Έχω με τα χρόνια αναπτύξει μια έντονη καχυποψία απέναντι σε ανθρώπους που ισχυρίζονται πως έχουν την απάντηση (έτσι, στον ενικό), πως γνωρίζουν την αλήθεια και με καλούν να στήσω αυτί για να αφήσουν τη σοφία να ξεχυθεί, μπας και καταλάβω κι εγώ τι μου γίνεται. Τη φάση την ξέρετε, μη σας ζαλίζω· ξεκινάει από το ποδόσφαιρο και φθάνει στη γεωπολιτική, αν και ενδιάμεσα παίρνει μορφές που ούτε καν φαντάζεσαι ότι μπορούν να καταλήξουν σε κάτι του στυλ «να σου πω εγώ, που τα έχω σκεφτεί».
Ομολογώ επομένως μία επιφύλαξη καθώς κάνω τον πρώτο συνειρμό, μολονότι παρακολουθώ και σέβομαι τους 2L8 από την αρχή της πορείας τους, πίσω στο 2005 και τις μέρες στην Poeta Negra. Αντιστοιχίζω τέλος πάντων τον τίτλο με το –δυνατό– εξώφυλλο, ενώ διαβάζω και τα προλεγόμενα (τα οποία μεταφέρω ελλειπτικά και σε ελεύθερη απόδοση): ο κόσμος, λέει, επιτέλους τελείωσε και τώρα είναι η ώρα της άδολης χαράς· κατέστρεψαν, λέει, τον κόσμο, αλλά δεν κατάφεραν να καταστρέψουν εμάς, την αμοιβαία μας συνείδηση· τώρα, λέει, είναι η ώρα να φτιάξουμε τις δικές μας λέξεις, τα δικά μας νοήματα· είμαστε, λέει, μετα-άνθρωποι (post-human), ο πόλεμος συνεχίζεται αμείωτος και τα πάντα εξαρτώνται από τη μικρή δεσμίδα ενέργειας που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Προσπερνώ καταρχάς τη γνωστή ψευδαίσθηση η οποία ελλοχεύει –ότι δήθεν ο κάθε άνθρωπος είναι εγγενώς ικανός για τα πάντα (κάτι που μοιάζει να αγνοεί, μαζί με τις ταξικές ανισορροπίες, τους τρόπους με τους οποίους αυτό που παλεύουμε είναι ήδη βαθιά μέσα μας, στο πώς έχουμε μάθει να ορίζουμε και να ερμηνεύουμε τον κόσμο γύρω μας). Κοιτάζω έπειτα ξανά το εξώφυλλο: τους δύο μασκοφόρους οι οποίοι κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου μπροστά από το δυσοίωνο μετα-βιομηχανικό τοπίο. Σ' αυτό το κράτημα του χεριού συμπυκνώνεται υποθέτω η απάντηση που προκρίνουν οι 2L8 μετά από όλα τα παραπάνω· κάτι που, αν δεν διαλύει, σίγουρα υποσκελίζει την άνωθεν επιφύλαξη, θυμίζοντας κι εκείνο το τσιτάτο του Αντρέ Μπρετόν ότι «ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση».
Με όλα τούτα, η παρέα απ’ τη Σαλονίκη (ιθύνων νους της οποίας είναι ο Σερραίος Κωστής Βοζίκης) θέτει ένα περίγραμμα, δίνει τις γενικές κατευθύνσεις. Η θεματολογία βέβαια που συνεπάγεται δεν θα πρέπει να ξενίζει όποιον/α έχει ασχοληθεί ξανά μαζί τους. Ποτέ δεν παραλείπουν δηλαδή οι 2L8 να αναφερθούν στη ριζική αποξένωση την οποία επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής και οι σχέσεις κυριαρχίας που τον διέπουν, όπως και στην ανάγκη να βρούμε ο ένας τον άλλον με καινούργιους τρόπους· παράλληλα, σκιαγραφούν ένα σαφές και ανυποχώρητο χάσμα μεταξύ του «εμείς» και του «αυτοί». Το πόσο δίκιο ή άδικο έχουν, είναι βέβαια στην κρίση του καθενός και της καθεμιάς. Άλλωστε οι 2L8 δεν γράφουν θεωρία. Τέχνη κάνουν, την οποία όμως επιθυμούν να βλέπουν μέσω του κοινωνικού, όχι ως ευκαιρία απόδρασης από αυτό. Παρεμπιπτόντως, κάτι που πρέπει να ειπωθεί, το σύνολο των εσόδων του δίσκου (ο οποίος χρηματοδοτήθηκε μέσω crowdfunding) θα δοθεί από τη μπάντα σε δομές οι οποίες στηρίζουν τους πρόσφυγες, δείχνοντας εμπράκτως το πώς αντιλαμβάνονται τον κοινωνικό τους ρόλο.
