The Callas - Είμαι Ένα Ξενοδοχείο

Στο πρώτο του άκουσμα, το νέο, μάλλον όγδοο, αν μετράω σωστά από τις πρώτες τους, λιγότερο «επίσημες» κυκλοφορίες, και πρώτο συνολικά ελληνόφωνο άλμπουμ των Callas, είναι ψαρωτικό. Δεν είναι ούτε το «Μικρό μου άντε και γαμήσου / Ξημερώνει στη Σταδίου» που καταφθάνει με την...αυγή από τα χείλη του Άρη Ιωνά, ούτε και αυτή η καινούρια αλητεία την οποία κηρύττουν οι βρώμικες κιθάρες με τα μπούνια. Είναι πως αυτή η προσαρμοσμένη στη μητρική τους γλώσσα εκδοχή των Callas, ηχητικά δεν είναι ακριβώς το άλμπουμ που θα περιμέναμε ότι θα έβγαζαν γράφοντας με ελληνικό στίχο. Παρά το γεγονός πως το Είμαι Ένα Ξενοδοχείο έχει γραφτεί σε ένα μάλλον βουκολικό, αγροτικό σκηνικό κάπου στην Πελοπόννησο, βρωμάει Αθήνα από χιλιόμετρα: οι σκηνές αστικής, νυχτερινής, ερωτικής έντασης στο «Παγκράτι Βράδυ», η ευθύβολη γκαραζίλα που τσιτώνει τους στίχους «Την είδα να Πέφτει/ Μπενάκη γωνία», η επείγουσα, ποιητική συνθήκη που εγείρεται στο «Κάθε Φορά» όπου «η Αθήνα μοιάζει φθινόπωρο», είναι όλα στιγμιότυπα της πόλης, που όλοι αγαπάμε να μισούμε αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά της, σαν ένα γνώριμο κινηματογραφικό σκηνικό στο οποίο έχουμε αφήσει κομμάτια της ζωής μας. Το μυστήριο, όμως, εξατμίζεται γρήγορα και στη θέση του δεν μένουν και πολλά να θαυμάσεις: η εγχώρια, έμπειρη τετράδα ποντάρει τις συνθέσεις της λίγο βολικά πάνω στην κλισέ συνθήκη «η Ελλάδα ως σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης» («Νυχτολούλουδο», «Η Κυριακή Πεθαίνει Πριν Να Ξημερώσει»), λίγο πάνω στην εκ Sonic Youth ορμώμενης κεκτημένη ταχύτητα που πυροδότησε η στενή συνεργασία με τον Lee Ranaldo για την προηγούμενη δουλειά τους και, τελικά, παραδίδουν ένα δίσκο που δεν εμπνέει ούτε αληθινή σύνδεση με το τοπικό στοιχείο, αλλά ούτε κάποιο πραγματικό ηχητικό άνοιγμα προς κάποιο άλλο τόπο. Τελικά, το Είμαι Ένα Ξενοδοχείο κλείνει με το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο θα μπορούσε άνετα υπό μία άλλη συνθήκη να ήταν ένα αβάσταχτο λαϊκό άσμα ποτισμένο στο παράπονο που θα έπαιζε λίγο πριν κλείσει ο Αρχάγγελος, αλλά εδώ ακούγεται «εξευρωπαϊσμένο» και συνετισμένο, σαν να πέρασε από πολλά φίλτρα πριν ηχογραφηθεί. Ομοίως και ο υπόλοιπος δίσκος, που δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός, αλλά υπάρχει πρόβλημα όταν δεν ακούγεται και πραγματικά απαραίτητος. Ναι, το άλμπουμ προσθέτει κάτι ακόμη στο αφήγημα της νέας στροφής της εγχώριας σκηνής στο ελληνικό στίχο που γράφεται τα τελευταία χρόνια, αλλά παράλληλα, δίνει σε στιγμές και την εντύπωση πως γεννήθηκε όχι ως φυσική ανάγκη, αλλά για να προλάβουν οι Callas το τρένο προτού φύγει.

 Άκου κι αυτό: Διάφανα Κρίνα - Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα οι Σιωπές (2000), Lee Ranaldo - Between The Times & The Tides (2012), Robert Pollard - Faulty Superheroes (2015)