Το δισκογραφικό ντεμπούτο των Korsikov, είναι κατά την άποψή μου ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της underground σκηνής για τη φετινή χρονιά, καθώς μια μπάντα που επί 12 χρόνια κάνει αισθητή την παρουσία της στα συναυλιακά δρώμενα, επιτέλους αφήνει και το ...γραπτό της αποτύπωμα.
Αν τώρα διαβάζοντας αυτό πήγε το μυαλό σας σε τίποτα βετεράνους που αποφασίζουν να ανακεφαλαιώσουν τα κατορθώματά τους, λυπάμαι χάσατε. Γιατί εδώ οι μάγκες τα σπάνε –με ορμή άγριου ζώου και ενέργεια έφηβου. Παίρνουν τα όπλα με τα οποία πορεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, τα γυαλίζουν, τα γεμίζουν, μας σημαδεύουν και με το πρώτο πάτημα του play …ΜΠΟΥΜ. Ή μάλλον splash, μιας και τα γάργαρα νερά από το καζανάκι του εξωφύλλου σε εξαγνίζουν, προτού μπεις στον κόσμο των Korsikov.
Οι προθέσεις της φοβερής τριάδας –του Γιώργου του Φάρσαλα (κιθάρα + φωνή), του Γιάννη (τύμπανα) και του Σταύρου (κιθάρα)– φανερώνονται αμέσως, καθώς στην υποδοχή περιμένει το “Kruella”: ένας ύμνος βρώμικου και βίαιου rock 'n' roll, ο οποίος σου αρπάζει τον λαιμό και τον βάζει σε συνεχή κίνηση. Ακολουθεί το υποχθόνιο “Pariah”, που εκκινεί από το doom μα σταδιακά μεταλλάσσεται σε μια πολύπλοκη σύνθεση, με αξιοσημείωτο το πανέμορφο (και ελαφρώς black αισθητικής) κιθαριστικό πέρασμα στη μέση.
Η δυάδα των “Rolling Stoned” και “The Ballad (Of The Blackout Romantic)” που βρίσκουμε αμέσως μετά, αποτελούν τα highlights του δίσκου και την καλύτερη συστατική επιστολή για την αξία των Korsikov. Δύο πραγματικά έπη, με τα οποία αποτίνεται φόρος τιμής στον ήχο που οριοθετείται από τους Motörhead και τους Hellacopters από τη μία και από τους High Οn Fire και τους Orange Goblin από την άλλη. Επιπλέον, εδώ έχουμε μια σημαντική συνάντηση με δύο εξέχοντες τραγουδιστές: τον Σταύρο V. των Shadhus (The Smoking Community) στο πρώτο κομμάτι και τον Μπάμπη Παπανικολάου των Planet Οf Zeus στο δεύτερο. Οι οποίοι –πέραν της πολύτιμης συνεισφοράς τους– θυμίζουν ότι η αλληλεγγύη παραμένει ένα ισχυρό όπλο για το μεγάλωμα της ελληνικής σκηνής.
Μετά τον ορυμαγδό, έρχεται το “22:03” με τον κλασικό doom ρυθμό του, για να σου κατεβάσει σφυγμούς και να επαναφέρει την αναπνοή σου σε ομαλά επίπεδα. Τραγούδι απαραίτητο για την υγεία, μιας και σε περιμένει το “Baka”, ένα τελειωτικό χτυποβρόντηγμα σε πρώιμους punk ρυθμούς, που δίνει την κλωτσιά εξόδου από τον δίσκο.
Δεν ξέρω αν για τους Korsikov είναι αργά για να πάρουν τη θέση και την αναγνώριση που τους αρμόζουν. Ούτε ξέρω ποιες είναι οι φιλοδοξίες τους και το πώς σκέφτονται τα επόμενα βήματά τους. Μιλώντας καθαρά με όρους μουσικής (όπως κανονικά θα έπρεπε πάντα να μιλάμε), αυτό το μικρό δείγμα δουλειάς δείχνει ένα συγκρότημα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους θεωρούμενους «ηγέτες» της σκηνής. Και που προφανώς έχει τη δυνατότητα να πάει πολύ μακρύτερα από τα γοητευτικά, πλην απελπιστικά στενά, όρια του underground.
{youtube}spwWysMEZGg{/youtube}
