Οι Sorrowful Angels είναι, κατά την άποψή μου, οι κορυφαίοι εκπρόσωποι του σκληρού ατμοσφαιρικού ήχου στη χώρα μας, μα ταυτόχρονα και μια μπάντα την οποία η συγκυρία ποτέ δεν ευνόησε ιδιαίτερα για να αναγνωριστεί η αξία της.
Όταν δηλαδή ο ήχος βρισκόταν σε μέρες δόξας –κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1990– εκείνοι δεν ήταν ουσιαστικά παρά ένα αξιόλογο live act. Κι όταν μια δεκαετία αργότερα φορμαρίστηκαν ξανά και άρχισαν να δισκογραφούν, οι συνθέσεις τους (όσο καλές κι αν ήταν) δεν έφταναν για την καταξίωσή τους, μιας και τότε βασικό κριτήριο επιτυχίας (και προβολής) στη σκηνή ήταν το χρώμα μαλλιών και το νούμερο ...σουτιέν της τραγουδίστριας του κάθε συγκροτήματος. Παρόλα αυτά οι Sorrowful Angels άντεξαν, και τώρα, 4 χρόνια μετά το πολύ καλό Omens, o mastermind Διονύσης Χριστοδουλάτος και οι καινούργιοι συνοδοιπόροι του βρίσκονται ξανά εδώ, παρουσιάζοντας το Remedie.
Όπως και στις προηγούμενες δουλειές τους, ο ήχος έχει τη βάση του στους ύστερους Paradise Lost, στους Moonspell, στους Katatonia και σε άλλα συναφή συγκροτήματα. Ευτυχώς, όμως, οι Sorrowful Angels δεν μένουν εκεί. Αντιθέτως, βάζουν έντονες προσωπικές πινελιές στις συνθέσεις χάρη στα πανέμορφα πλήκτρα, στα κολλητικά ρεφραίν και στην progressive αισθητική των μεγαλύτερων σε διάρκεια κομματιών, σηματοδοτώντας έτσι μια στροφή προς τις ρίζες του κλασικού ροκ και του heavy metal.
Μία μόνο ακρόαση, ας πούμε, του πολύ πιασάρικου και άκρως συναυλιακού "Witch Hunt", θα μπορούσε να αποτελέσει άρτιο οδικό χάρτη για τους νέους ορίζοντες της μπάντας, μιας και θα βρείτε ωραία α-λα-Rainbow πλήκτρα, τη rhythm section να κινείται σε επικούς τόνους και την κιθάρα να ξεσαλώνει. Λίγο διαφορετική να ήταν η προσέγγιση στα φωνητικά, δηλαδή, και θα μιλάγαμε για έναν ωραιότατο power metal ύμνο.
Στη συνέχεια δώστε βάση στο “Dream Ιn Black” και θα διαπιστώστε ότι, όταν υπάρχει ταλέντο, μέσα σε λίγα λεπτά μπορούν να χωρέσουν ο Alice Cooper, οι Nevermore, οι Nightwish και το black metal, χωρίς να μοιάζει κάποιος παράταιρος στην παρέα. Επίσης, η αρμονική συνύπαρξη εύθραυστων μελωδιών και δυναμικότητας σε συνθέσεις όπως τα “Ghosts Οf Concrete”, “Immaculate Disguise” και “Leap Οf Faith”, δείχνουν σε όλη την παλιά φρουρά του είδους πώς μπορείς ακόμα και σήμερα να ηχείς σύμφωνα με όλες τις προδιαγραφές του πάλαι ποτέ ένδοξου ατμοσφαιρικού metal, χωρίς ωστόσο να δείχνεις ξεπερασμένος ή επαναλαμβανόμενος. Όσο για το φινάλε με το “Question Οf Pride”, αν είχε γραφτεί από κάποιο «θηρίο» του progressive metal, να είστε σίγουροι ότι θα πήγαινε καρφί για τις λίστες των κορυφαίων της χρονιάς.
Ειλικρινά, δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αρκετά για να λάβουν οι Sorrowful Angels την αναγνώριση που τους πρέπει. Φοβάμαι πώς όχι. Εύχομαι πάντως να συνεχίσουν να αντέχουν και να μας χαρίζουν τόσο όμορφες δουλειές σαν το Remedie. Πρώτα για την ψυχή τους και ύστερα για όσους καταλαβαίνουν και διακρίνουν το ποιοτικό από το ευτελές.
{youtube}tDEdNjM0QeY{/youtube}
