Μαρία Πανοσιάν - Red Soul

Το δεύτερο (επίσημο) άλμπουμ της Μαρίας Πανοσιάν μοιάζει ομολογουμένως να θέτει χωρίς περιστροφές και δεύτερες σκέψεις τις διαθέσεις και τα όριά του, ήδη από την πρώτη νότα: αφαιρετικές πιανιστικές μελωδίες, minimal electronica ενορχηστρώσεις, και όλα αυτά με τα έγχορδα να πρωτοστατούν και τις «κινηματογραφικές» ατμόσφαιρες να διαδέχονται η μία την άλλη. Το Red Soul αποτελεί μία συλλογή όμορφων, απλών, μελαγχολικών καταθέσεων, οι οποίες φλερτάρουν άλλοτε με το ύφος και την προσέγγιση του Max Richter –χωρίς εντούτοις να εξασφαλίζουν ισότιμη θέση πλάι του– και άλλοτε με τον Clint Mansell, δίχως όμως να επιτυγχάνουν τη διειδυτικότητα και τη φόρτιση των δικών του soundtracks.

Τίποτα βέβαια από τα παραπάνω δεν πτοεί την Πανοσιάν από να έχει την προσωπική της παλέτα, και να χαράσσει τον δικό της δρόμο, όπως εκείνη το επιθυμεί. Έτσι, συγκεντρώνοντας υλικό το οποίο επιδεικνύει συνοχή και συνέπεια, παραθέτει μία σειρά από παρεμφερείς ορχηστρικές συνθέσεις –μία εκ των οποίων περιλαμβάνει αφήγηση από την ίδια ("Μνήμη")– αλλά και μία διασκευή στο "Αυτή Η Νύχτα Μένει" του Σταμάτη Κραουνάκη, σε ίδια ατμόσφαιρα και ενορχηστρωτική προσέγγιση. Τούτη πάντως η στιγμή, αν και παραμένει υφολογικά στη ρότα του όλου ηχογραφήματος, δημιουργεί ερωτηματικά: ήταν όντως αναγκαία, ως παρουσία, στο Red Soul, με δεδομένη την ατελή ερμηνεία της Πανοσιάν και το χάσμα που δημιουργείται με την αυθεντική εκτέλεση της Δήμητρας Παπίου; Η οποία ερμήνευσε κατά τρόπο λαϊκό μα φλεγόμενο, με τη «μπέσα» που αρμόζει σε ένα τέτοιο τραγούδι, θα 'λεγε κανείς.

Επιστρέφοντας στα ορχηστρικά κομμάτια, που αποτελούν και τα 9/11 του Red Soul, (μου) φέρνουν στο μυαλό τη συνθετική οντότητα του Μάριου Στρόφαλη (π.χ. στο "The Sound Οf Spring"), αλλά και τον Wim Mertens στις πιο στοχαστικές του στιγμές (βλέπε "While You Were Sleeping"). Oι πιο δυνατές πάντως στιγμές του άλμπουμ είναι κατά τη γνώμη μου το αφιερωμένο στον Βαγγέλη Βέκιο "Requiem For My Friend" –το οποίο διαφοροποιείται μελωδικά όσο και ως προς τη γενικότερη προσέγγιση και σαν να σπάει τα όρια της «φυλακής» που οικοδομείται τόσο προσεκτικά γύρω του– καθώς και το "Plastic Rules", που μοιάζει λες και βγήκε από το score κάποιου σκοτεινού video game ή από τους τίτλους αρχής μιας φρέσκιας σειράς επιστημονικής φαντασίας.

Το Red Soul ίσως και ν' αποτελεί εφαλτήριο για έναν άλλο μουσικό γαλαξία, αφού η Μαρία Πανοσιάν φαίνεται να γνωρίζει καλά τα μουσικά τεκταινόμενα και μπορεί να εμπλουτίσει αποτελεσματικά τις πρώτες της ύλες και τα εργαλεία της. Με τέτοιον μάλιστα τρόπο ώστε να διαφοροποιηθεί ευχάριστα με κάτι που ώρες-ώρες μοιάζει παρωχημένο και «τελειωμένο» ως υπόθεση, τόσο στην ορχηστρική μουσική, όσο και στο πεδίο των soundtrack. Κάθε βήμα για καλό...

{youtube}RmlK6waZhjE{/youtube}