«Αυτό είναι απλώς ένα pop άλμπουμ, ακόμη και αν κάποια κομμάτια αγγίζουν τα όρια της funk/grunge/jazz. Η όλη ιδέα ήταν να δημιουργήσω πιασάρικες μελωδίες που θα κολλάνε στο κεφάλι».
Αυτή είναι η σύνοψη του Butterflies από τον ίδιο τον Οδυσσέα Τζιρίτα, και έχει δίκιο: είναι ένα άλμπουμ με lo-fi, punk ήχο, το οποίο φλερτάρει με το funk, την τζαζ, το electro, το post-punk και το indie, αλλά στη βάση του παραμένει pop. Πρέπει όμως να είσαι ακομπλεξάριστος μουσικόφιλος και να διαθέτεις ωριμότητα, για να παραδεχτείς κάτι τέτοιο για τον δίσκο σου. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις κλείσει καν τα 18, οπότε είναι παραπάνω από ΟΚ να ακούς τη λέξη «pop» σαν την πιο προσβλητική βρισιά του κόσμου.
Φαίνεται όμως ότι ο Οδυσσέας Τζιρίτας είναι ένας από τους ανοιχτόμυαλους ακροατές του δικού του ηλικιακού φάσματος. Πράγμα που σημαίνει πως έχει ρουφήξει χωρίς παρωπίδες μια μεγάλη γκάμα ηχητικών ερεθισμάτων, για να είναι σε θέση να καταλάβει ότι το να οχυρώνεσαι πίσω από ετικέτες βοηθάει μόνο τον ιδεολογικό αναβρασμό της εφηβείας –όχι τα όσα φιλοδοξείς να φτιάξεις. Για κάθε δηλαδή δίσκο των Fugazi, των Pixies και των Modern Loves, δείχνει να έχει ακούσει και έναν του Miles Davis, των Boards Of Canada και του Frank Zapppa. Κάτι που του χαρίζει το σπάνιο αβαντάζ να προσεγγίζει τη δική του μουσική με έναν ολιστικό, απελευθερωμένο τρόπο.
Δεν αρκεί βέβαια μόνο κάτι τέτοιο για να στήσεις έναν δίσκο σαν το Butterflies: η τεχνική κατάρτιση, το ταλέντο, το «κάτι» ξεχωριστό και η εκστατική παραζάλη της νεότητας, που καίει ουρλιάζοντας ότι η ζωή είναι εκεί έξω για να την κατακτήσεις, πρέπει κάπως να γίνουν κι αυτά μέρος της εξίσωσης. Όλα λοιπόν συνυπάρχουν εδώ σε γενναίες δόσεις, για να ξεκλειδώσουν και να αναδείξουν τις φοβερές ιδέες που κρύβονται στον πυρήνα των τραγουδιών.
Μπορεί η έλλειψη τεχνικών δυνατοτήτων να μην βοηθάει ιδιαίτερα το πρώτο μισό του δίσκου, στο οποίο βρίσκονται τα πιο φιλόδοξα και πλουραλιστικά κομμάτια –όπως για παράδειγμα το 7,5 λεπτών jazz fusion του "I Τook Μy Shoe Off But A Young Lady Took It" (ναι, σχεδόν όλοι οι τίτλοι είναι τόσο cool). Ταιριάζει ωστόσο ταμάμ στo άγουρο, DIY punk της σειράς "Come Between The Faces", "Bring Me Back My Cancer Sticks" και "Kill These Men Dressed In White". Τα δε "Hysterical Husband Makes Things Clear" και "Tired" (όπου τραγουδάει η Amalia Id Sabourne), θα πρέπει να διδάσκονται σε επίδοξους μουσικάντηδες για το πώς φτιάχνεται το τέλειο pop τραγούδι, το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Το εναρκτήριο "Urban People With Names", πάλι (το οποίο κοσμείται από τα υπέροχα, συναισθηματικά φωνητικά της Σοφίας Ασημακοπούλου), θα σπείρει πολλή ζήλια ανάμεσα σε «φτασμένους» εγχώριους καλλιτέχνες, όσους δεν κατάφεραν ποτέ να γράψουν τέτοιο single, χαμένοι στην πολύπλοκη τέχνη τους.
Το Butterflies διαθέτει λοιπόν όλα τα στοιχεία που κάνουν τους αυτοσχέδιους, ηχογραφημένους στην κρεβατοκάμαρα δίσκους να ακούγονται τόσο απολαυστικοί: την εφηβική κράση, την επιδημική πώρωση και εκείνη την καύλα της ηλικίας, γαμώτο, που σμπαραλιάζει τα πάντα στο διάβα της. Πέρα όμως από αυτά, διαφαίνεται και μουσική παιδεία, η οποία χαρίζει ένα απροσδόκητο συνθετικό βάθος στο συνολικό άκουσμα. Χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει, πάντως, ότι δεν υπάρχουν και αρκετά προβληματικά ζητήματα –κυρίως τεχνικής φύσεως. Ωστόσο, ακόμα και τέτοιες ερασιτεχνικές ατέλειες, έχουν τελικά τη δικιά τους «γλύκα», τουλάχιστον στη συγκεκριμένη κατηγορία κυκλοφοριών.
Το 3ο βήμα του Οδυσσέα Τζιρίτα –και πρώτο που θα λάβει μια πιο επίσημη διάσταση, όχι δηλαδή αποκλειστικώς ψηφιακή– ανήκει έτσι σε εκείνους τους δίσκους που κάθε φορά που φτάνουν στο τέλος τους, σε αφήνουν να μονολογείς «φαντάσου τι θα κάνει ο πιτσιρικάς, αν μπει σε κανονικό στούντιο». Ναι, τέτοια δυναμική κρύβεται πίσω από το Butterflies. Τώρα, αν θα χαθεί κι αυτό ανάμεσα στα url του αδηφάγου διαδικτύου ή θα καταλήξει σε συλλεκτική επανέκδοση 20 χρόνια μετά, εξαρτάται από τον ίδιο τον δημιουργό του. Εδώ, σε κάθε περίπτωση, θα είναι το σημείο όπου ξεκίνησαν όλα.
ακούστε το "Urban People With Names", εδώ
