Είναι ίσως δική μου εντύπωση, αλλά νομίζω πως η μουσική των Universe217 διέπεται από μια κεντρική αντίθεση, η οποία ίσως εξελίσσεται και σε αντίφαση. Έγκειται στον συνδυασμό μουσικής και φωνητικών ή καλύτερα στις συνδηλώσεις που φέρνει το κάθε σημείο στο σύνολο: από τη μία η μουσική που πατάει σε doom ή σε συγγενή post-metal εδάφη, από την άλλη η φωνή της Τάνιας Λεοντίου, με την κάπως πιο επική, πιο κλασικομεταλλάδικη τοποθέτησή της.
Οι αντιθέσεις, βέβαια, είναι γενικώς δημιουργικές και η αθηναϊκή μπάντα σίγουρα δεν μας δείχνει την εξαίρεση. Διότι και ο πιο δυσκοίλιος (χάριν του επιχειρήματος, καπαρώνω τον ρόλο για την αφεντιά μου) μπορεί να καταλάβει ότι εδώ υπάρχει κάτι που βράζει –είτε πετύχει τους Universe217 στη λάιβ, είτε στη στούντιο εκδοχή τους. Και οφείλω, ως ο ανωτέρω δυσκοίλιος, να παραδεχθώ ότι και τα δύο μέρη εκπροσωπούνται περισσότερο από επαξίως (το τρίο κιθάρα/μπάσο/τύμπανα και, ίσως περισσότερο, η φωνή) και πως ό,τι ακούμε στο Change δεν είναι σε καμία περίπτωση διάλογος μεταξύ κωφών. Πρόκειται άλλωστε για ένα συγκρότημα που τα έχει τα χιλιόμετρά του (στην πιάτσα εδώ και μια δεκαετία) και του φαίνεται, κάτι που σημαίνει ότι διαθέτει σοβαρή μουσική σκέψη, δεν απαρτίζεται από τυχαίες ψηφίδες ατάκτως ειρημένες.
Τούτο δεν σημαίνει πάντως ότι η αντίθεση λύνεται· που όντως λύνεται σε αρκετές περιπτώσεις, μένει όντως ανεπίλυτη σε άλλες, ενώ στις υπόλοιπες βρίσκεται σε μία από τις πολλές (ίσως και πιο ενδιαφέρουσες) ενδιάμεσες και καταστατικά αμφίθυμες θέσεις. Δεν βρίσκεται άλλωστε το νόημα εκεί, στην επίλυση των αντιθέσεων, σε μια ομογενοποιημένη σούπα. Παρόλα αυτά, μπορούμε να εστιάσουμε –και να κρίνουμε αναλόγως– στο κατά πόσο οι δύο κατευθύνσεις συζητάνε τα σκοτάδια τους και κατά πόσο η αντίθεση δρα με τέτοιον τρόπο, ώστε η μία σχεδόν να αδρανοποιεί την άλλη.
Υποθέτω ότι αναφέρομαι σε αυτό που άλλοι/ες θα όριζαν υπερηφάνως ως την «ιδιαιτερότητα» των Universe217, την καθαυτή ικανότητά τους δηλαδή να συνομιλούν με διαφορετικές παραδόσεις του σκληρού ήχου. Και, πράγματι, είναι η ίδια «ιδιαιτερότητα» που τσιγκλάει π.χ. το “Here Comes” να τολμήσει να πάει τη γκρούβα του σε κάπως πιο progressive κατευθύνσεις, αλλά είναι ακριβώς η ίδια που κάνει και το “Undone” να στέκεται ως μία αμήχανη κοινή συνισταμένη. Προφανώς, πρόκειται για μια συνθήκη η οποία δεν προσφέρεται για στατικές λύσεις, αλλά ζητά τη διαρκή εγρήγορση της μπάντας, μια δυναμική αντιμετώπιση.
Εγρήγορση, η οποία αναμφισβήτητα υπάρχει στο Change, νομίζω όμως πως δεν διατρέχει το σύνολό του. Υπάρχει δηλαδή η «φυγή προς τα εμπρός», περιπτώσεις όπου επιχειρείται να ανακαλυφθεί ένα νέο, εκ φύσεως υβριδικό, πεδίο το οποίο θα εμπεριέχει τις δύο κατευθύνσεις (πιθανώς και άλλες που θα βρεθούν στο ενδιάμεσο ή και στο «έξω»), όπως όμως υπάρχει και η απλή αντιπαράθεση των δύο σημείων, σε μια προσπάθεια προσέγγισης ενός ατόπου, του στυλ «epic post-metal». Με άλλα λόγια, σημεία όπου οι Universe217 επιδεικνύουν μια γνησίως δημιουργική φλέβα και άλλα όπου αρκούνται στην απλή τοποθέτηση της «ιδιαιτερότητάς» τους στον μεγάλο χάρτη του σκληρού ήχου.
Τούτων λεχθέντων, μη θαρρείτε πως το 7 που βλέπετε στη βαθμολογία δείχνει κάποια επιείκεια απέναντι στα «δικά μας» παιδιά. Ίσα-ίσα, εφόσον οι ίδιοι οι Universe217 αποφάσισαν να απευθυνθούν στην οικουμένη (καταρχάς επιλέγοντας να εκφραστούν με μέσα που δεν εμπεριέχουν το τοπικά συγκεκριμένο), μια τέτοια στάση θα ήταν εγγενώς εσφαλμένη. Είναι κερδισμένο πόντο-πόντο το εφταράκι, όχι χωρίς παλινωδίες, αλλά διότι σε τελική ανάλυση (παρά δηλαδή τις κάποιες συμπάθειες που γενικώς τρέφει το Change προς στερεότυπα) είναι δίσκος που περιέχει ορισμένα κομμάτια τα οποία κάνουν με ευκολία σκόνη τις αντιρρήσεις κάτι δυσκοίλιων τύπων σαν και του λόγου μου.
{youtube}eSGL2sqItME{/youtube}
