτεχνικής απόπειρας αυτό-θεραπείας και να εμπνευστεί ίσως τρόπους για να επιχειρήσει τη δική του, παρά την εγγενή απειλή της ανεπάρκειας. Distorted samples και φωνητικά, drones και στοιχεία φυσιολατρικής electronica, ιδιόρρυθμες κιθάρες και ετερόκλητα πληκτροφόρα συνθέτουν ένα πυκνό ηχοτοπίο, κάθε άλλο παρά φιλικό ωστόσο παράλληλα παράξενα ελκυστικό. Εξαίρεση σε αυτό το πρόσημο η κατακλείδα του “I’ m Ready”, το προσιτό συναίσθημα του οποίου λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο ως η έξοδος από τον σπηλαιώδη ηχητικό λαβύρινθο προς το πρώτο φως μιας ακόμη ημέρας.
Το παιχνίδι του Registry of Iandequate Self-healing Attempts παίζεται με όρους αποδόμησης και ενδοσκόπησης, και ο ακροατής – θεατής θα πρέπει να κοπιάσει αρκετά για να αποκωδικοποιήσει τις εικόνες που προβάλλονται στη νοερή οθόνη της ατμόσφαιρας του δίσκου. Ωστόσο κάτι μέσα στα σπλάχνα αυτού του ήχου λέει ότι η προσπάθεια ανάγνωσης αυτού του σκοτεινού ιντερμέδιου ενός σπουδαίου δημιουργού αξίζει τον κόπο.
