Ο Lumiere με το δεύτερο άλμπουμ του επεκτείνεται και σε βάθος και σε πλάτος καταλαμβάνοντας περισσότερο δημιουργικό χώρο, με ένα πιo σαφές καλλιτεχνικό αποτύπωμα.
Πολυδιάστατος μουσικά, με επιρροές από τον Steve Reich, τον Ryuichi Sakamoto και την ελληνική ποίηση, με αναφορές στην pop, στην indie και στην σύγχρονη κλασική μουσική, δημιουργεί ένα άλμπουμ με προσωπικότητα, καθώς συναρμολογεί αποτελεσματικά αυτά τα ετερογενή μουσικά υλικά.
Πέρυσι μας είχε δώσει ένα στίγμα με το single "Cosmopolitics", στο οποίο δημιούργησε ένα μουσικό περιβάλλον (με την συμμετοχή μουσικών που παίρνουν μέρος και στο καινούργιο άλμπουμ) γύρω από μία απαγγελία του Πέτρου Φυσσούν σε ένα ποίημα του Γιάννη Σκαρίμπα.
Το Phases ξεκινάει με παρόμοιο τρόπο, με την απαγγελία του Δημήτρη Χορν στο «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» του Κωνσταντίνου Καβάφη. Και αυτό που ακολουθεί είναι στιβαρές μελωδίες (που είναι και το βασικό του όπλο, σε μία εποχή μάλιστα που οι μελωδίες είναι πολύ παραμελημένες), μινιμαλισμός, ρομαντισμός και μελαγχολία στον ήχο του πιάνου που κυριαρχεί και που παίζει ο ίδιος ο Lumiere, έγχορδα και πνευστά, λούπες αλλά και ασκήσεις ρυθμολογίας, όλα συναρμολογημένα σωστά και φτιαγμένα με αγάπη, μεράκι και σεβαστικό τρόπο προς την δημιουργία.
Υπήρξαν στιγμές που μου ήρθαν στο μυαλό ο Elton John και ο Ennio Morricone, η orchestral pop αλλά και η όπερα καθώς ο δίσκος ολοκληρώνεται με τις υπέροχες φωνές της σοπράνο Marina Rechkalova και της υψίφωνου Μάϊρας Μηλολιδάκη.
Αυτό το πρώτο βήμα του Lumiere προς ένα διευρυμένο μουσικό πεδίο, ο καλειδοσκοπικός τρόπος που συνθέτει και η δημιουργική τόλμη, μπορεί να τον οδηγήσουν σε ακόμη πιο ενδιαφέρουσες και αποτελεσματικές δημιουργίες. Ήδη, όμως, με το Phases μας παραδίδει ένα ικανοποιητικό άλμπουμ και με πολλά επίπεδα διερεύνησης στις πολλές και κατ' ιδίαν ακροάσεις που χρειάζεται για να αποκαλυφθούν οι περίτεχνες λεπτομέρειες.
.jpg)
