Ο Χαράλαμπος Κουρτάρας, έχει καιρό που το παλεύει. Στα '00s ήταν στους Expert Medicine, στη στροφή προς τα '10s έγινε Sillyboy, και τώρα –καθώς ετοιμαζόμαστε να αλλάξουμε δεκαετία– γυρνάει σελίδα στην καριέρα του, φτιάχνοντας τους Sillyboy's Ghost Relatives με τον Θοδωρή Κοντάκο (Κύριος Κ.), τον Αλέκο Βουλγαράκη και τον Μανώλη Γιαννίκιο.
Η διαδρομή αυτή διαθέτει περισσότερη συνέπεια από όση ίσως φαίνεται, μα ταυτόχρονα ενδέχεται να πλήρωσε τις εκάστοτε μεταμορφώσεις της, μη βρίσκοντας στόχο στις δισκογραφικές της απευθύνσεις στο ελληνικό εναλλακτικό κοινό.
Ό,τι δηλαδή για τον ίδιο τον Κουρτάρα ήταν μια ηχητικά διευρυμένη παλέτα με ποπ πυρήνα, απηχώντας θαυμασμό για τον David Bowie (στον οποίον οφείλει το καλλιτεχνικό του παρατσούκλι, βλέπε "Silly Boy Blue"), σε ορισμένα αυτιά φάνηκε ως αναποφασιστικότητα ανάμεσα στο ροκ και στη ντίσκο –ή, έστω, ανάμεσα στις μπασογραμμές των New Order (Nature Of Things, 2012) και στα ηλεκτρονικά τύπου Hot Chip (Played, 2010). Όλη δε η αισθητική προσπάθησε να κουμπώσει πάνω στο indie, με αποτέλεσμα και να μπλέξει με την εγχώρια ξινίλα όσων θα μείνουν για πάντα ταγμένοι στη βρετανική γκριζάδα, μα και να διώξει εκείνους που θέλησαν να τηρήσουν αποστάσεις από τις εν Ελλάδι εκφάνσεις της χίπστερ κουλτούρας. Χωρίς να παραβλέπεται βέβαια από την όλη εικόνα και το δημιουργικώς άνισο πηλίκο των ίδιων των μέχρι σήμερα δίσκων (συμπληρώνονται από το Stalker, 2014), οι οποίοι είχαν καλά τραγούδια ανάκατα με σαφώς δεύτερες στιγμές.
Σε κάθε περίπτωση, το In A Small Place έρχεται να επιλύσει τα αδιέξοδα με μια φυγή προς τα μπροστά: εκδίδεται από το βρετανικό label Claremont 56 (πλην Ελλάδος και Κύπρου, όπου αναλαμβάνει η Just Gazing Records), μάνι-μάνι ξεπουλάει τις 350 βινυλιακές κόπιες της φυσικής έκφανσης, ενώ κάνει σεφτέ και στις ψηφιακές πλατφόρμες, με σοβαρά Spotify νούμερα σε διεθνείς ακροάσεις, τα οποία απεγκλωβίζουν τον Sillyboy από την «ηρωική» μιζέρια του ελληνικού εναλλακτικού ορίζοντα. Πρόκειται για επιτυχία, γιατί μπορεί να παραμένουμε σε μικρές κλίμακες, όμως ανοίγονται αληθινές προοπτικές για παρουσία σε αγορές με αριθμητικά μεγαλύτερους πληθυσμούς ενδιαφερομένων για τα όσα κάνει ο Κουρτάρας· πόσο μάλλον τώρα, που με τους Ghost Relatives παίρνει το πλοίο για το yacht rock αρχιπέλαγος.
Η επιτυχία δεν είναι άσχετη με τη γενικότερη αναβάθμιση του καλλιτεχνικού προϊόντος. Γιατί δεν μιλάμε μόνο για ξάνοιγμα ηχητικών συνόρων, για τα πιο στρογγυλεμένα αγγλικά του Κουρτάρα, για πιο καλογραμμένους στίχους. Στην Ελλάδα αμφιβάλλω αν υπάρχουν άλλοι μουσικοί που να μπορούν να αποτυπώσουν τόσο καίρια το χαλαρό χαμόγελο του αμερικάνικου soft rock των 1970s, το οποίο καταναλώνεται και πάλι στις μέρες μας, ξαναπακεταρισμένο σε «yacht rock» –και, έμμεσα, ως φαντασιακός απόηχος μιας πιο φινετσάτης adult εποχής, κόντρα στα νεοπλουτίστικα ιδανικά της δικής μας ενήλικης Δύσης.
Το In A Small Place είναι λοιπόν δίσκος που παίρνει άριστα στη διαπραγμάτευση αυτής της αισθητικής, τηρώντας με ευλάβεια τα απαιτούμενα στάνταρ παραγωγής, το σωστό ξάνοιγμα προς τις jazzy ενορχηστρώσεις και προς τη soul «ζεστασιά», καθώς και την ισορροπία μελωδίας/ρυθμού, η οποία έχει κεντρική σημασία για το είδος. Το "Secret", το "Muscle Cars", το "High Life", το "Better Than Words" είναι όλα τραγούδια που αντανακλούν ωραία τον Kenny Loggins, τα σόλο χρόνια του Michael McDonald, τους Steely Dan, τους υποτιμημένους Beach Boys του Holland (1973), ακόμα και τις πιο ουσιώδεις στιγμές του James Ingram.
Παράλληλα, βέβαια, όλα αυτά διαμορφώνουν κι ένα αισθητικό ταβάνι για τον δίσκο. Οι Sillyboy's Ghost Relatives φρεσκάρουν δηλαδή ένα εν πολλοίς στάνταρ παρελθόν, ευρισκόμενοι στην ίδια παράταξη με τους αναβιωτές της ποπ ιστορίας. Ανεξάρτητα έτσι από το αν αλλάζει εδώ το κέντρο βάρους σε σύγκριση π.χ. με το Played ή το Nature Of Things, έρχονται να διεκδικήσουν κομμάτι από την πίτα ονομάτων σαν τον Michael Rault, τα οποία διατηρούν υπόγεια διασύνδεση με ένα indie κοινό που βαρέθηκε μεγαλώνοντας τους τρουβέρους με τα καρώ και ψάχνει για νέες συγκινήσεις σε μη χιπ χοπ φόντο.
Το κλασικό λοιπόν ερώτημα «και γιατί να ακούσω αυτό, αντί για το τάδε ορίτζιναλ» κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη (και) πάνω από το κεφάλι των Sillyboy's Ghost Relatives, άσχετα με τα όσα δικαίως χειροκροτήσαμε πιο πάνω ως «επιτυχία». Για την ώρα, κάνοντας αυτό το εξαιρετικό by-the-book παιχνίδι, κερδίζουν τουλάχιστον τις εντυπώσεις· οπότε το ερώτημα λαμβάνει μια κάποια απάντηση. Το μέλλον, είναι μια διαφορετική ιστορία.
ακούστε ολόκληρο το άλμπουμ μέσω Spotify, εδώ
