Simon Bloom - Midnight Rainbows

Βάζοντας κανείς το εξώφυλλο του νέου δίσκου του Simon Bloom πλάι σε εκείνα των τριών προηγούμενων, εύκολα εντοπίζει μια συνέχεια, η οποία ίσως και να ρέπει επικίνδυνα προς τη μανιέρα: τίτλοι των δύο λέξεων, επίθετο και ουσιαστικό (Real Shadows, Hollow Butterfly, Hazy Moon, και τώρα Midnight Rainbows), χρώματα μουντά και παραστάσεις απλές, ξεκάθαρες –ίσως και κάπως αδιάφορες· σα να μη θέλουν να τραβήξουν την προσοχή.

Αυτή η συνέχεια εντοπίζεται και στη μουσική του Συμεών Νικολαΐδη. Αρκεί κανείς να παίξει διαδοχικά το “Wonderful World”, που μας τον σύστησε όταν ακούστηκε στην ταινία του πατέρα του Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα, κι ένα από τα νέα του τραγούδια, για να διαπιστώσει ότι είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Κι όμως, πέρασαν από τότε 13 χρόνια.

Πιστός σε όσα αγαπά, λοιπόν, ο Simon Bloom φτιάχνει έναν ακόμα όμορφο, καλοστημένο δίσκο. Καλεί μάλιστα και μια ομάδα μουσικών/δημιουργών της ευρύτερης αγγλόφωνης σκηνής (John Hardy, Μάρκος Δεληβοριάς, Ale Casta, Κωστής Ζουλιάτης κ.ά.) για να παίξουν στα τραγούδια του, δίνοντας στο όλο άκουσμα μια χειροποίητη, ζωντανή αίσθηση και μια μουσικότητα διόλου αυτονόητη ή συνηθισμένη. Και ο ίδιος ερμηνεύει με τον γνωστό, προσγειωμένο τρόπο του, στίχους που αφηγούνται ιστορίες ή που καλούν σε ξύπνημα και σε δράση. Συνολικά, είναι δύσκολο να μην περάσεις ωραία συντροφιά με το Midnight Rainbows: ο τραγουδοποιός πραγματοποιεί εδώ την πιο στιβαρή, την πιο ραφιναρισμένη σε επίπεδο αυτοπεποίθησης και επαγγελματισμού, κατάθεσή του.

Το ζήτημα, βέβαια, είναι αν όλη αυτή η ομορφιά κρύβει μέσα της και κάποια βαθύτερη ουσία –αν δηλαδή υπάρχει και κάτι άλλο, πέραν της καλής παρέας. Η απάντηση είναι, δυστυχώς, μάλλον αρνητική. Αν ψάξει κανείς στους στίχους και στις μελωδίες των τραγουδιών, δύσκολα θα βρει μια διαφορετική άποψη, μια διάθεση παρεμβατική ή παιχνιδιάρικη έστω. Αντίθετα, θα βρει πολλά στιχουργικά κλισέ κι έναν συμβιβασμό με τις φολκ και μπλουζ φόρμες. Φέρνω ως παράδειγμα των πρώτων τον στίχο «the world will change if you change tomorrow» από το “Green Turned To Grey”, ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της δουλειάς: πόσες φορές ακόμα θα ακούσουμε το συγκεκριμένο τσιτάτο, χωρίς να νιώσουμε μια (διόλου ευπρόσδεκτη) ανατριχίλα;

Τα πλέον ενδιαφέροντα αποτελέσματα στο Midnight Rainbows προκύπτουν πάντως όποτε ο Νικολαΐδης επιστρατεύει τις ερμηνείες της Melentini και της Τζένης Καπάδαη (“Green Turned To Grey”, “Where I Belong”). Εκεί είναι που το άκουσμα ανθίζει, αφού σπάει η μονότονη αίσθηση των μελωδιών, τις οποίες δεν μπορεί να κάνει και πολλά για να ζωντανέψει η περιορισμένη δική του φωνή. Είναι ένα ζήτημα αυτό σχετικά με την τραγουδοποιία του Simon Bloom, το οποίο άπτεται της γενικότερης υπόθεσης «τραγουδοποιός»: αν δηλαδή δεν διαθέτεις σπουδαίες μελωδίες, πρέπει να έχεις κάτι σπουδαίο να πεις (βλέπε Bob Dylan)· αν δεν μοστράρεις ψαγμένο στίχο, πρέπει να εξισορροπήσεις με τον πλούτο της μελωδίας σου (βλέπε Paul McCartney). Ο Bloom μπορεί προφανώς να γράψει μελωδίες, αλλά αν γράψει και για άλλες φωνές υποψιάζομαι ότι θα κάνει θαύματα.

Ας είναι, όμως. Κι ας μην έχει καινούργια πράγματα να πει, κι ας μην εκπλήσσει με το βάθος ή τη σπιρτάδα του, το Midnight Rainbows σε καμία περίπτωση δεν ενοχλεί, ούτε βέβαια απογοητεύει. Αντίθετα, είναι ένας summer-ready δίσκος, με κάποιες ιδιαίτερα καλοφτιαγμένες συνθέσεις, ο οποίος θα είναι καλοδεχούμενος αν σκάσει, με τις γλυκές κιθάρες και το γιουκαλίλι του, στα ηχεία παραθαλάσσιου μπαρ, κάποιο σούρουπο του καλοκαιριού που απλώνεται μπροστά μας.

{youtube}95k7PLyX4LI{/youtube}