Strawberry Pills - Murder To A Beat

Δε θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάποια καλύτερη φράση για να περιγράψουμε το ντεμπούτο των Strawberry Pills, Murder to a Beat, που κυκλοφορεί από την Inner Ear από το «κάθε πράγμα στον καιρό του». Κι αυτό μιας και η Valisia Odell και ο Αντώνης Κωνσταντάρας είχαν να βρεθούν καλλιτεχνικά από το 2013, οπότε και άφησαν ημιτελή τη δημιουργική τους συνθήκη με την κυκλοφορία δύο EPs τους Strawberry Pills και Conversations.  Εν προκειμένω, βέβαια, το πράγμα είχε δείξει με ιδανικό τρόπο τις δημιουργικές προθέσεις του με το καθηλωτικό single “Verbal Suicide” ένα βραδύκαυστο dark wave διαμαντάκι που κυκλοφορούσε εκεί έξω ανέμελο ενάμιση χρόνο τώρα ως δείγμα και σημαία της επανένωσης του ντουέτου  και ως ακούσιος προπομπός του Murder to a Beat. Το οποίο και έρχεται να πραγματώσει επιτέλους μετά από επτά χρόνια το όραμα των Strawberry Pills για το ορθόδοξα σκοτεινό ντεμπούτο που πάντα προσδοκούσαν και αυτοί και το κοινό τους. Το “Verbal Suicide” δεν χάνει φυσικά την θεμελιώδη θέση του στο Murder to a Beat, παραμένοντας ένα κυρίαρχο και εμπρηστικό μουσικό μέρος του δίσκου, κάνει χώρο πάντως και στις υπόλοιπες συνθέσεις του άλμπουμ^. οι οποίες εμφανίζουν έναν εκπληκτικά ομοιογενή δυναμισμό, καταφέρνοντας παράλληλα να εκπροσωπήσουν σχεδόν όλο το φάσμα του dark ιδιώματος, με ειλικρινή αφομοίωση επιρροών και αξιοσημείωτη τεχνική επάρκεια, αν και σε ένα είδος που δεν απαιτεί τόσο μουσικούς βιρτουόζους όσο ενστικτώδεις αισθηματίες. Τα φωνητικά της Valisia Odell είναι εμφανώς κομμένα και ραμμένα για το σκοτεινό μουσικό περιβάλλον του δίσκου, ενώ ακούγοντας τα “The Voyer”, “Dreams” και “Icarus” back to back μεταφέρεσαι με συνοπτικές διαδικασίες στο πανκγουεϊβάδικο της προτίμησής σου για μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου, από αυτές που γνωρίζουν άριστα οι νυκτόβιοι της Rebound. Σε μια εποχή που οι dark ολονυχτίες λείπουν και θα λείψουν επ’ αόριστον, οι Strawberry Pills με το Murder to a Beat το κρατάνε ζωντανό και εμείς δεν μένει παρά να το βάλουμε να παίξει δυνατά και να το ευχαριστηθούμε από την αρχή μέχρι το τέλος.

Άκου και αυτό: Selofan – Vitrioli (2018)