Τι θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε 6 χρόνια σ' ένα μουσικό δίδυμο από τη Θεσσαλονίκη, δεμένο τόσο σε προσωπικό, όσο και σε καλλιτεχνικό επίπεδο; Μα, όσα χρειάζονται –απρόβλεπτα ή σχεδιασμένα– ώστε να οδηγήσουν με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια σε μία πραγματικά μεγάλη στιγμή, υπό τη μορφή του πρώτου τους ολοκληρωμένου άλμπουμ.
Οι Underwater Chess μας συστήθηκαν το (όχι και τόσο μακρινό) 2011 με το ΕΡ In Joy Your Fear στη Photovoltaic Records: το «υποβρύχιο σκάκι» τους έμοιαζε εγχείρημα των άκρων, την ίδια όμως στιγμή ακουγόταν φυσικό κι ανεπιτήδευτο, όπως συμβαίνει τώρα και στο Seriality. Τόσο καλά δομημένες μοιάζουν δηλαδή οι συνδέσεις των Μιχάλη Βρέττα & Πάνου Παπάζογλου, τόσο χωνεμένος και συμπαγής ο ήχος και η «παιξιά» τους, τόσο ευθύβολο και ομοιογενές το αποτέλεσμα, ώστε κάνει τον ακροατή να απολαμβάνει κάθε λεπτό, αδημονώντας παράλληλα ν' απολαύσει το γκρουπ και ζωντανά (θα είναι headliners της 1ης μέρας του Skg Festival, 9 Φεβρουαρίου στο Gagarin).
Ξεκινώντας ν' ακούς το Seriality, βρίσκεσαι σ' ένα οικείο μα συνάμα απόκοσμο τοπίο: με την παλέτα των Underwater Chess να μοιάζει σχεδόν ανεξάντλητη, η ηλεκτρική κιθάρα και το βιολί άλλοτε συνταξιδεύουν, άλλοτε συνομιλούν, άλλοτε παρατηρούν τον απόηχο των κινήσεών τους αντάμα, μα πάντοτε διαδρούν και αναδεικνύουν τις πτυχές, τις αιχμές και τα καπρίτσια των εκάστοτε περιπλανήσεων. Η ρυθμική αγωγή που χαρακτηρίζει το σύνολο αποδεικνύεται υποδειγματική ως προς το groove και τις εναλλαγές, παρασέρνοντας το κορμί και τον αυχένα στις παλμικές, λουποειδείς φράσεις των κρουστών. Την ίδια στιγμή, οι μελωδικές γραμμές φέρνουν στ' αυτιά μας κάτι από τις πιο ηλεκτρονικές αφηγήσεις των Radiohead, μα και τις ατραπούς που επιλέγουν δημιουργοί όπως ο Bonobo και ο Four Tet.
Τα κομμάτια διαθέτουν εκείνη τη διάσταση που είθισται να αποκαλούμε «κινηματογραφική»: είναι δηλαδή ικανά να δημιουργήσουν εικόνες στο μυαλό, συχνά πλούσιες και πληθωρικές, μα κυρίως σκοτεινές και αγωνιώδεις, με την αίσθηση του απρόσμενου να παραμονεύει. Η (θεμιτή) αντίθεση έρχεται σχεδόν πάντοτε την κατάλληλη στιγμή, με όμορφες και ισορροπημένες δυναμικές, έτσι ώστε να προσεγγίζεις ουκ ολίγες φορές το εκάστοτε διάκενο –εκείνο που δίνει τον απαραίτητο χώρο να αναπνεύσεις και να αφομοιώσεις τη μουσική που ακούς. Μια μουσική ειλικρινά και περίτεχνα σμιλεμένη, η οποία φέρει την αφοσίωση και τον κόπο των καλλιτεχνών που τη γέννησαν, αλλά συνάμα οικοδομεί και μια ατόφια αυθεντική πρόταση.
Κάθε σύνθεση του Seriality έχει τον δικό της χαρακτήρα κι έτσι δεν διακρίνονται εύκολα στιγμές. Τολμώ ωστόσο να ξεχωρίσω τα "Petran" και "Right Wing Bastard", με το καθένα να επιδρά διαφορετικά στους αισθητικούς μου κάλυκες: το ένα διαθέτει το ιδιαίτερο μελωδικά και ρυθμικά στίγμα του καρντάσικου γκρουπ, καθώς και τη διάθεσή του, ενώ στο άλλο εισπράττεις έναν σαρκασμό κι ένα πολιτικό σχόλιο, με antifa αιχμή –παραδόξως ανιχνευόμενη σε μια ...οργανική σύνθεση! Πώς να μη λατρέψει κανείς μέτα ένα εγχείρημα που διαθέτει (και) μια τέτοια οπτική; Και πώς αλήθεια να μην παρασυρθείς από το παιχνιδιάρικο "Troba", από το ανατρεπτικά «ποστροκίζον» "Turu" ή από το game over φινάλε του "Burns", όπου νιώθεις σαν να βρίσκεσαι ξανά μπροστά σε arcade video game κερματοδέκτη στην αίθουσα με τα ηλεκτρονικά, τότε στα 1980s, όταν ελέγχανε ταυτότητες για να μην παρεισφρήσουν πιτσιρικάδες με τάληρα για ξόδεμα.
Τόσες είναι οι εικόνες που εμπνέει τούτο το άλμπουμ, αλλά και τόσες αναλόγως οι προσδοκίες που γεννά για το παραπέρα των Underwater Chess. Πρόκειται για ένα καθόλα ισορροπημένο έργο, με υλικά, δομή και ήχο εξαιρετικά στην ποιότητα, στην αξία τους και στη σύλληψή τους: νιώθεις ακούγοντας το Seriality πως ανακάλυψες έναν πραγματικό θησαυρό. Αν είχαμε περισσότερα τέτοια άλμπουμ, θα μιλούσαμε για μια εγχώρια «αναγέννηση». Τώρα, απλώς βάζουμε τη λέξη σε εισαγωγικά και ελπίζουμε...
{youtube}6tJ91I-ZyoM{/youtube}
