Καθώς διανύουν τη δεύτερη δεκαετία κοινής δράσης, και με δεδομένη τη δημοφιλία τους όλα αυτά τα χρόνια, μοιάζει περίεργο που οι Θέμης Καραμουρατίδης, Νατάσσα Μποφίλιου & Γεράσιμος Ευαγγελάτος δεν κυκλοφόρησαν νωρίτερα κάποια ηχογράφηση της επί σκηνής δουλειάς τους. Κι όμως, χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια για να δούμε κάτι τέτοιο.
Το Μπελ Ρεβ αποτελεί ηχητική αποτύπωση, σε 2 CD, της ομώνυμης παράστασης που έστησαν στο Gazi Music Hall κατά την περσινή σεζόν. Συνοδεία 15μελούς ορχήστρας, τα τραγούδια τους παρουσιάστηκαν με μια διάθεση ανανέωσης των ενορχηστρώσεων και της ατμόσφαιράς τους. Παρότι θεωρώ ότι τέτοιου είδους παραστάσεις –που έχουν συλληφθεί και υλοποιηθεί ως οπτικοακουστικά θεάματα– είναι καλύτερο να αποτυπώνονται σε όλες τους τις διαστάσεις, νομίζω ότι καλώς καλούμαστε εδώ να αρκεστούμε μόνο στο ηχητικό κομμάτι: η παρούσα συλλογή δεν λειτουργεί μόνο σε πρώτο επίπεδο (ως ενθύμιο δηλαδή για όσους ήταν εκεί), αλλά και ως καλλιτεχνική κατάθεση με αρκετό ενδιαφέρον.
Στις ενορχηστρώσεις του, ο Θέμης Καραμουρατίδης φαίνεται πως είχε αρκετά τολμηρή διάθεση. Ανακάτεψε λοιπόν την τράπουλα με απρόβλεπτους πολλές φορές τρόπους, και κατάφερε τα τραγούδια να επωφεληθούν στις περισσότερες των περιπτώσεων. Στα σημεία μάλιστα όπου έδωσε αβάντες στην κιθάρα του Λάμπη Κουντουρόγιαννη, το πράγμα έδειξε να ανεβαίνει αισθητά: έξοχο το επιταχυμένο “Κρύψου” (του Κώστα Τσίρκα), εξίσου ωραία η καλπάζουσα, σε στυλ οι-Muse-συναντούν-τον-Νίκο-Καρβέλα-και-την-Άννα-Βίσση, απόπειρα στο “Πάμε Ξανά” (του Στάμου Σέμση).
Γενικά, ο Καραμουρατίδης πέτυχε καλές ισορροπίες με την «παιγνιώδη» διάθεσή του. Όμως, σε κάποιες λίγες στιγμές, οι επιλογές προβληματίζουν: το λαούτο λ.χ. που σκάει στα καλά του καθουμένου στο “Σ’ Έχω Βρει Και Σε Χάνω” ακούγεται κομματάκι άκυρο και ανεξήγητο –χώρια που οδηγεί το τραγούδι σε μια ιδιαίτερα ανιαρή coda. Επίσης, η λατινοποίηση (sic) του “Έτσι Είναι Αυτά” και τα ανατολίτικα χρώματα στη “Βαβέλ”, μπορεί τεχνικά να λειτουργούν (περισσότερο στο δεύτερο), αλλά εγείρουν μεγάλα ερωτηματικά ως προς το ποια είναι η συνάφεια αυτών των τρόπων αντιμετώπισης με το περιεχόμενο των τραγουδιών.
Μεγάλη πρωταγωνίστρια του όλου ακροάματος είναι βέβαια η φωνή της Νατάσσας Μποφίλιου. Με ερμηνείες άλλοτε επιβλητικές κι άλλοτε (σπανιότερα) υπερβολικές μέχρι κορεσμού, αποδεικνύει εδώ ότι είναι ικανή για μεγάλες ανατριχίλες, αλλά και ότι παραμένει ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού της. Ειδικά όποτε επιτρέπονται οι κορώνες, δεν καταφέρνει σχεδόν ποτέ να βρει το μέτρο (στα “Αλεξάνδρας” και “Τα Επόμενα Φιλιά” λ.χ.), με το αποτέλεσμα να αγγίζει το κωμικοτραγικό. Ευτυχώς, όμως, είναι λίγες αυτές οι στιγμές, καθώς στις περισσότερες πετυχαίνει ιδιαίτερα μετρημένες περφόρμανς –για παράδειγμα στο “Φεύγω” των Βαρδή/Αλεξίου, ένα εκ των bonus κομματιών από το Diesi In Concert στο δεύτερο CD.
Είναι ένα πολύ τίμιο, συχνά απολαυστικό κι ενίοτε εντυπωσιακό live άλμπουμ το Μπελ Ρεβ. Το οποίο λειτουργεί άτυπα και ως greatest hits/best of της πορείας των τριών συνεργατών, καθώς χαρτογραφεί (αν και όχι με χρονολογική σειρά) την πορεία τους και τη σταδιακή τους μεταμόρφωση από φερέλπιδες νεανίες σε ισχυρά όπλα της εγχώριας βιομηχανίας, στην προσπάθεια της τελευταίας να διατηρήσει –εν μέσω των ερειπίων της– την κατεστημένη άποψή της για το ελληνικό τραγούδι.
Είναι αναπόφευκτη, φαίνεται, αυτή η πορεία για όσους φιλοδοξούν να αγαπηθούν με πάθος, για όσους είναι έτοιμοι να κάνουν τις απαραίτητες υποχωρήσεις για κάτι τέτοιο. Γιατί η εν λόγω τριάδα, παρότι μέχρι και το Εισιτήρια Διπλά (2010) έδειχνε να φέρνει έναν νέο αέρα στα πράγματα, στη συνέχεια επέλεξε (συνειδητά;) να απευθυνθεί στην κυτταρική μνήμη του ακροατηρίου, μιμούμενη απευθείας τρόπους και λέξεις των μεγάλων του παρελθόντος, νερώνοντας αισθητά το στίγμα της.
Θα μπορούσε η σύνοψη του Μπελ Ρεβ να αποτελεί και το κλείσιμο ενός κύκλου για τη Μποφίλιου, τον Καραμουρατίδη και τον Ευαγγελάτο. Κάτι τέτοιο μόνο εκείνοι το ξέρουν, φυσικά. Ως ακροατής, ελπίζω μόνο ότι οδηγός τους για την όποια συνέχεια θα σταθούν τα κάμποσα σπουδαία τραγούδια που σκάρωσαν μέχρι στιγμής (“Εν Λευκώ”, “Το Μέτρημα”, “Λύκος”, “Το Τέλος Στο Σαλόνι”) κι όχι τα άλλα, τα κάπως πομπώδη, στημένα κι αδιάφορα.
Χτυπάω ξύλο.
{youtube}Vg5oNHK_iPo{/youtube}
