.jpg)
Τρεις ολοκληρωμένοι δίσκοι σε κάτι λιγότερο από τέσσερα χρόνια –και κάμποσα διάσπαρτα ep και singles- αριθμεί μέχρι στιγμής η σπινταρισμένη πορεία του Τζίμη Πολιούδη ως MAZOHA, με το νέο, πλέον πρόσφατο επεισόδιο να φέρει τον πανηγυρικό τίτλο ΠΡΤΘΛΤΣ (δηλαδή, Πρωταθλητής) και να επιχειρεί σε ένα τικ του ρολογιού παραπάνω από 30 λεπτά να χωρέσει όλη την αντίδραση του χωροχρόνου της κυκλοφορίας του. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχε κυκλοφορήσει εν μέσω νιοστού lockdown και δημοκρατικών και κοινωνικών κλυδωνισμών ο Πρωταθλητής ίσως να μην κατάφερνε να επιπλεύσει στον αφρό των προσδοκιών που γεννά το δημιουργικό πολυβόλο που απασφαλίζει ο Πολιούδης γρηγορότερα κι απ’ τη σκιά του τα τελευταία χρόνια.
Συνθετικές ιδέες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ημιτελείς και άβολη επαναληπτικότητα στίχων-τσιτάτων που δεν εξυπηρετεί πάντα τον σκοπό της και φλερτάρει με την κόπωση του ακροατή και μια πολύ συγκεκριμένη και σε αρκετά σημεία, κάπως μονοκόμματη synth αισθητική είναι οι ισχυρές ενδείξεις μιας επικίνδυνης για την καλλιτεχνική εξέλιξη του project μανιέρας. Όλα αυτά θα μπορούσαν να σταθούν παραπάνω από ικανά για να ρίξουν τον δίσκο αρκετά σκαλιά από την δίκαιο γκελ του προκατόχου του Μπάσταρδο και τις προσδοκίες του ep Μέχρι που Φτάνουν τ’ Απωθημένα. Ωστόσο, με έναν μαγικό τρόπο, που ίσως να λέγεται άφθονο, σωτήριο ταλέντο, ίσως ν’ ακούει στη φράση «στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή» ο MAZOHA καταφέρνει για μια ακόμα φορά να «κάνει τέχνη την καθημερινότητα» και να αρθρώσει σε οχτώ μέρη με σαρδόνιο σαρκασμό και φόρα παρτίδα την πίεση και την καταπίεση, την οργή και την ασφυξία, την αποσύνθεση και τη ματαιωμένη ανασύνθεση, τους δημοκρατικούς φόβους και τις συντηρητικές φοβίες, τα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα μιας χώρας κι ενός ολόκληρου κόσμου.
Η οξύμωρη uptempo διάθεση του δίσκου λειτουργεί ως ένα μελωδικό ειρωνικό μειδίαμα κάτω από τα ιδιότυπα, εθιστικά μανιφέστα όπως το «Ράδιο Κατάθλιψη» και το «Εμείς και ο Κόσμος». Οι φορτισμένες, κόκκινες και αδιαπραγμάτευτα αγχωτικές νότες του «Γαμώ» και του «Καλωσήρθατε στον Παράβυσσο» εξισορροπούνται από την έστω και υπόρρητη αισιοδοξία των πλέον ολοκληρωμένων και καλοφτιαγμένων κομματιών του δίσκου, «Στερεότυπα» και «Ένας Ίσον Κανένας» -δύο καθαρόαιμων electro punk άσων, από αυτούς στους οποίους ειδικεύεται εσχάτως ο Πολιούδης ως ΜΑΖΟΗΑ.
Ο Πρωταθλητής του MAZOHA έχει ακόμη προπόνηση να ρίξει για να ξεπεράσει τις ευκολίες του ιδιώματός του, νικάει, πάντως, με άνεση σε κάποιους από τους πιο δύσκολους γύρους της τέχνης: την καλλιτεχνική εκφραστική εκπροσώπηση μιας μάζας ανθρώπων, τη σύλληψη ενός κοινού νοήματος και την αποτύπωσή της μέσω της μουσικής, με έναν απλό αλλά αδιαπραγμάτευτο τρόπο.
