Εκείνα τα γκαράζ στη βόρεια Αμερική των μέσων της δεκαετίας του 1960, όσα επανδρώθηκαν με ωμές ηλεκτρικές κιθάρες, έφηβους τραγουδιστές και fuzzboxes, έκαναν τελικά μια «ζημιά» που δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί το rock 'n' roll στερέωμα. Κι αν η εποχή μοιάζει πια μακρινή και επί της ουσίας δεν επαναλαμβάνεται (όπως καμία εποχή), ο πλούτος που έμεινε πίσω συνέχισε να εμπνέει, με αποτέλεσμα να υπάρξουν τουλάχιστον δύο διακριτές αναβιώσεις του ήχου και του όλου στυλ –μερικές μάλιστα κράτησαν ανέπαφα και τα γκαράζ της υπόθεσης.
Οι Sound Explosion ανδρώθηκαν στα απόνερα της garage rock αναβίωσης των 1980s (η οποία είχε μπλεχτεί με το punk) και φέτος μετρούν 27 χρόνια από τότε που πρωτοφάνηκαν σε μια συναυλία στον Ασύρματο του Μπραχαμίου (1991). Τα δόντια τους, μάλιστα, τα έδειξαν ήδη από εκείνες τις άγουρες μέρες, καθώς δεν έπαιζαν μόνο διασκευές, αλλά είχαν και δικά τους τραγούδια, κάτι που τους έμπασε γρήγορα και στη δισκογραφία: το άλμπουμ Teen Trash Volume 14: From Athens, Greece (Music Maniac, 1994) παραμένει σταθμός για τις ελληνικές garage εξελίξεις, ανάβοντας μια underground σπίθα με τον δικό της μικρό μύθο. Το συγκρότημα, βέβαια, δεν μπόρεσε να μείνει αναλόγως ζωντανό, αν και επανήλθε στα '00s, στον διεθνή απόηχο μίας ακόμα γκαραζοροκάδικης αναβίωσης.
Καθώς άρχισε να παίζει το The Explosive Sounds Of..., δεν στάθηκα καθόλου στο «24 χρόνια μετά το Teen Trash» μότο με το οποίο πλασάρεται –άλλωστε η μπάντα είχε βγάλει κι ένα split single με τους Basements το 2013. Και γενικά κράτησα το μικρό μου καλάθι, καθώς φίλος των αναβιώσεων δεν είμαι. Όμως οι Sound Explosion με πήραν και με σήκωσαν. Μένεις αληθινά εντυπωσιασμένος με το πόση νεανική ενέργεια εκλύουν αυτές οι παλιές καραβάνες, γιατί σημειώστε ότι εδώ έχουμε στα βασικά την ίδια σύνθεση που έφτιαξε το Teen Trash, δηλαδή τον Γιάννη Αλεξόπουλο (φωνητικά, κιθάρα), τον Δημήτρη Δημόπουλο (μπάσο) και τον Σταύρο Δακτυλά (ντραμς), συν τον Στέλιο Ασκοξυλάκη (organ).
Σε μια πιο ψύχραιμη κατάσταση, βέβαια, μπορείς να αναρωτηθείς για διάφορα πράγματα, τα οποία (εδώ που τα λέμε) αφορούν κάθε αναβίωση: για τη στειρότητα της παρελθοντολαγνείας, για το αν στη φράση «άψογη απομίμηση του πρωτότυπου» θα πρέπει να σταθείς στο «άψογη» ή στο «απομίμηση», για το αν τελικά υπάρχει κάτι βαθύτερο ή μιλάμε απλά για την κυριαρχία ενός στυλ, που μπορεί να πουληθεί/φορεθεί ως εναλλακτική μόδα έξω από το ζωτικό κοινωνικό πλαίσιο το οποίο περικλείει (ακόμα και ραγισμένο) τη γέννηση ενός είδους μουσικής.
Η κριτική οφείλει να θέτει τέτοια ερωτήματα (τα οποία με τη σειρά τους ορίζουν και το ταβάνι κάθε ανάλογης απόπειρας) και να μην κυριαρχείται από fanzine λογικές –που στη γενιά ειδικά των Sound Explosion έκαναν αρκετό κακό με τους αυνανισμούς τους. Επειδή όμως στο τέλος μιλάμε για rock 'n' roll, καλό είναι να μπορεί να τους δίνει και μία και να τα βάζει στο πλάι, όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με τέτοιες εδάφους/αέρος ρουκέτες ατόφιου ηλεκτρισμού.
Δεν έχει δηλαδή και τόση σημασία αν οι Sound Explosion μοιάζουν (και πόσο) με τους Sonics, τους Fuzztones, τους Chocolate Watchband, τους Seeds, τους Lyres, τους Chesterfield Kings, όλους τέλος πάντων όσους προφανώς θαυμάζουν. Όχι από τη στιγμή που τα τραγούδια έχουν μεταβολίσει τόσο εύστοχα τις αναφορές τους ή από τη στιγμή που η μπάντα αποδεικνύεται χαλκέντερη, ικανή παρά τα χρόνια για κανονικές επελάσεις, με την κιθάρα και ενίοτε τη φαρφίσα να καλπάζουν σαν το αμερικάνικο ιππικό σε παλιά γουέστερν.
Ίσα-ίσα, σε εποχές που η κυριαρχία της τάχα μου πολυφωνίας του Metacritic έχει στερήσει από το rock 'n' roll τη σχέση του με τον ιδρώτα και την πιθανότητα να σου δαγκώσει και κανά δάχτυλο, είναι τραγούδια σαν τα "Bring Back Your Love", "Don't Shoot Me Down", "For A Girl Like You" και "No Matter What You Do" που έρχονται να μας ξαναπετάξουν λίγο στον τοίχο, θυμίζοντάς μας γιατί ρε διάολε αγαπήσαμε κάποτε αυτήν τη μουσική.
{youtube}WjGRZQ2jUSI{/youtube}
