Την ιδανική δημιουργική απάντηση στην περσινή εντυπωσιακή επάνοδο των Mechanimal με το εξαιρετικό τέταρτο άλμπουμ τους Crux -το οποίο για πολλούς χαρακτηρίστηκε ως το καλύτερό τους- κατάφερε να δώσει ο Γιάννης Παπαϊωάννου (ΙΟΝ) με τον πέμπτο κατά σειρά -και πρώτο ελληνόφωνο- δίσκο του project, Θόρυβος, που μόλις κυκλοφόρησε από την Inner Ear. Όσο κι αν προσπαθήσεις να βρεις ψεγάδια στον διαχρονικά άρτιο ήχο των Mechanimal, δεν μπορείς. «Βρίσκεις» πάνω στο συμπαγές τείχος της στέρεης, στιβαρής, γεμάτης αυτοπεποίθηση και υπέροχου, καλοζυγισμένου, καλλιτεχνικού ρίσκου δημιουργίας τους που με τον Θόρυβο υψώνεται και μεγαλώνει λίγο παραπάνω. Το άλμα του Γιάννη Παπαϊωάννου στο κενό του ελληνικού στίχου και στην ηλεκτρονική spoken word ποίηση στέφεται από απόλυτη επιτυχία, ενώ η ήρεμη, συμπυκνωμένη δύναμη της φωνής της Θέκλας Τσελεπή και ο σκοτεινός, σταράτος και μεστός λόγος της Αγγελικής Βρεττού αναδεικνύουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την υποβλητική πηγή έμπνευσης αυτού του εξαιρετικού Θορύβου. Η ξέφρενη εισαγωγή του «Κόκκινη η Ποίηση Τρέχει» συστήνει το πρώτο ορόσημο του δίσκου, «Κοιτάζω τις Σκιές στους Τοίχους», έναν βαθύ, πλούσιο ύμνο στη μοιραία ανθρώπινη μοναξιά, ενώ το δεύτερο ορόσημο και συγκινητικά νοσταλγικό μανιφέστο του «Εμπρός» καθοδηγεί προς μια προδιαγεγραμμένη κορύφωση παλαιάς βιομηχανικής κοπής, με το καθαροαίμο post punk «Τρέλλα» και τους industrial χορούς των «Θαυμάσια που Είσαι όταν Χορεύεις» και «Θόρυβος». Ο Γιάννης Παπαϊωάννου με μια ανανεωμένη μηχανή αυξημένης γυναικείας ισχύος για το εδραιωμένο στον χρόνο και αξιόπιστο όχημα των Mechanimal ανοίγει με τον Θόρυβο ένα νέο κεφάλαιο στο άοκνο καλλιτεχνικό ταξίδι του, με ένα πλούσιο, πολυεπίπεδο περιεχόμενο που αξίζει να διαβαστεί πολλές φορές και να ακουστεί ακόμα περισσότερες.
Άκου και αυτό: Λένα Πλάτωνος – Γκάλοπ (1985), Regressverbot – Music for Ordinary Live Machines (2016), Metaman – Ιρίνα (2020)
.jpg)