Κάπως έτσι, νομίζω πως βρίσκουν μια σύνδεση με το εγχώριο πανκ της δεκαετίας του 1980. Δεν το εννοώ απαραιτήτως μουσικά, αλλά περισσότερο με όρους …ηθικής δέσμευσης και ανεξαρτησίας, κάτι που μπορεί να φαίνεται αστείο εκ πρώτης, αλλά νομίζω ότι τελικά αφήνει –έστω και ανεπαίσθητα– τα σημάδια του στη συνολική αισθητική. Στην οποία αισθητική, τα 1980s έχουν και πιο σαφή παρουσία, λ.χ. στα γυναικεία φωνητικά του “Desire Οf” με τις εμφανείς οφειλές στη Siouxsie Sioux ή στη λογική της τραγουδοποιίας του “Underwater” (μια ενδιαφέρουσα τοποθέτησή τους σε electro περιβάλλον). Κατά τα λοιπά, οι 2L8 είναι εμφανώς παιδιά των εναλλακτικών 1990s και των «post» 2000s.
Κοιτάζουν όμως πάντα να παίρνουν τις αποστάσεις τους, αντί να ταυτίζονται με τη μία ή την άλλη τάση. Κάτι που τους έχει βοηθήσει από την αρχή στο να ψάξουν και λίγο-λίγο να βρουν έναν αρκετά προσωπικό ήχο, ο οποίος συντίθεται από πολλά, αλλά διαμορφώνει τις δικές του ισορροπίες μεταξύ εσωστρέφειας και επιθετικότητας. Κάποιες φορές ίσως να παρασύρονται λιγάκι παραπάνω από τη δύναμη του δράματος που τραγουδούν, όμως κι αυτό αποτελεί μέρος του παιχνιδιού –δείγμα όχι τόσο του άγχους τους να γίνουν πειστικοί, μα του νοήματος που οι ίδιοι επενδύουν στις λέξεις και τις νότες τις οποίες χρησιμοποιούν.
Έτσι πορεύονται και στο The Answer, φτιάχνοντας ένα γενικώς αξιόλογο και δυνατό σύνολο, ικανό να μεταφέρει το βάρος όλων όσων συζητήθηκαν παραπάνω. Το “Post Human” είναι από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από το πρώτο άκουσμα για την εξαιρετική του ροή και το εύστοχο ρεφραίν του· από κοντά και το “Learning Τo Breath” με το κολλημένο ρυθμικό του και την έξυπνη λύση της έντασης με το σαξόφωνο (έστω κι αν επανέρχεται για το τελείωμα ένα μάλλον αχρείαστο κιθαριστικό πύκνωμα).
Το “The Veil”, από την άλλη, παίζει ωραία με τις ρυθμικές του δονήσεις, το “The Pattern” στηρίζεται σε μια καλοζυγισμένη μελαγχολία, ενώ το “The Place Promised Ιn Οur Early Days” χτίζει πολλαπλούς και –στο τέλος– αλληλοεπικαλυπτόμενους μικρούς μονολόγους, με βάση τις προστακτικές της φράσης «Kneel down, put your eye in the keyhole and I’ll tell you what you see». Τέλος, το φινάλε με το “The Answer”, μολονότι περιέχει ορισμένες εξαιρετικές μεταπτώσεις και σίγουρα δεν γίνεται ασύμβατο με τη λογική των 2L8, αποκτά αρκετά επικές διαστάσεις· περισσότερο, τουλάχιστον, απ’ όσο μπορεί να σηκώσει η κράση μου.
Δεν ξέρω αν τελικά θα βρείτε την απάντηση στο The Answer. Προσωπικά προτιμώ να το βλέπω σαν έκφραση μιας βάσιμης αγωνίας, παρά σαν την όποια απάντηση. Οι ίδιοι οι 2L8 πάντως επιμένουν και παραθέτουν στη σελίδα τους στο Bandcamp μία από τις πηγές τους: ένα 8λεπτο βίντεο κάποιου Spencer Cathcart, το οποίο, αφού στην YouTube περιγραφή του μας πληροφορεί ότι πρόκειται να «αποκαλύψει την αλήθεια για τον κόσμο μας», χρησιμοποιεί μια αισθητική α-λα-Zeitgeist για να μας παραθέσει ορισμένες κοινοτοπίες για τους τρόπους με τους οποίους ο βιομηχανοποιημένος καπιταλισμός και οι σύγχρονες μετεξελίξεις του προχωρούν καταστρέφοντας το περιβάλλον και τις ζωές μας.
Χρήσιμα όλα αυτά, δεν λέω. Προσωπικά ωστόσο προτιμώ πιο χρονοβόρες μεθόδους ή έστω εκείνη τη ρήση του Μπρετόν, με όλη τη δημιουργική της αοριστία, παρά τις «αποκαλύψεις» που γίνονται μ' έναν χολιγουντιανού τύπου εντυπωσιασμό. Μέσα στον δίσκο και, γενικώς, στην τέχνη των 2L8 (στην οποία μπορείς να προσάψεις αρκετά, αλλά σίγουρα όχι το ότι δεν είναι ξεκάθαρη στα μηνύματα που εκπέμπει) συνυπάρχουν και τα δύο. Ο καθένας κι η καθεμιά ας διαλέξει τι ταιριάζει καλύτερα στον προσωπικό οδικό χάρτη…
{youtube}ygU55wDP8w4{/youtube}
