Πάνε πλέον πάνω από δέκα χρόνια που στα μουσικά δρώμενα επανεμφανίστηκε ο όρος "balearic": ουσιαστικά πρόκειται για την αναβιωση, αλλά και την εξέλιξη του εκλεκτικού και αναμφίβολα καλοκαιρινού γούστου των Djs στην Ibiza κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, το οποίο επηρέασε καθοριστικά την πρώτη, ηρωική περίοδο της βρετανικής acid house στα late 80s. Τώρα, ως τρέχον balearic συνήθως λογαριάζεται θερινό downtempo και deep house, με απόηχους από το ψυχεδελικό ροκ, τη folk, τη jazz, την ambient και τη disco -μια γοητευτικότατη εκδοχή της σημερινής electronica.
Ο Κερκυραίος Αχιλλέας Δημητρακόπουλος, κάτω από το ψευδώνυμο CheapΕdits, δημιουργεί μουσική που προσωπικά θα χαρακτήριζα ως "urban balearic". Στο full-length ντεμπούτο του, με τίτλο Nuit Electrique, που κυκλοφόρησε από τη σημαντική δισκογραφική Music For Dreams, μας καλεί σε ένα βαλεαρικό μουσικό ταξίδι, το οποίο όμως βυθίζεται σε μια νουάρ ατμόσφαιρα. Μια μεταμεσονύκτια βολτα σε μια ακρογιαλιά, ενώ πίσω από τα φοινικόδεντρα διακρίνονται θολά τα φώτα της πόλης κι ακούγεται υπόκωφα ο βόμβος της.
Επηρεασμένος από τη δισκογραφική Italians Do It Better και μπάντες όπως οι Chromatics, ο CheapEdits φέρνει στον ψυχρό μινιμαλισμό του ηλεκτρονικού ήχου μια ζεστή μελαγχολία, τόσο ηχητική όσο και συναισθηματική. Στη σύνθεση "Porta Remunda" η ενορχήστρωση εμπλουτίζεται με hammond και εξωτικά κρουστά, ενώ το κομμάτι "Last Day" δομείται πάνω σε μια εντελώς post punk μπασογραμμή, εμπλουτισμένη με τα lo-fi φωνητικά του Νίκου Κρασόπουλου. Παράλληλα, συναντάμε πειραματισμό με ambient krautrock ("Black"), με acid breakbeat ("Silencio"), αλλά και με blues κιθάρες ("Being Forgotten"). Βέβαια, τα tracks που ξεχωρίζουν είναι το εναρκτήριο "Achroma", με την a la Λένα Πλάτωνος απαγγελία του Mr. Z και το ομώνυμο "Nuit Electrique", ένα dark italo disco άσμα με τη φωνή της Zoi.
Ο τίτλος “Nuit Electrique” δεν θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος για το πρώτο δισκογραφικό πόνημα του CheapΕdits, ενός δημιουργού που ξέρει να κινείται άριστα στο είδος και στο ύφος που έχει επιλέξει. Όμως ίσως εκεί να εντοπίζεται και η αδυναμία αυτού του άλμπουμ. Οι ποικίλες επιρροές που αναφέρθηκαν πιο πάνω δεν αφομοιώνονται σε ένα ολοκληρωμένο προσωπικό στιλ. Αυτό ακριβώς το ξεκάθαρο προσωπικό στιλ αποτελεί το ζητούμενο για τον Αχιλλέα Δημητρακόπουλο -αν και είμαι βέβαιος ότι στα επόμενα δισκογραφικά του βήματα σταδιακά θα το σχηματίσει με πληρότητα.
Άκου κι αυτό: VA - After Dark (2007), Curses - Romantic Fiction (2018)
