Μηνάς Λιάκος (κιθάρα), Σπύρος Μάνεσης (πλήκτρα), Στέλιος Προβής (μπάσο), Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (ντραμς).
Ενδεχομένως να μην σημάνουν οι καμπάνες με την πρώτη, στο άκουσμα των τεσσάρων ονομάτων. Αν όμως συνοδευτούν από αναφορές στους Planet Of Zeus, στους Modrec, στους Imam Baildi, στη Μόνικα και στη Δήμητρα Γαλάνη, το πράγμα αλλάζει. Είναι ένα supergroup δηλαδή οι TFATFY, του οποίου η ιστορία πάει μάλιστα αρκετά πίσω, στα χρόνια που τα μέλη του τζάμαραν παρέα, πριν ακόμα κληθούν να παίξουν ρόλους-κλειδιά εντός άλλων καλλιτεχνικών οντοτήτων. Τώρα απλώς ξαναπιάνουν το νήμα εκείνης της πρώτης τους αγάπης.
The Flibbergibbetts And The Funky Yogurt. Το αρχικό όνομα του γκρουπ (του οποίου αρκτικόλεξο αποτελεί το τωρινό τους) φέρνει στον νου τον Frank Zappa. Μπορείς άλλωστε να εντοπίσεις την επιρροή του στη μουσική τους, όχι μόνο στη φόρμα, αλλά και στο περιεχόμενό της. Υπάρχει για παράδειγμα διάχυτο χιούμορ, μα και αυτοσαρκασμός στο Well, Excuse Me.
Τζαζ. Ξεκινάς και σταματάς εκεί, κι έχεις μεταφέρει το μήνυμα. Φυσικά υπάρχουν πλείστες όσες επιπλέον συνιστώσες σε αυτό που κάνουν οι TFATFY, όμως το να χάνεται κανείς σε σιδηροδρόμους λέξεων από ένα σημείο και μετά καταντά γραφικό. Το funk έχει σίγουρα γερή αξίωση στα του ρυθμικού τομέα θέματα, το ροκ (με ένα kraut για πρόθεμα, αν θέλετε) είναι λογικό κι επόμενο με βάση τα βιογραφικά των δημιουργών να χώνεται κι αυτό, έστω στο παρασκήνιο. Το τελικό χαρμάνι, πάντως, παρουσιάζει αξιοθαύμαστη συνοχή και προσπερνά –αχρηστεύει, καλύτερα– τα περί της ονοματολογίας με χαρακτηριστική άνεση.
Σαφήνεια. Δύσκολο να την επιτύχεις, αν δεν ξέρεις καλά τι είναι αυτό που θέλεις και πώς να το προσεγγίσεις. Οι TFATFY δεν φαίνεται να αντιμετωπίζουν τέτοια θέματα, παρότι βρίσκονται στο ντεμπούτο τους μόλις. Δεν χάνονται σε δηθενιές, ούτε βαράνε στον γάμο του Καραγκιόζη, όπως είναι εύκολο να συμβεί (και όντως συμβαίνει) στα χωράφια που κινούνται. Κάθε λεπτό από τα 46 της διάρκειας του δίσκου τους έχει νόημα και περιεχόμενο. Η αυτοπεποίθηση δε με την οποία σκάει ο ήχος από τα ηχεία «μιλάει» –κι έχει να πει πολλά. Και μαρτυρά εξίσου σημαντικές ποιότητες, όπως εκείνες της κοινής οπτικής και της αρμονικής συνέργειας μεταξύ των τεσσάρων μουσικών.
Αποτελεσματικότητα. Έρχεται ως προϊόν των παραπάνω. Τουτέστιν, η τετράδα καταφέρνει το μήνυμα να φτάσει στον ακροατή χωρίς απώλειες ή φθοροποιές ανακλάσεις και διαθλάσεις. Το πιάνεις με τη μία αυτό που θέλουν να δώσουν, χωρίς να χρειάζεται να μπεις σε ατραπούς ελλειπτικής σκέψης. Χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ευτέλεια ή απλοϊκότητα –το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. “Thouvou” (ναι, σε εκείνον που σκέφτεστε αναφέρεται), “G-Steady”, “Efo” αποτελούν τα highlights μιας δουλειάς που αξίζει, πάντως, να εξερευνηθεί στην ολότητά της.
Εν κατακλείδι. Μουσική γεμάτη ιδέες, εγκεφαλικότητα, αλλά και εκφραστικότητα. Μουσική η οποία δεν στέκεται με ελιτίστικη διάθεση απέναντι στο ακροατήριο, δεν αδιαφορεί δηλαδή για την ευρεία απεύθυνση, ασχέτως αν δεν την επιδιώκει πάση θυσία. Μουσική που καλό είναι να ακούγεται.
{youtube}kf5sIbslyjk{/youtube}
