Με μια συλλογή ανέκδοτων ηχογραφήσεων σε βάθος της δεκαετίας 1997–2007 καλωσόρισε το 2021 ο Κτίρια τη Νύχτα, μια δεκαετία που, όπως παρατηρεί ο ίδιος στο συνοδευτικό σημείωμα της κυκλοφορίας, «ο κόσμος έμοιαζε μεγαλύτερος».
Το Σχέδιο Πόλης του Κτίρια τη Νύχτα απέχει πολύ -φαινομενικά, τουλάχιστον- από τις καθαρές γραμμές που υπόσχεται ο τίτλος του και φαντάζει μια γοητευτική πλην άναρχη συλλογή ηχητικών, πειραματικών θραυσμάτων, με όλη τη μαγεία μιας αναλογικής εγγραφής που αναπαράγεται σε μια κάρτα ήχου αναβιωτικών διαθέσεων. Όσο, όμως, βαθαίνει η ακρόαση και η περιήγηση στις δομές των ξεχασμένων σκαριφημάτων μιας άλλης εποχής, τόσο κοντινής αλλά και μακρινής, αποκαλύπτεται και η επιμελώς ατημέλητη οργάνωση της ρυμοτομίας του δίσκου.
Οι ηχητικές ορχηστρικές ασκήσεις λειτουργούν και αναπτύσσονται σε εναλλασσόμενα δίπολα δυστοπίας-ουτοπίας: οι πριονωτοί αστικοί «Ήχοι της Πόλης». Ένα οδυνηρό, ανεξήγητο ξημέρωμα και o απόηχος μιας νεανικής χαράς στο «Όταν είχες έρθει σπίτι». Το χάσμα τριάντα αγχωτικών δευτερολέπτων στο «Μετά-κενο-ξ» και το εύφορο ευοίωνο μπάσο στα «Χέρια», που προσκαλεί στο ονειρώδες σκηνικό ενός καλόγουστου jazz club, όπου σε περιμένουν καλοί φίλοι, καλό ποτό και ελιτίστικες εστέτ απολαύσεις. Η μουσική μιας μαύρης οθόνης στο “2004” και η ευωδιά της άδολης άνοιξης στο «Μπαλκόνι στο πάρτυ».
Με το Σχέδιο Πόλης ο τεχνίτης των νυχτερινών κτιρίων γυρνάει πίσω για να εμπνευστεί το επόμενό του σχέδιο, αδειάζοντας μπροστά στα πόδια του ακροατή ένα ξεχασμένο συρτάρι γόνιμων αναμνήσεων. Είναι πολύ δύσκολο ένας δίσκος με σκαριφήματα να θεωρηθεί πραγματικά καλός και ολοκληρωμένος, όμως αυτός εδώ με έναν μυστήριο τρόπο είναι. Και δε θυμάμαι να έχω ακούσει πρόσφατα άλμπουμ που να περιγράφεται με τέτοια ακρίβεια από τον δημιουργό του: «Σαν μια οικοδομή που σταμάτησε και οι μεγάλοι τη λένε ημιτελή αλλά τα παιδιά βρίσκουν εκεί χώρο να παίξουν. Σαν να ανοίγει ένα συρτάρι με ξεχασμένες σημειώσεις που τις χαζεύουμε ένα χειμωνιάτικο απόγευμα και σκάνε 1000 ιστορίες».
Στο συρτάρι του Σχεδίου Πόλης θα βρει ο καθένας τις δικές του ξεχασμένες-αξέχαστες ιστορίες, κομμάτια μνήμης που ίσως τα νόμιζε χαμένα, φωτογραφίες και μια μουσική ημιτελή και σπασμένη που καταφέρνει να συγκινεί με τον πιο απροσδόκητο τρόπο.
