Η προσέγγιση black metal και folk, είναι μια πονεμένη ιστορία. Είθισται μάλιστα να αλλάζω πεζοδρόμιο όταν βλέπω τις τρεις αυτές λέξεις να στοιχίζονται σε μία περιγραφή, καθώς η πιθανότητα να συναντήσω κάτι που παραπέμπει σε πανηγυρτζίδικης υφής μιμητισμούς κάποιου φαντασιακού μουσικού παρελθόντος, είναι πολύ υψηλή. Η (ιδανικά) μετρημένη σοβαροφάνεια του black metal δεν συνδυάζεται άλλωστε εύκολα με τις εύκολες αρμονίες που ξεσηκώνει από την παράδοση η πλειονότητα των folk black σχημάτων. Ευτυχώς η περίπτωση των Kawir ανήκει στις εξαιρέσεις αυτού του κανόνα, όπως έχει ήδη φανεί από τη μέχρι τώρα πορεία τους, η οποία άγγιξε πολύ υψηλά ποιοτικά επίπεδα με το Ισόθεος του 2012. Έναν δίσκο που φαίνεται πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί, τόσο από την ίδια τη μπάντα, όσο και από το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής σκηνής.
Αυτό που οι Kawir ξέρουν να κάνουν πολύ καλά στο φετινό (6ο κατά σειρά) άλμπουμ τους, είναι η στήριξη της ραχοκοκαλιάς των κομματιών σε riffs επηρεασμένα από την ελληνική παράδοση –κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, από τη νησιώτικη– θυμίζοντας τους περσινούς Macabre Omen. Η επιρροή είναι έξυπνα υλοποιημένη, με τρόπο αντιληπτό μα διόλου στηλιτεύσιμο, μιας και η πηγή μπολιάζεται με μεταλλικά συνθετικά ίχνη, δημιουργώντας ένα αμάλγαμα που δίνει βάρος στο επικό στοιχείο. Εδώ έγκειται και η πρώτη διαφοροποίηση σε σχέση με το Ισόθεος, μιας και η μαυρομεταλλική πλευρά εμφανίζεται πιο ήπια, πιο μαζεμένη, αφήνοντας το θριαμβικό στοιχείο να κυριαρχήσει. Ο ήχος τους έχει «παχύνει» κατά κάποιον τρόπο, έχει γίνει πιο στιβαρός, αφήνοντας κατά μέρος την υψίσυχνη αιθάλη στην οποία μας είχαν συνηθίσει, ενώ και οι ταχύτητες τείνουν προς μεσαίες κλίμακες, χωρίς να αδιαφορούν για το εκάστοτε blast beat.
Το φόρτωμα της μουσικής είναι πάντα ρίσκο, όταν επιλέγεις να χρησιμοποιήσεις όργανα σχετιζόμενα με την παράδοση. Στο Πάτερ Ήλιε Μήτερ Σελάνα οι Kawir πειραματίζονται με διάφορα μη συμβατικά (για το metal) όργανα, καθώς και με πλήθος guest φωνητικών, από λιγότερο ή περισσότερο γνωστά ονόματα της ελληνικής σκηνής. Η βασική ιδέα είναι η δημιουργία τελετουργικής ατμόσφαιρας, όχι με το ζοφερό προσωπείο που συνηθίζεται στο black metal, αλλά με δοξαστικό, ελεγειακό, ηλιακό (για να το συνδέσω και με τον τίτλο του δίσκου) θα έλεγε κανείς χαρακτήρα. Το αποτέλεσμα είναι βέβαια λίγο πιο φορτωμένο από όσο χρειαζόταν: τα μικρά ιντερλούδια και τις πολυάριθμες ιαχές δίνουν αίσθηση επανάληψης, ενώ και οι διάρκειες κάποιων κομματιών μπορούσαν να κουρευτούν ελαφρώς, για μεγαλύτερη συνθετική φινέτσα.
Ήταν αναμενόμενο πως οι Kawir δύσκολα θα ανταποκρίνονταν στον πήχη που έθεσαν με το Ισόθεος. Ο νέος δίσκος δεν πέφτει βέβαια πολύ χαμηλότερα, αλλά δεν είναι αντάξιος του προηγούμενου αριστουργήματος. Πρόκειται πάντως για ένα δημιούργημα σαφώς ενδιαφέρον και καλά ριζωμένο στην ελληνική παράδοση (τόσο τη μεταλλική, όσο και την ευρύτερη), το οποίο δεν πέφτει σε ιδιαίτερες παγίδες γραφικότητας. Συν τοις άλλοις, το Πάτερ Ήλιε Μήτερ Σελάνα αποζημιώνει όποιον του αφιερωθεί μέχρι τέλους, κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο: με το 11άλεπτο “The Descent Of Persephone”, έναν σκοτεινό, μελαγχολικό παιάνα που κατατάσσεται ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια του συγκροτήματος.
{youtube}9Bl6TzsOq4w{/youtube}
