Το άνοιγμα του «παιχνιδιού» που έφερε στα δισκογραφικά πράγματα το ίντερνετ και η εύκολη πρόσβαση στη μουσική τεχνολογία συνέβαλε σε μια πολυχρωμία, σε μια πολυτασική παραγωγή, την οποία κάμποσα χρόνια τώρα έχουμε την ευκαιρία να απολαμβάνουμε μέσα από ανεξάρτητες εκδόσεις. Η απαγκίστρωση βέβαια από τις παλιές πρακτικές δεν είναι από μόνη της ικανή να φέρει φρέσκα αποτελέσματα: για κάθε δουλειά που μας εκπλήσσει ευχάριστα, υπάρχουν πολλαπλάσιες που απλά αναπαράγουν άγονα στερεότυπα. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία φοβάμαι ότι κατατάσσεται και το ντεμπούτο του Γιώργου Παπαθανασίου.
Ο Παπαθανασίου είναι ένας τραγουδοποιός από τα Ιωάννινα, ο οποίος καταθέτει στο Ανάμεσα Στο Φως Και Τη Σκιά δέκα δικά του τραγούδια και ένα ορχηστρικό. Όλα τους μαρτυρούν, πέραν πάσης αμφιβολίας, τα ακούσματα που επηρέασαν τον δημιουργό τους, τα οποία κυμαίνονται αποκλειστικά εντός του αποκαλούμενου «έντεχνου» χώρου. Είναι δηλαδή τραγουδοποιοί όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης που έχουν τροχοδρομήσει τη γραφή του νεαρού μουσικού, σε βαθμό, όμως, επικίνδυνο.
Πράγματι, από τις πρώτες κιόλας νότες του “Ό,τι Και Να Πεις” μέχρι και τα τελευταία δευτερόλεπτα του “Raison D' Etre”, διαπιστώνεται μια αδυναμία από την πλευρά του Παπαθανασίου να διαχειριστεί τις επιρροές του με τρόπο δημιουργικό. Έτσι, κάθε του απόπειρα φέρει βαριά πάνω της τα μελωδικά και στιχουργικά αποτυπώματα των ηρώων του, καταλήγοντας τελικά περισσότερο ως κόπια τους. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο τραγουδοποιός πέφτει ακόμα πιο μέσα στη «λούμπα», επιλέγοντας 3 ερμηνευτές (ένα τραγούδι λέει και ο ίδιος) οι οποίοι αποδεικνύονται μιμητές τρόπων και φωνητικών ηχοχρωμάτων: ο Γιώργος Γερογιάννης είναι πειστικότατος ως Μάλαμας, ο Γιώργος Κοντοπάνος μάς ...τρομάζει με το πόσο κοντά στον Αλκίνοο Ιωαννίδη μπορεί να ακουστεί, ενώ ο Νικόλας Μπαντίνας εμφανίζεται ως «εναλλακτικός» Χρήστος Θηβαίος.
Κατόπιν τούτων, και με τις ενορχηστρώσεις να εγκλωβίζονται κι εκείνες σε γνωστά μονοπάτια, το Ανάμεσα Στο Φως Και Τη Σκιά προκύπτει ως ένα άλμπουμ που αποκαλύπτει μεν γλαφυρότατα τα μουσικά γούστα του δημιουργού του, αλλά δεν φανερώνει κάτι που να τον διαφοροποιεί από τις ορδές μιμητών που έχουμε συναντήσει κατά καιρούς –οπότε δεν έχει να συνεισφέρει και κάτι ουσιαστικό στη συζήτηση για το ποιο (μπορεί να) είναι σήμερα το ελληνικό τραγούδι. Εν ολίγοις, ο Γιώργος Παπαθανασίου, παρότι διαθέτει την τεχνική για να φτιάξει κομμάτια που να στέκονται, υπολείπεται θαρρώ στην προσπάθεια αναζήτησης μιας πιο προσωπικής έκφρασης. Χωρίς να αποκλείεται, βέβαια, οι στόχοι του να μην πηγαίνουν πέρα από την απότιση φόρου τιμής στους καλλιτέχνες που τον σημάδεψαν. Αυτό φαντάζομαι θα το ξεκαθαρίσει η επόμενη δουλειά του.
Υ.Γ.: Είμαι απόλυτα υπέρ της παραίνεσης «Στηρίζετε τις ανεξάρτητες παραγωγές» που αναγράφεται στο εσωτερικό της ωραίας έκδοσης, γι' αυτό και δεν επιχείρησα να ωραιοποιήσω όσα έγραψα παραπάνω. Θεωρώ ότι η συνειδητοποίηση των αδυναμιών είναι ένα από τα πράγματα που μπορούν να βοηθήσουν έναν ανεξάρτητο καλλιτέχνη στην πορεία του.
{youtube}x4ExpVGr4dg{/youtube}
