Η λέξη Drive έχει πολλές αναγνώσεις: μπορεί να σημαίνει οδηγώ, πηγαίνω, κινώ, εξωθώ, ανάλογα την περίπτωση. Αλλά όταν τη διαβάζει κανείς έτσι αυτοτελή, όπως τιτλοφορείται ο δεύτερος δίσκος των Post Lovers, σκέφτεται, μάλλον, την ώθηση, το κίνητρο, την παρόρμηση. Πόσω μάλλον όταν ακούει και το δίσκο, γιατί τα νέα, δέκα τραγούδια που έγραψε η Ελένη Καραγεώργου για το προσωπικό της project ξυπνούν συνεχώς αυτές τις εσωτερικές δυνάμεις μέσα από στιβαρές, μεστές συνθέσεις γεμάτες απολαυστικές grunge-y κιθάρες, στακάτους στίχους και αξιόπιστα φωνητικά. Οι 90s καταβολές των τραγουδιών είναι τόσο προφανείς που νιώθεις πως αν εκείνη τη στιγμή ανοίξεις την τηλεόραση, αυτή θα συντονιστεί κατευθείαν με το αμερικάνικο MTV την εποχή που κάθε νέα εναλλακτική ροκ μπάντα έπαιρνε τα 15 λεπτά δημοσιότητας που της αναλογούσαν. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό, καθώς η ελληνίδα μουσικός έχει τον τρόπο της να γίνεται έντονα αναφορική ως προς τις επιρροές της, χωρίς όμως να χάνει ίχνος από τη δική της εκφραστική ταυτότητα. Έτσι, ονόματα όπως οι αδερφές Deal, η Kim Gordon, η Kathleen Hanna και η Carrie Brownstein γκελάρουν ασυναίσθητα στο μυαλό, κυρίως μέσα από το ερμηνευτικό χάρισμα της τραγουδοποιού να ελίσσεται στιλιστικά ανάμεσα σε όλα αυτά τα πρόσωπα - σταθμό της θηλυκής, ροκ μυθολογίας. Οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου είναι οι πιο τραχιές του, όπως το πραγματικά χειμαρρώδες “Run Like Flood” και το καυστικό “The Word (Mansplaining)”, στα οποία η riot grrrl οργή συντονίζεται στις κιθαριστικές συχνότητες των Sonic Youth, ενώ παράλληλα οι μελωδικες ευαισθησίες, twee μελαγχολικής ελαφράδας στα “Hibernation” και “Palmistry” κρατούν ιδανικά τις ισορροπίες στις διαθέσεις. Με το Drive οι Post Lovers καταθέτουν έναν αιφνιδιαστικά συμπαγή δεύτερο δίσκο που δεν αφήνει στιγμή να πάει χαμένη και δημιουργούν έναν 90s χωροχρόνο στην αττική, μουσική πραγματικότητα για τον οποίο μας προσφέρουν ώθηση, κίνητρα και παρορμήσεις να τον εξερευνήσουμε.
Άκου κι αυτό: The Breeders - Last Splash (1993), Sleater-Kinney - No Cities To Love (2015)
