Μια Ελλάδα που τρέχει πίσω από τις εξελίξεις στα μουσικά δρώμενα από την πρώτη μέρα δεν είναι πια είδηση για πολλά clicks και πολλές κουβέντες -αυτή η περίοδος της μαυρίλας έχει περάσει προ πολλού. Σαν κάτι να έγινε και οι Έλληνες μουσικοί να κατάλαβαν ότι έχουν όλα τα εφόδια που χρειάζονται για να γράψουν καλούς δίσκους. Εδώ δεν μιλάει κανείς για παρθενογένεση ή για ακατέργαστα διαμάντια που θα μείνουν για πάντα κάτω από το στρώμα αλλά για μουσική που αξίζει να μπει στα σπίτια των ακροατών και να μείνει αφού αφήσει μνήμες. Γιατί αυτό είναι που λείπει από τη νέα δισκογραφία, να περνάει και να σπέρνει την όρεξη να ακουστεί ξανά. Αυτό ήταν και το πρώτο συναίσθημα που μου γεννήθηκε όταν άκουσα το φρέσκο Early Rise του παλιού πια στα μουσικά δρώμενα της χώρας Πέτρου Βουδούρη a.k.a Pridon. (βλέπε Apnea Eina στην Low Impedance του 2008).
Στην πραγματικότητα μιλάμε για έναν καλά δομημένο ηλεκτρονικό δίσκο με σωστές βάσεις. Με σωστό ambience στα σημεία και το κατάλληλο tempo για να οδηγήσει. Προφανώς και μου έφερε στο μυαλό τα ένδοξα 90s και τους αρχηγούς Boards of Canada παρέα με τον μ-ziq αλλά αυτό από την άλλη δεν είναι και τόσο κακό. Ανέκαθεν τα synths και τα drum machines έδειχναν τον δρόμο, σημασία έχει ο μουσικός να τακτοποιεί έξυπνα τις ιδέες του στα κουτάκια της οθόνης. Στα μισά οι συνθέσεις δίνουν χάος με τα arpeggios να οργιάζουν γλυκά αλλά και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ενώ τα anatolian samples εμφανίζονται διακριτικά που και που στα σωστά σημεία. Δεν λείπουν όμως και οι πιο pop στιγμές που εκεί ο Pridon παίζει με τα breakbeats δίνοντας μια πιο εύπεπτη αίσθηση στο σύνολο. Ένας δίσκος αξίζει αν σου κρατήσει το ενδιαφέρον από το πρώτο πέρασμα ενώ αναρωτιέσαι αν θα είναι καλύτερος στο δεύτερο. Στην περίπτωση του εν λόγω LP αυτό ισχύει 100% ενώ δεν αργεί η στιγμή στο τρίτο πια άκουσμα να αφομοιώσεις και τα κομμάτια, ένα ένα.
Τα εξώφυλλα είναι του πολυπράγμωνος Voltnoi ενώ το εικονιζόμενο σε αυτά γλυπτό είναι έργο της Έλενας Μπλατσούρα-
