Ο Δημήτρης Αρώνης πρωτομπήκε στο ραντάρ μου μέσω του Mascaraddiction, που έφτιαξε μαζί με τους υπόλοιπους Modrec. Παρότι εκείνο το άλμπουμ ήταν πραγματικά όμορφο και ενδιαφέρον και παρά το πολύ θετικό word of mouth το οποίο έφτανε κατά καιρούς στα αφτιά μου στη συνέχεια, αμέλησα να ακούσω με τη δέουσα προσοχή το Aquarelles –το ντεμπούτο του ως Moa Bones. Ευτυχώς το Spun, με το οποίο επέστρεψε φέτος, ήταν αρκετά «εύγλωττο» στην παραίνεσή του να ασχοληθώ προσεκτικότερα με την περίπτωση του δημιουργού του.
Το Spun είναι ένας δίσκος διάφανος, συναισθηματικά, υφολογικά, ποιοτικά. Σου αποκαλύπτει τις ομορφιές του άμεσα, εννοώ, χωρίς να αποπειράται να σε βάλει σε μυστήρια τριπάκια ή να απαιτεί «ιδιαίτερες» διαθέσεις για να επικοινωνήσει μαζί σου. Κομμάτια όπως τα "The Journey", "Long For A Change" και "Old Days" σε παίρνουν μαζί για εκεί που πάνε, χωρίς να σε κάνουν να αναρωτιέσαι ποιος είναι ο προορισμός τους. Κι αυτό είναι ένα ατού που μετράει πάντα, πόσο μάλλον στην εποχή του αέναου περισπασμού της προσοχής.
Όμως, να το ξεκαθαρίσω αυτό, η στιγμιαία απόλαυση που δύναται να σου χαρίσει τούτο το άλμπουμ σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί το βάθος πεδίου που διαθέτει. Δεν λείπουν, δηλαδή, η ανώτερου επιπέδου σύνδεση που μπορείς να κάνεις με τα 9 κομμάτια τα οποία περιέχει ούτε απουσιάζει: ίσα-ίσα, δίνει ισχυρό παρών το προσόν της υψηλής αξίας της επαναληπτικής ακρόασης.
Στα τραγούδια του Spun, ο Moa Bones καταπιάνεται με τις αγαπημένες του folk φόρμες, με τις blues και country απολήξεις να μπαίνουν δυνατά στο κάδρο, φέρνοντας στο επίκεντρο την αμερικανικής σχολής μελωδική φλέβα που προφανέστατα αγαπά. Και διαπιστεύεται με άνεση ως ένας ικανότατος χειριστής και γνώστης της συγκεκριμένης μυθολογίας, γράφοντας μελωδικά και ευαίσθητα, εμφυσώντας μια νοσταλγικότητα, έναν ρομαντισμό στα δημιουργήματά του. Όλα αυτά τα στολίζει με ακουστικές κιθάρες, μπάντζο και διάφορα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά στοιχεία, τα οποία, ενώ θα μπορούσαν και να λείπουν (τα τραγούδια είναι ιδιαίτερα αυτάρκη και θα στέκονταν άνετα με λιτότερη ενορχήστρωση), προσφέρουν εντούτοις μια «συγχρονίλα». Προσδίδοντας στο Spun μια καλοδεχούμενη επιπλέον διάσταση, για όσους προσέχουν τις λεπτομέρειες.
Νομίζω ότι, ακόμα και σε σχέση με τον πρότερο έντιμο καλλιτεχνικό βίο του Αρώνη να ιδωθεί, το Spun στέκεται με αξιώσεις. Μπορεί συνθετικά να δίνει μια αίσθηση «πεζότητας» συγκρινόμενο με το Aquarelles, όμως συνάμα περνάει τη Moa Bones τραγουδοποιία σε ένα επόμενο στάδιο. Είναι, νομίζω, περισσότερο ώριμες και με πιο ενδιαφέροντα τρόπο υλοποιημένες οι ιδέες του τραγουδοποιού εδώ, συντελώντας –σε συνδυασμό με την αξιοπρεπέστατη στιχουργική και εκφορά του– στην ανάδειξη του δίσκου σε πόνημα πειστικό και πλήρες, από εκείνα που συναντάμε μάλλον αραιά στην αγγλόφωνη παραγωγή της ημεδαπής.
{youtube}ON1Vw4XDiv0{/youtube}
