Fallen Arise - Adeline

Στο δεύτερο άλμπουμ τους (προηγήθηκε το Ethereal το 2013, καθώς και το EP Eternal, που μάς τους σύστησε, το 2011) οι συμφωνικοί power metal-άδες Fallen Arise μάς αφηγούνται την ιστορία της Adeline, ενός κοριτσιού που έζησε τον 19ο αιώνα και κυνηγήθηκε από μια θανάσιμη κατάρα. Ως «δράμα εποχής» θα μπορούσαμε λοιπόν να χαρακτηρίσουμε τούτο το concept, στο οποίο βρίσκουμε το εξαμελές γκρουπ να θέτει ιδιαίτερα υψηλούς στόχους.

Πρέπει να πιστωθεί, κατ' αρχάς, στους Fallen Arise η καλώς εννοούμενη φιλοδοξία που δείχνουν εδώ. Στις δύσκολες από κάθε άποψη εποχές τις οποίες διάγουμε, οποιαδήποτε προσπάθεια που ξεπερνά τα συνήθη στάνταρ αξίζει επιβράβευσης. Κι εδώ το αθηναϊκό συγκρότημα τα δίνει όλα στον τεχνικό τομέα, χρησιμοποιώντας δεκάδες μουσικούς σε πνευστά και έγχορδα όργανα, επενδύοντας πολλά στο πώς ακούγεται συνολικά ο δίσκος τους, αλλά και στο πώς δείχνει ως χειροπιαστό προιόν.

Όμως δεν εξαντλούνται στα παραπάνω τα θέλγητρα του Adeline, καθώς οι Fallen Arise παρουσιάζουν και μία ιδιαίτερη έφεση στο στήσιμο όμορφων και ιδιαίτερα κολλητικών μελωδιών. Σε κομμάτια όπως τα “The Curse Of Adeline”, “Divine Bride”, “The Heart Of The Damned” και “White Crystal Angel” η μελοποιητική ικανότητα του Gus –πληκτρά και συνθέτη της ομάδας– γίνεται παραπάνω από σαφής, με τη βοήθεια, βέβαια, και των φωνητικών επιδόσεων της Spyla και του Chris. Οι δύο τραγουδιστές τοποθετούνται σωστά μέσα στη ροή του δίσκου, επιδεικνύοντας μάλιστα και αρκετές αρετές υποκριτικής, ειδικά στα κομμάτια εκείνα όπου επικρατεί η αφήγηση. Συνολικά, το μοίρασμα ανάμεσα στους δυο τους, αλλά και η εναλλαγή των ανδρικών φωνητικών ανάμεσα στο brutal και στο πιο καθαρό ηχόχρωμα, προσδίδει στην ακρόαση αρκετές ανάσες.

Εκεί που το πράγμα στραβώνει είναι κυρίως στους στίχους, και στον τρόπο που αυτοί (δεν) κουμπώνουν με τις μελωδικές γραμμές. Πέρα από την κουραστική επανάληψη κάποιων λέξεων και θεμάτων μέσα στα τραγούδια, αν κανείς κάτσει να ακούσει διαβάζοντας παράλληλα από το ένθετο, θα εντοπίσει ουκ ολίγα σημεία όπου γίνεται «κοπτοραπτική» ώστε να ταιριάξουν τα λόγια με τη μουσική. Πέραν αυτού, δεν μπορεί να αγνοηθεί η παραπάνω από κοντινή συγγένεια όσων ακούμε εδώ με το ύφος των Nightwish, ούτε και κάποιες αστοχίες στην αποτύπωση της ιστορίας της Adeline στο άλμπουμ.

Παρότι τα προαναφερθέντα φάουλ δεν γίνεται να υποβαθμιστούν (αντιθέτως, νομίζω η ομάδα θα πρέπει να τα προσέξει πολύ στη συνέχεια), το Adeline είναι ένα άλμπουμ που αξίζει να ακουστεί, κυρίως επειδή είναι μια δουλειά που θέτει υψηλούς στόχους και τους κυνηγά χωρίς να φείδεται προσπάθειας και θυσιών. Και τους πετυχαίνει στο τέλος σε σημαντικό βαθμό, έστω κι αν δεν καταφέρνει να σπάσει προηγούμενα ρεκόρ, ούτε να προσφέρει κάτι νέο. Το σίγουρο είναι ότι, με το υπόβραθρο που διαθέτουν, οι Fallen Arise μπορούν –αν κινηθούν προσεκτικά– να έχουν λαμπρό μέλλον.

{youtube}6npIAHxgvsM{/youtube}