Όπως (περίπου) αυτοπαρουσιάζονται, οι Callas είναι «η αιχμή του καλλιτεχνικού εργαστηρίου» των αδερφών Λάκη & Άρη Ιωνά, το οποίο «εργαστήρι» εκτός από μουσική έχει κατά καιρούς καταπιαστεί με ταινίες, εικαστικά, περιοδικά κ.ά. Στα μουσικά, οι Callas επιχειρούν γενικώς να συνδυάσουν την πανκ αμεσότητα με μια ποπ αφέλεια, υπό το πρίσμα μιας αρκετά αρτιστίκ ηχητικής και επιτελεστικής συμπεριφοράς, προβάλλοντας συνήθως εκείνο το επιμελώς ατημέλητο, που δεν ξέρεις τελικά αν βοηθάει ή αν χαντακώνει το όλο αποτέλεσμα.
Η παραπάνω διαπίστωση (ή, ακριβέστερα, η αναστολή διαπίστωσης) ίσχυε με τα δεδομένα που είχα στο μυαλό μου προτού ακούσω τη νέα τους δουλειά. Εδώ, μολονότι οι Callas δεν διαφοροποιούνται σημαντικά ως προς τα δομικά υλικά που χρησιμοποιούν, μοιάζουν να βρίσκουν πιο λειτουργικούς τρόπους για να τα δέσουν μεταξύ τους. Οι ανεπίλυτες αντιθέσεις γίνονται έτσι δημιουργικές συνθέσεις, όροι μιας γόνιμης διαλεκτικής που είναι –τελικά– ικανή να υποστηρίξει ταυτόχρονα και τις δύο (φαινομενικά ασύμβατες) καταστάσεις. Ο ίδιος ο τίτλος του δίσκου ή το κομμάτι που τέθηκε στην εμπροσθοφυλακή του, το “Sad Erection” (με στίχους όπως «always loved you / never really liked you»), μας προϊδεάζουν για κάτι τέτοιο και το Half Kiss Half Pain στέκεται ως σύνολο στο ύψος προσδοκιών και προϊδεάσεων.
Νομίζω πως κάτι τέτοιο κατορθώνεται επειδή οι Callas δίνουν έναν πιο δευτερεύοντα ρόλο στη λογική του προβοκαρίσματος, η οποία απολάμβανε μέχρι πρότινος μια σχετική πρωτοκαθεδρία. Η δυναμική βέβαια της πρόκλησης δεν εγκαταλείπεται· γίνεται όμως περισσότερο ένα χρήσιμο εργαλείο με το οποίο στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους, δίχως να εκτρέπεται σε αυτοσκοπό ή απλώς σε άσκηση ύφους. Κοντά σ’ αυτά, το κουαρτέτο (το οποίο εκτός από τα αδέρφια Ιωνά περιλαμβάνει επίσης και τις Χρυσάνθη Τσουκαλά & Μαριλένα Πετρίδου) βρίσκει επίσης κι έναν κάπως πιο υποψιασμένο συναισθηματισμό. Μπορεί έτσι και αναπνέει πιο άνετα, δίνοντας όμορφα τραγούδια όπως το προαναφερθέν “Sad Erection” και το “The Great Eastern” (τίτλος προφανώς δανεισμένος από τον Μεγάλο Ανατολικό του Ανδρέα Εμπειρίκου) ή συνεισφέροντας σε πιο πολυσυλλεκτικά κομμάτια, όπως το καταληκτικό “River. Drool. Ear. Rope.”.
Επιπλέον, οι Callas δεν αμελούν και την πιο ροκ-εν-ρολ πλευρά του χαρακτήρα τους. Φλερτάρουν έτσι ανοιχτά μ’ ένα δυναμιτισμένο πανκ (“Half Kiss Half Pain”), φέρνουν στο μυαλό ορισμένες επικαιροποιήσεις του της τελευταίας 15ετίας (“Cut”), το αφήνουν να γκρουβάρει με την άνεσή του μέσα σε πιο ανοιχτές δομές (“Blue”) ή το σκοτεινιάζουν επαρκώς, ώστε να το μετατρέψουν σε ξενιστή ενός ατμοσφαιρικού περιβάλλοντος (“Could You?”). Με άλλα λόγια, το Half Kiss Half Pain τιμά τις οφειλές των δημιουργών του προς την –ας την πούμε χοντρικά– αυτοσχέδια ροκ κουλτούρα (από το νεοϋορκέζικο no wave των αρχών της δεκαετίας του 1980, μέχρι τις μέρες μας).
Εν ολίγοις, πρόκειται για έναν καλό δίσκο ο οποίος, παρά τις κάποιες αδυναμίες του, καταφέρνει και μεταδίδει την υβριδική κατάσταση που περιγράφει ο τίτλος του. Στην πορεία, μάλιστα, βρίσκει και ορισμένα κομμάτια που μπορούν να σταθούν και πέρα από το πλαίσιο αναφοράς τους, ως «απλώς» ωραία τραγούδια. Και δείχνει, νομίζω, την εξέλιξη ενός συγκροτήματος που, χωρίς να στηρίζεται στην καθ’ αυτή έννοια της πρωτοτυπίας, καταφέρνει και χτίζει πάνω στις δικές του ιδιαιτερότητες, σ’ έναν δικό του τρόπο συγκόλλησης όσων αναφορών μεταχειρίζεται. Ας σημειωθεί, τέλος, ότι την παραγωγή έχει αναλάβει και πάλι ο Jim Sclavunos των Bad Seeds και των Grinderman –και ομολογουμένως έχει κάνει κι εκείνος καλή δουλειά.
{youtube}7d5RJwz78Aw{/youtube}
