Δυο φίλοι από τα παλιά, υπεραστικές μουσικές μαραθώνιες συζητήσεις, Θεσσαλονίκη–Αθήνα, αγνή υπαρξιακή ανάγκη για μουσική δημιουργία κι ένα όνομα διαλεγμένο από σελίδες του James Joyce. To Black Loone – η πρώτη επίσημη δισκογραφική κυκλοφορία των Νίκου Κορτιμανίτση και Γιώργου Παπαδόπουλου ως Drapery Band στην Inner Ear έχει όλες τις χάρες, την ποιότητα και τη γοητεία της καλής μουσικής, αυτής που γράφεται και δημιουργείται ως μια ανάγκη αυθόρμητης έκφρασης, επειδή, πολύ απλά, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Οι έξι συνθέσεις του δίσκου κουβαλάνε αθωότητα και σκοτεινό ρομαντισμό που θα φοβόταν κανείς ότι είχαν κλειστεί για πάντα στο χρονοντούλαπο της indie των 90s. Οι κλασικές post-rock αναφορές του ντουέτου συμπλέκονται με τις σύγχρονες folk rock και post punk επιρροές τους για να χυθούν στο δικιάς τους επινόησης υποείδος της “post romantic indie punk”. Το αν ο όρος παραπέμπει πράγματι σε αυτό που περιμένει τον ακροατή μόλις πατήσει το play στο Black Loone εκφεύγει των σκοπών του κειμένου αυτού, πάντως, η συναισθηματική έκρηξη γόνιμης νοσταλγίας που προκαλεί ο πρώτος κιόλας κιθαριστικός τριποδισμός του “Lord Under” σε πετάει απευθείας πίσω σε πολύτιμες αναμνήσεις, σαν να έχει μόλις πέσει στα χέρια σου το πρώτο δισκάκι της Sarah Records (για τη γενιά του ’80) ή σαν να ακούς για πρώτη φορά το Industrial Silence των Madrugada και τα πρώτα ομώνυμα άλμπουμ των Tindersticks.
Τα μελετημένα πνευστά στο “Ninety Per Cent“, οι απόηχοι του οργάνου στο “The World Is Blind” και οι instrumental τόσο-όσο post-rock δίνες του “The Unbroken” και του “The Thing We Lost” (με το τελευταίο να είναι ό,τι πιο κοντά στον μακρινό απόηχο των Your Hand In Mine, με τους οποίους ο Γιώργος Παπαδόπουλος μεγαλούργησε παρέα με τον Μάνο Μυλωνάκη στα ελληνικά indie post-rock χρονικά των 00s), οι διακριτικοί -ακούσιοι ή εκούσιοι- διάλογοι με τον Nick Cave, τους Sonic Youth και τους Godspeed You! Black Emperor, όλα λειτουργούν ρολόι σε αυτό το πρώτο EP των Drapery Band και καλλιεργούν την ανυπομονησία για αυτήν την επόμενη ανταπόκριση αυτής της παράξενα οικείας lo-fi αυθεντικότητας.
Σε μια περίοδο που η μουσική διάγει μια από τις πιο επιτηδευμένες ίσως περιόδους της, o ήχος των Drapery Band σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί «μοδάτος». Είναι, όμως, αναγκαία υπενθύμιση της αισθητικής και εκφραστικής δύναμης της αλήθειας, της ανθρώπινης ανάγκης για μουσική συνύπαρξη και επικοινωνία ερεθισμάτων, της ελευθερίας μιας αβίαστης δημιουργίας.
