Ακούω μερικές φορές να λένε ότι «όλο τα ίδια και τα ίδια κάνει ο Γιάννης Πάριος», μα δεν το δέχομαι. Συμφωνώ ότι, εδώ και χρόνια, επικρατεί ένας συντηρητισμός· ότι έχει στρογγυλοκαθίσει σε ορισμένες δάφνες και δεν ξεκουνάει από εκεί με καμία κυκλαδίτικη Παναγία. Προσωπικά, όμως, δεν με ενδιαφέρει. Με την ίδια έννοια που δεν ζητάω από τον Leonard Cohen να μου φέρει το καινούριο όταν βγάζει δίσκο, έτσι δεν το ζητάω και από εκείνον. Ας τα κάνουν οι νεότεροι αυτά (τα κάνετε;). Ο Πάριος δικαιούται, εφόσον έτσι επιθυμεί, να ανακατεύει εις το διηνεκές την τράπουλα που φέρει πλέον τα δικά του αρχικά και να κρίνεται με το κατά πόσο καταφέρνει να ξανακερδίζει την παρτίδα. Και την κερδίζει γιατί ποτέ δεν είναι ακριβώς ο ίδιος.
Στην τελευταία μας συνάντηση προ διετίας, ας πούμε, στο Όνειρα Κάνω (βλέπε εδώ), ακούσαμε έναν δίσκο που μάλλον αντανακλούσε την ειρηνική του καλοκαιρινή ρουτίνα στην Πάρο: πρωινός καφές πριν το μπάνιο, τηγανητός σπάρος και σαλάτα όσο ζεματάει ο μεσημεριανός ήλιος, ούζα με φίλους το βραδάκι ή μοναχικές στιγμές με την κιθάρα ανά χείρας. Ακούσαμε έτσι έναν λιτό, διακριτικό Πάριο, να στοχάζεται πάνω στον γλυκόπικρο αντίλαλο που άφησαν οι μάχες των μεγάλων ερώτων της ζωής. Φέτος, κάμποσα πράγματα στα εκφραστικά μέσα παραμένουν τα ίδια –ίσως και ακριβώς τα ίδια. Όμως συναντάμε έναν Πάριο πιο μάχιμο, πιο «είμαι εδώ», πιο έτοιμο να βροντήξει στα φωνήεντα.
Δεν μπόρεσα βέβαια να τα συμφωνήσω με τον εαυτό μου αν το Έλα Μου, Χαμογέλα Μου διαθέτει περισσότερα καλά τραγούδια από το Όνειρα Κάνω. Θεωρώ όμως πως τα καλά τραγούδια αυτού του νέου δίσκου εντυπώνονται πιο ευδιάκριτα και πως οι κάπως-πιο-λαϊκές λοξοδρομήσεις υπήρξαν πιο εύστοχες. Από την άλλη, σε μια πρώτη ακρόαση, ίσως μπουρδουκλωθείς λίγο, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι του άλμπουμ κινείται στον αυτόματο πιλότο, με ορισμένες του στιγμές ν' αποτελούν ευδιάκριτα μείον για το σύνολο.
Αυτόματος πιλότος σημαίνει βέβαια (και) δεδομένη κλάση στις ενορχηστρώσεις, στα παιξίματα, στη λογική μιας κάπως φρεσκαρισμένης ελαφρολαϊκής παραγωγής, έστω κι αν δεν θίγεται ποτέ και στο παραμικρό η ζώνη ασφαλείας του ερμηνευτή. Σημαίνει όμως και την ανάγκη να φέρουμε τη Μελίνα Ασλανίδου για ένα ντουέτο ευπρόβλεπτα νερόβραστο ("Θα Σ' Αγαπώ", με άσπρα κοχύλια, γλάρους και έτερα βαρετά), μιας και τραγουδούσαμε μαζί κατά την προηγούμενη σαιζόν. Αναλόγως, σημαίνει ότι θα βρείτε σημεία όπου η βαρθακούρεια ευθεία υπηρείται ευπρόσωπα, όπως λ.χ. συμβαίνει στο ραδιοφωνικό σουξέ "Εσύ Αλλού Κι Εγώ Στην Πάρο" ή στο "Κι Άλλη Μέρα Πέρασε". Αλλά και σημεία που είτε οδηγούν σε κρεσέντο χασμουρητών ("Έκανα Αγώνα"), είτε είναι σοκαριστικώς άστοχα ("Τα Μπαράκια"), είτε σε μπαϊλντίζουν προβάλλοντας την κλάψα τους σε ένα φόντο γεμάτο έγχορδα και ηλεκτρικές κιθάρες με ανθυπο-Gary Moore λογικές ("Καλή Σου Ώρα").
Στην άλλη μπάντα, βρίσκονται τραγούδια με ξάστερο repeat value, που λένε και στην Εσπερία. Στο "Απόψε Σε Θυμήθηκα" έχουμε λαϊκό κλίμα με 1980s αξίες κι έναν Πάριο να άδει «κι αν δεν μ' αγάπησε αυτή, έτσι είναι ρε φίλε η ζωή» δίχως κλάψες –με μια σχεδόν παλικαρίσια επίγνωση της συντριβής. Στο "Πιάσε Με Αν Μπορείς" προβάλλει ατόφια συγκινητικός, να μας διηγείται το τέλος ενός έρωτα που ποτέ δεν βρήκε τη χρυσή τομή, με τόνο πικρής, προσγειωμένης διαπίστωσης, μακριά και πάλι από περιττά δράματα. Και στο "Άχου Μικρό Μου" έχουμε έναν άριστο εκσυγχρονισμό εκείνης της γερνάς-και-σκοτεινιάζει θλίψης του παλιού ελαφρού ρεπερτορίου, με τον Πάριο να λυγάει και σίδερα με τον τρόπο που τραγουδάει τη φράση «Ο έρωτάς σου στον ουρανό μου, ένας μικρός θεός».
Σε ένα από τα νόστιμα εγχώρια σουξέ του φετινού καλοκαιριού, ο Κωνσταντίνος Χριστοφόρου (αν και έπρεπε να το έχει δώσει στον Γιώργο Μαζωνάκη) μας εξηγεί γιατί, στις στιγμές στις οποίες τελειώνουν οι αντοχές και τα πάντα γκρεμίζονται από τον σεισμό κάποιου έρωτα, «βάζει έναν Πάριο» –συμμετέχει μάλιστα, απολαυστικά, και το ίδιο το τιμώμενο πρόσωπο. Στο αυτοκίνητο τέρμα αυτός, τέλος πάντων, τον νικάνε οι υπερβολές του και η κυρίαρχη νεοελληνική καγκουριά, δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει ότι το τραγούδι του λέει μια αλήθεια που έχει ισχύσει και ακόμα ισχύει για την πλειονότητα των μουσικόφιλων Ελλήνων: γιατί, όσο "Ανεπανάληπτος" κι αν έχει υπάρξει ενίοτε ο Τόλης, όταν πρόκειται για υποθέσεις της καρδιάς, ο Πάριος είναι άρχοντας και βασιλιάς. Είναι εκείνος ο τραγουδιστής που κάνει τα μικρά πράγματα, μεγάλα.
{youtube}eHhqS9vYrnk{/youtube}
