Η ταυτόχρονη κυκλοφορία 2 άλμπουμ από μια ελληνική μπάντα, ειδικά στην εποχή των ισχνών πωλήσεων, δεν είναι κάτι που συναντά κανείς συχνά. Όμως οι Afformance έπραξαν ακριβώς αυτό: έδωσαν στη δημοσιότητα 2 δίσκους, την ίδια μέρα. Το Pop Nihilism και το Music For Imaginary Film #1 παρουσιάζουν δύο διαφορετικές όψεις του συγκροτήματος (η πρώτη πιο «pop» και με παρουσία φωνητικών, η δεύτερη καθαρά ορχηστρική), οι οποίες μαρτυρούν την εξέλιξή του σε σχέση με το πώς το ξέραμε μέχρι πρότινος.
Οι Afformance, στο μυαλό μου τουλάχιστον, είχαν καταχωρηθεί ως μια συμπαθής, αξιόλογη και τίμια (αλλά όχι ακριβώς σπουδαία) μπάντα της post-rock συνομοταξίας. Εξεπλάγην ευχάριστα, λοιπόν, από αυτά που άκουσα στο Music For Imaginary Film #1 (όπως και στο Pop Nihilism). Εξεπλάγην από την άποψη ότι, ενώ δεν εγκαταλείπουν εντελώς την απάνεμη post ακτή, εντούτοις αποπειρώνται κάποια μικρά (ή και μεγαλύτερα ενίοτε) ξανοίγματα προς ambient, trip hop, ακόμα και «πειραματικές» θάλασσες.
Κατά κάποιον θαυμαστό τρόπο, η μπάντα μοιάζει να έχει ξαναγεννηθεί σε επίπεδο μεστότητας. Μοιάζουν πιο σοφοί και πιο κατασταλαγμένοι τώρα, χωρίς οι αμέσως προηγούμενες δουλειές τους να προοιώνιζαν ακριβώς αυτήν την αλλαγή (όχι σε τέτοιον βαθμό, τουλάχιστον). Υπάρχει δηλαδή μια οικονομία στο όλο οικοδόμημα, καθώς και μια σιγουριά: χωρίς να καταφεύγει σε άσκοπες εκρήξεις και εντυπωσιασμούς, η μπάντα εκπέμπει την αυτοπεποίθηση ότι θα κερδίσει την προσοχή σου –και όντως, συμβαίνει. Έχοντας την επιπλέον αβάντα της σχετικά σύντομης διάρκειας (37 λεπτά), το Music For Imaginary Film #1 καταφέρνει μπόλικα πράγματα και στον τομέα της συνεκτικότητας.
Υπάρχει βέβαια κι εκείνος ο ρημάδης ο τίτλος: Μουσική Για Φανταστική Ταινία, λέει. Ε, λοιπόν, εγώ αυτήν την ταινία δεν την είδα, να πω την αλήθεια μου. Μπορεί όντως οι Afformance να ύψωσαν μπροστά μου κάμποσα επιβλητικά σκηνικά, να χρησιμοποίησαν με φειδώ μερικά εντυπωσιακά αλλά διόλου φλύαρα εφέ, να έπλεξαν και κάποιες θελκτικές ατμόσφαιρες, όμως η ιστορία του πρωταγωνιστή που επιχειρεί ένα ταξίδι αυτογνωσίας, δραπετεύοντας από το δάσος στο οποίο είναι παγιδευμένος, δεν εκτυλίχθηκε ποτέ στη φαντασία μου. Θέλω να πω, θα μπορούσε να έχει οποιονδήποτε άλλον τίτλο το άλμπουμ, χωρίς να αλλάξει κάτι στον αντίκτυπό του. Κι επειδή εκείνο το #1 δηλώνει ότι πιθανότατα θα ακούσουμε και επόμενη απόπειρα στο συγκεκριμένο πεδίο, νομίζω ότι εκείνο που έλειψε εδώ είναι το «συγκεκριμένο»: περισσότερο μοιάζουν οι Afformance να πόνταραν στους όρους «σινεματικό» και «ταξιδιάρικο», οι οποίοι μαρτυρούν συνήθως μια επιφανειακή ή θολή αντίληψη επί του όλου πράγματος, από την πλευρά του αποδέκτη.
Ας μη νομιστεί, πάντως, ότι διυλίζω τον κώνωπα. Τούτη η εργασία των Afformance αξίζει να ακουστεί, όχι μόνο για highlights όπως τα “Anapaest” και “Aftermath”, μα στο σύνολό της. Αν μη τι άλλο, εδώ υπάρχει μια καλλιτεχνική ομάδα που βλέπει τον εαυτό της ως διαρκώς εξελισσόμενη οντότητα κι αυτό μόνο θετικά πράγματα μπορεί να προμηνύει.
Έχουμε να περιμένουμε ακόμα καλύτερες δουλειές, θαρρώ.
{youtube}bcysrBdFIWQ{/youtube}
